Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een herinnering uit de oorlog

Het is herfst 1944 toen ik op mijn oude fiets zonder banden langs de boerderijen fietste om wat eten te bedelen. Broodmager was ik inmiddels op mijn 14e verjaardag in september. De rantsoenen waren weer verlaagd, het eten van de gaarkeuken werd slechter, vaak waterige soep of stamppot van kool met suikerbieten, althans in Amsterdam. Mensen die daartoe in staat waren gingen met een handkar of gewoon met de fiets goederen ruilen voor voedsel bij de boeren op het platteland, maar wij waren arm en hadden niks te ruilen. Vader was al ik 1943 opgepakt en veroordeeld tot dwangarbeid in Duitsland.

Moeder had een slechte gezondheid en zorgde voor mijn drie jongere broertjes. Gelukkig was het nog niet koud eind september en lukte het mij bij sommige boerinnen wat eten te krijgen.Ik herinner mij nog goed, dat ik bij een oudere boerin binnen mocht komen en kreeg ik in de keuken een boterham met erwtensoep. Natuurlijk heb ik haar hartelijk bedankt en voelde mij een stuk beter na die soep. Toen ik op huis aan ging over de hobbelige keien zag ik een Duitse patrouille aankomen, een man of tien met de geweer over hun schouders. Ze zongen en begroette mij en ik groette terug en riep, dat ik honger had en moeder erg ziek was.

Laat de laatste soldaat, mij nou roepen en toen ik omkeek, wenkte hij mij naar hem toe te komen. Bang was ik niet, dus ging ik naar hem toe en groette hem op z'n Nederlands, maar hij groette mij ook in die taal, het was dus waarschijnlijk een vrijwilliger bij het Duitse leger. Hij pakte uit zijn legertas een homp bruin brood en gaf het mij en ik moest weer maken, dat ik wegkwam. Dankbaar groette ik hem weer en reed op mijn fiets weg en zwaaide nog naar hem. Dat stuk brood deed ik bij het andere voedsel, een paar aardappelen en bieten.

Hartstikke blij was ik, maar ik moest nog zeker een uur fietsen om weer thuis te zijn. Het bleef mooi helder weer, dus verwachtte ik weer de bommenwerpers vanavond. Dat was bijna iedere avond en nacht het geval, honderden vliegtuigen kwamen vanuit Engeland over Amsterdam op weg naar Duitsland. Je was eraan gewend geraakt. Ik moest opschieten, want na achten mocht je niet meer op straat zijn en de huizen moesten verduisterd zijn. Toen ik thuis kwam was het al donker en moeder was erg ongerust, maar toen ik het eten liet zien ging er een gejuich op, wat waren ze blij, want honger hadden de broertjes altijd, maar moeder was zo, dat ze haar eten aan de jongens gaf en zelf genoegen nam met een paar hapjes.

In september, dus voordat de hongerwinter kwam kreeg de bevolking nog en paar uur gas, maar pas de volgende dag kon moeder het eten koken, maar het brood werd in vieren gedeeld en verorberd. Om negen uur lagen we allemaal in bed. Ja hoor, ik hoorde het gezoem van de bommenwerpers weer en ging voor het raam naar de lucht kijken, want de Duitsers zochten met hun zoeklichten naar een vliegtuig en als ze er één in het vizier hadden begon het afweergeschut te schieten. Laat ik nou meemaken, dat een vliegtuig geraakt was, want ik zag het vliegtuig branden. Wij wisten van radio Oranje, dat de piloten helden waren en hun brandende vliegtuig lieten neervallen in de Zuiderzee, om zoveel mogelijk te voorkomen, dat ze op een huizenblok vielen, want dat zou een ramp zijn.

Midden in de nacht hoorde ik weer het gezoem van de vliegtuigen, die nu terug gingen naar Engeland, maar toch weer beschoten werden door de Duitsers, maar je kwam er je bed niet meer voor uit, je was er aan gewend geraakt. Een andere keer liep het voor mij verkeerd af en raakte ik gewond, maar daar schrijf ik later over.

Schrijver: kees niesse, 5 november 2011


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.0 met 1 stemmen 80



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
5 november 2011
Email:
hmessielive.nl
Spannende belofte, Kees! Je schrijft er maar eens gauw meer over.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)