Sinterklaasavond bij Henk
Henk zijn Sinterklaasavond was onvergetelijk.
Hij was zeven jaar toen Sinterklaas arriveerde bij hem thuis.
Hij kwam niet ter paard maar met de bus.
Hij zag Sinterklaas daar wezenloos zitten tussen oude dames onder een lichtje.
De deurbel ging. En iedereen was vol verwachting.
Henk was een raar kind.Eigenlijk een heel raar kind.Dat wisten vader en moeder al.
Sint kwam binnen met zijn knecht, de kooltjes brandden in de open haard en Sint opende Zijn heilig boek. Dat boek was zo wonderschoon en zo hoogheilig dat Henk er wel een beetje bang voor was. Al zijn zielenroerselen van het vorige jaar stonden opgetekend met boekstaafjes van zilverwerk in Sint zijn boek.
Henk nu veertig jaar ouder geworden memoreert nog dagelijks over de zware ogen van Sint waarop nogal wat gespannen oogspieren van hem achter zaten waar de scheuren en breuklijnen van zijn kinderziel in die dagen waren.Eng he zei hij dan tegen zijn vrienden.
Ja heel eng. Ik was een beetje bang ook voor zwarte piet toen die een gezicht had wat leek op een balmasker, heel zwart en zijn ogen kon ik niet zien want zijn blikken waren verborgen achter een heel lelijk brillenglas. Die zwarte piet droeg een rokje en een soort blauw kostuum en verder droeg hij een hele wijde kraag van papier.
Piet droeg een roede van berkentakken en dat leek mij toen een oude heksenbezem.
Wij waren met ons vijven. Ik heb nog een zusje en een broertje, mijn zusje heet Nicola en mijn broertje heet Specula, en ik heet Henk.
Mijn bijnaam is Henk Schenkstroop omdat ik van pannenkoeken met appelstroop houdt vooral met meegebakken appel.
Zwarte Piet maakte met geen een van ons oogcontact, hij was nogal abuis.
Hij staarde, ik weet niet wat de oorzaak daar van was steeds maar naar een hoge hoek in de kamer.
En zo af en toe greep hij uit een jute zak suikergoed en strooide met een geweldige klap roze stoombootjes, gele sinterklazen,grote kruidnoten en van allerlei lieve gezichten op snoep door de kamer.
Dat was schrikken maar wel van een fijn soort. Mijn hartje sloeg over en we gingen op onze knieën zoeken naar het suikergoed.
Komt het paard van Sinterklaas ook nog zo ons huis binnen Sinterklaas vroeg ik aan hem.
Ja zei Sinterklaas.
Eerst de geschenken nog uitpakken. De geschenken die wenken maar niet kunnen denken aan hun zelf, zei zwarte piet.
Zwarte piet staarde achter een zwaar brilmontuur naar een hoge hoek in de kamer en ik begrijp nu nog steeds niet waarom hij dat deed.
Moeder bood hem thee aan maar dat weigerde hij vriendelijk. Hij willigde bij moeder het verzoek in of hij een klein bekertje met warme melk mocht, moeder vond dat goed.
Toen hij net bezig was met het nippen aan het bekertje melk gebeurde er iets wonderlijks, zwarte piet liet zich verdwijnen achter een zwaar hangend gordijn.
Vader rookte onderwijl een pijpje en moeder las mijn verlanglijstje voor aan Sint.
Henk wenst een poppetje.
En een dierenhuis.
En een beestje op een voetje.
En Sint schonk mij al die geschenken.
Verder kregen wij sokken.
Een paar wollen sokken voor mijn vader.
Een paar wollen sokken voor mijn moeder.
Plastic schoenen voor mij en mijn zusje en voor mijn vader, moeder en broertje.
Speculaas met hele enge gekonfijte vruchten erin, het leken wel mensenogen.
En een pot bietensap.
En toen wij een liedje al begonnen te zingen voor het afscheid van Sint en Piet verscheen er werkelijk het paard van Sint.
Dank jullie voor de wortels en aardappels en bekers water bij jullie schoenen zei hij in heilige paardentaal.
Het paard klom op de grote tafel en begon een afscheidsliedje te zingen met zijn grote lippen.
De hagel viel uit de hemel en Sint Nicolaas poetste de tanden van zijn paard eerst nog en toen hielp vader met het bestijgen van het paard van Sint. Sint zei nog dat hij het gebit van zijn paard even met paardentandpasta moest poetsen en een paardentandenborstel omdat in de donkere nachten de kinderen van Nederland uit liefde voor zwarte piet, Sint Nicolaas en zijn paard suikerklontjes op de daken in het geheim plaatsen voor het paard.
Omdat het liefdevol is bedoeld eet mijn paard het wel zegt Sint, maar kinderen van Nederland ga nooit het dak op, jullie kunnen er ongelukken van krijgen.
Mijn broertje Specula at van de taaipop en mijn zusje Nicola had een mooie zwarte meisjespop gekregen waar ze zoet mee was.
home.nlGeplaatst in de categorie: familie
Sinterklaas
180
Geef je reactie op deze inzending: