Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Schermen met penselen

(voor William Holman Hunt (1827 - 1910))

Je bent geboren in Londen, waar je vader verkoper in een warenhuis was, altijd stipt op tijd naar zijn werk in Cheapside en voor het avondeten weer terug, het gezicht alsmaar strakker in de plooi, terwijl je brave moeder de tafel keurig gedekt had, alles lag recht op zijn plaats, de dampende pannen stonden als opgepoetste kookpotten te pronken. Je las als kind veel in de bijbel, omdat er nauwelijks iets anders te lezen viel, maar ook omdat de figuur Jezus je mateloos boeide, je ouders leerden je om tot Hem te bidden en voor en na het eten werd er door je vader hardop gebeden, met altijd weer die heilige naam Christus Jezus op zijn schrale lippen, terwijl je ouders bijna in elkaar duvelden van nederigheid. Op je zeventiende werd je eerst afgewezen bij de Koninklijke Kunstacademie, maar je tweede poging was raak. Als vernieuwende rebel ontketende je een opstand tegen Sir Joshua Reynolds, die de academie had opgericht, en je raakte bevriend met Millais en Rossetti, samen met hen richtte je op je eenentwintigste de Prerafaëlieten op, een stroming die teruggreep naar de middeleeuwse kunstschilders. Jullie waren behoorlijk jong om al zo zeker te zijn van jullie nieuwe invalshoeken, er werd heftig gekraaid, maar de buit moest nog worden binnengehaald. Je was behept met profetische voorgevoelens, terwijl je in de omgang nors en onvriendelijk was, omdat het sociale leven teveel tijd om kunst te maken van je afpakte. Je exposeerde met 'Rienzi', met Millais en Rossetti als modellen. Ook jij werd beïnvloed door Keats, jullie waren die vroeggestorven dichter heel wat dank verschuldigd. Op je zevenentwintigste ging je voor twee jaar op reis naar Palestina en Egypte, een hele onderneming in jouw tijd, daar de zwanen van aluminium nog niet bestonden. De landen die je doorkruiste waren allemaal de moeite waard en de kruisridders gingen te paard, daarbij wilde je dolgraag het land van Christus met eigen ogen aanschouwen om zo echt mogelijk Christustaferelen te situeren, al had je 'Het Licht van de Wereld' al voor die reis geschilderd. Misschien een opzetje. Je schilderde 'De zondebok', met een oude bok bij de droefgeestige Dode Zee, als een ballingsoord en eindstation. Terug in Engeland kreeg je een liefdesrelatie met je mooie model Annie Miller, die niet enkel met kleren aan voor je wilde poseren en het bleef dan ook niet bij poseren, ze bleek wel degelijk te kunnen bewegen in standjes die je voordien niet voor mogelijk hield. Alsof er een paard op je hart ging staan, zo beklemmend verrukkend was haar soepele sexappeal, zwaar uitputtend, al die lekkernijen van nabij, maar het gaf je ook een nieuwe spirit, een extra drang om door te gaan. Jullie verloofden met elkaar, maar voorwaar voorwaar, ik zeg je, je weet net als ik dat het erotische gestoei tot mislukken gedoemd was, daar je ziel een andere trillingsfrequentie bevatte. Je reisde met Rossetti naar Nederland, waar je in Amsterdam de Rembrandts aftastte en de jenever uitprobeerde, later volgde je de vrouwelijke lijnen op de werken van Rubens, terwijl je zoete bieren achteroversloeg en in Parijs vergaapte je je aan de precisie van Delacroix, met altijd als toetje wijn, liters wijn, de lievelingsdrank van Jezus. Op je achtendertigste trouwde je met de degelijke, betrouwbare, fijnbesnaarde Fanny Waugh, met wie je op huwelijksreis naar Palestina ging, echter, jullie kwamen niet verder dan de kunststad Florence, waar Fanny beviel van jullie zoon, terwijl zijzelf in het kraambed stierf. Wat een zielverscheurend leed voor haar en jullie zoon en jij als pasgetrouwde kunstschilder in opkomst. Nadat je zelf een grafmonument voor haar gebeeldhouwd hebt, keerde je samen met je zoontje terug naar een Engeland, dat voorlopig in grote duisternis gehuld bleef. Fanny ligt naast de dichteres Elizabeth Barrett Browning, wat een kleine troost betekende. De even lieftallige zus van Fanny, Edith, raakte niet alleen begaan met jou en je zoon, maar ze werd smoorverliefd op jou en jij op haar, waardoor jullie al gauw fysieke tederheden gingen uitdelen, met de nagedachtenis aan Fanny tussen jullie in, soms voelden jullie haar goedkeuring nabij, wat jullie beiden diep ontroerde. Jullie wilden trouwen, maar als zus van je gestorven vrouw mocht dat niet in Engeland, dus trouwden jullie in het buitenland, tot grote woede van jullie familieleden, die het een brutale schande vonden, een misdaad jegens Fanny. Vooral Thomas Woolner, een ex-Prerafaëliet, een gevallene, walgde van jullie buitenlandse trouwfestijn, want hij was ooit stapelverliefd geweest op Fanny, maar getrouwd met haar zus Alice. Dat het jou wel was gelukt om uiterst intiem te zijn geweest met Fanny, was een tijdbom in zijn hart, stinkend jaloers keurde hij je nieuwe liefdesrelatie af, boorde hij je het liefste eigenhandig het graf in. Je moet weten dat hij zelfs liever met Edith was getrouwd, dan met zijn eigen Alice, maar met zijn inborst had hij niet meer te kiezen. Zijn primitieve afgunst sloeg op hemzelf terug. Je reisde nog drie keer naar Palestina, het land van je mystieke dromen, waar je zelfs zelf een huis bouwde in de Profetenstraat te Jeruzalem. Als een zwaardvechterskampioen sloeg je je door alle aardse tegenslagen heen en als een bekroning op je standvastigheid kreeg je van koning Edward de Zevende de prestigieuze Order of Meril. Je laatste schilderij 'De Vrouwe van Shalott' straalt van de mystieke betekenissen, is de Vrouw in volle gedaante, zielsbloot, eeuwig verheffend, goddelijk verbonden met de Wijze Oergodin, zichzelf uitdossend als een hogepriesteres in de beschermende, verlichtende, gevoelsrijke hekserij. Christus is Vrouwelijk. Ondanks je lange bardenbaard ontdekte je hoe de verdrietige vrouw in jezelf eindelijk losbrak uit een mannelijke wereld in diepe verwarring, je glimlachte intens toen je laatste uur geslagen had en jij op hoge leeftijd de kwast aan Magere Hein kon geven, die een diepe buiging voor je maakte en je al gauw de Keerzijde liet zien. Nog even schoot je terug, de tranen van Ediths wangen strelend, maar daarna liet je alles uit je moegestreden, liefdevolle handen vallen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 november 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.7 met 3 stemmen 78



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kees niesse
Datum:
2 november 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Grote bewondering voor de Engelse kunstschilder William Holman Hunt, die helaas op latere leeftijd zijn gezichtsvermogen helemaal zag verdwijnen en toch nog door ging met schilderen met hulp van assistenten. Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)