Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Osho in Holland

(voor Anton Heyboer (1924 - 2005))

Je bent geboren op het kleurrijke eiland Sumatra, in het betoverende Sabang, waar de Indonesische mysteriën van eeuwen her samenkomen, waar je vijf maanden op bamboematten en warme grond hebt rondgekropen, waar je smulde van de moedermelk en krijste als een exotische woudvogel. Met je zorgzame ouders en je oudere zus zat je na een lange boottocht ineens in een koude kustplaats in het verre Nederland, gelukkig besefte je dat amper. Je verhuisde al snel naar de statige stad Delft, waar je op de oude stenen rondhuppelde en op je vijfde verhuisde je alweer naar het mondaine Voorburg, waar je ook nauwelijks besef van had. Op je negende woonde je vijf jaar op Curaçao, waar je genoot van de vrije wildernis, de omliggende oceanen, de bijzondere diersoorten, het pittige voedsel en de losgeslagen mensen, hun vrolijke zielen, die waaiden als de zwoele winden. Daar kreeg de wildeman in jou weer de ruimte, daar was je in je element, als Robinson Crusoë op een onbewoond eiland, opgaand in de natuurkrachten en één met het liefhebbende godenrijk. Daar was je het vrije kind, dat je later continu terugzocht. Je vader wisselde weer van baan en zodoende voerde de boot weer over die immense oceaan naar Nederland terug, naar Haarlem. Op je zestiende had je ineens te maken met vijandelijke Duitsers, die je bewegingsvrijheid extreem beperkten en bovendien een hekel aan buitenlanders en andersdenkenden hadden. Op je negentiende werd je door een stel Duitse soldaten in de kraag gevat en naar het werkkamp Prenz Lauerber gestuurd, want jonge spierkrachten kwamen hen altijd te pas en je hebt zeven maanden moeten afzien in een fantasieloze, geestdodende tredmolendwang. Het heeft je onschuldige bestaan voorgoed geknakt, al heb je er een geniale draai aan gegeven. Na die walgelijke oorlog woonde je in het Drentse Borger, je begon te tekenen en je ontmoette de kunstschilder Jan Kagie, die in Rolde woonde, in villa 'De Witte', waar je vaak wat wijn met hem dronk en plannen smeedde voor de toekomst. Hij was zeventien jaar ouder en je trok met hem naar Zuid-Frankrijk, waar jullie tekenden en schilderden, terwijl jullie rondtrokken. Drie jaar later liet je jezelf opnemen in het Psychiatrisch Ziekenhuis te Santpoort, omdat je bescherming zocht tegen de al te normale maatschappij, die je tot waanzin dreef. Als voormalig verschoppeling wilde je je individualiteit blijven ontwikkelen en op adem komen om verzetsstrategieën te bedenken en uit te voeren. Je zware depressie had ook met je kamptrauma te maken, maar je klauterde langzaam weer op en je ging trouwen met Elsa, samen met haar en haar dochter woonde je in Haarlem en twee jaar later scheidde je van haar, want het huwelijksleven benauwde je, het vergde teveel van je aanpassingsvermogen, dat verstikte je artisticiteit en dat was van levensbelang. Omdat je een vrouwengek was, trouwde je bijna direct daarna met de sensuele Erna en met haar verdween je naar Amsterdam, waar je in het nachtelijke artiestenleven dook. Jullie kregen samen een kind en het leek goed te gaan, maar doordat je te diep in de alcoholverslaving dook, verloederde je en ging je huwelijk eraan. Eenmaal gescheiden trouwde je al rap met ene Yvonne, maar dat spatte binnen een jaar al uit elkaar. Je filosofeerde bij jezelf en je moest het over een andere boeg gooien, dus ging je met je nieuwe geliefde Maria in een boerderij te Oudekerk aan de Amstel wonen en al snel in een boerenschuur te Ilpendam. Je werkte ondertussen hard aan je schilderwerk, tussen de erotische geneugten door, terwijl ene Ingrid kwam en weer vertrok, ze had geen zin in een zweverige goeroe, maar de binnenhuisarchitecte Lotti bleef plakken en die wilde graag voor je poseren, net als Marike, die ook kwam aanwaaien, een fotomodel en schoonheidsspecialisme, je werkte als een sterke magneet op hen en niet alleen op hun libido, maar bovenal op hun cultuurloze zielsverwantschap. Ook Joke kwam, een busschauffeur, die de bus liet staan en naar jouw kleurrijke, universele, originele, oerwarme, hippie-achtige onderkomen rende, alsof de wereldse demonie op haar hielen zat. Je had een zekere staat van verlichting bereikt, dat kon niet anders, want er kwam zelfs een vijfde vrouw naar jouw warmtebronnen toe, Petra, die liever op zichzelf bleef wonen, dus ontstond er het winkeltje aan de overkant, waar zij de wacht hield. Vijf vrouwen, daar kan een man alleen maar van dromen, al kan het ook een nachtmerrie worden, dat werd het dankzij jouw wijze leiding nauwelijks. Ze deden de huishouding en ze werkten mee met de creaties en de verkoop, waardoor je zelfs in Amerika, Japan en Italië beroemd werd. Je was of heel kinderlijk, of heel depressief, waarbij de kunstmakerij je staande hield, als pleisterplaatsen en tankstationnen, het prikkelde je om door te gaan en niet desastreus weg te zinken in verlammende lethargie. Je wist dat er een vorm van waanzin schuilde in jullie samenzijn, maar door te blijven communiceren bleef het een uniek, intens beleven. Je vijf trouwe bruiden hielpen je om onschuldig en onbevangen te blijven, waardoor je op schijnbaar simpele wijze opgewonden vrouwen met uitvergrote rondingen schilderde, sierlijke kippen en bijbelse bekenden. Op filmbeelden is te zien dat je soms met enkele penseelstreken een kunstwerk afleverde, gevoelsmatig begrijpelijk, maar je schoot wel een beetje door, maar waarom ook niet, je was de aangepaste maatschappij niets verplicht, je had terecht je eigen belevingswereld zonder ingevulde prestatiekenmerken en collectieve projecties van lik mijn vestje. In 2002 werd je geridderd in de Orde van Oranje Nassau, als je maar genoeg geld weet te verdienen, weet je wel. Brrr. Drie jaar later stierf je op vredige wijze in je slaap, terwijl je vijf dierbaarsten je omringden als een magische vijfster, symbool van goddelijke bescherming. De brave burgers van Den Ilp, die je eerder jaloers bejegenden vanwege je artistieke privileges, namen de dag daarna eerbiedig hun streepjespetten voor je af. De vele versierselen in je oude toverwoning bewegen soms op onverklaarbare manier, alsof ze je inspirerende energieën missen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 18 november 2011


Geplaatst in de categorie: schilderkunst

4.3 met 3 stemmen 769



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)