Opvlammende zielsvrije
(voor Pablo Ruiz Picasso (1881 - 1973))
Je bent geboren in Málaga en je vader was professor in de kunstgeschiedenis en hij schilderde wilde dieren. Je wist al op jeugdige leeftijd geniaal te tekenen en je vader gaf je les in tekenen en olieverfschilderen, maar hij hield er nogal traditionele, strenge, militaristische principes op na. Gelukkig verwende je moeder Maria je met allerlei zoetigheden. Op je tiende verhuisde je naar A Coruña en op je dertiende verbeterde je een geschilderde duif van je vader zodanig knap, dat hij je als zijn meerdere beschouwde. Op je veertiende stierf je zus Conchita op zevenjarige leeftijd en je raakte zwaar getraumatiseerd, waardoor je, eenmaal verhuisd naar Barcelona, vastroestte in een suïcidale depressie, maar je vader hield je nauwlettend in de gaten en volgde al je schildervorderingen tijdens je leertijd. Op je zestiende zat je op de Koninklijke Academie in Madrid en was je eindelijk verlost van je vaders controledwang. Je schilderde naaktmodellen, die na het poseren graag het bed met je deelden. Borsten schilderen was zeer aangenaam, maar ze betasten was nog veel leuker, dan pas kreeg je juiste feeling met het soepele materiaal. Op je negentiende ging je naar Parijs, waar je samenwoonde met de dichter Max Jacob, een rampzalige start van je schildersbestaan, daar de bittere armoede je maag vergalde met verschimmeld brood en verschraalde wijn, terwijl je je schilderwerken moest verbranden om de kou te weerstaan. Je schilderde 'Absintdrinkster' met hele lange, griezelige tentakelvingers. Terug in Madrid maakte je tekeningen voor een anarchistisch blad, gekant tegen de mensonwaardige armoede. Tot overmaat van ramp pleegde je vriend Carlos Casagemas zelfdoding. Op je drieëntwintigste kreeg je een seksrelatie met het hitsige model Fernande Olivier, die op en top vrouwelijk was en een heel lief, betrouwbaar karakter had, je koesterde de foto van haar met haar ontblote rechterborst, jij, geslepen mazzelpik! Ondertussen werd je zeer geliefd bij de kunstverzamelaars Leo en Gertrude Stein, vooral Gertrude kocht als beschermvrouwe veel van je schilderwerken, die ze in haar Parijse Salon tentoonstelde, ook nadat Leo naar Italië vertrok, juist toen kwam je geregeld in haar natte dromen voor en omdat je haar afwees, stalkte ze je trouw. Je schilderde 'Kammende vrouw', waarbij je bewust de schaamharen liet ontbreken, zodat de hoofdharen nog meer uit kwamen. Gesponsord door Herr Kahnweiler liep het kubisme langzaam maar zeker binnen en had je grote lol met je vrienden Braque, Van Dongen, Gris en Derain, die net als jou niet waren weg te slaan uit de donkere cafés van Montparnasse. Je raakte bevriend met André Breton, Guillaume Apollinaire en Alfred Jarry, schrijvers van groot formaat, wiens schrijfwerken raakvlakken vertoonden met jouw kubistische kwaliteiten, dus geestelijke soortgenoten. Je bent ooit samen met Apollinaire opgepakt door de politie, omdat ze jullie verdachten van de diefstal van de 'Mona Lisa', wat onterecht bleek, al waren jullie er zot genoeg voor. Je ruilde Fernande in voor Humbert Marcelle, natuurlijk waren de nachten weer een en al erotisch vuurwerk en trok je daarmee de goddelijke krachten naar je toe, die je vervolgens uitspatte op je schilderdoeken. Je dronk van haar liefdessappen als van de beste champagne om het in je buikton te laten gisten, waardoor je het later emotioneel sublimeerde tot stollende tovenarijkunst. Toen je diepbeminde Humbert op dertigjarige leeftijd overleed, zakte je weg in een diep moeras vol zwarte ellende, psychisch kapotgemaakt zocht je houvast in alcoholische beneveling en krankzinnig doorbijten. Drie jaar later trouwde je met de oogstrelende ballerina Olga Khokhlova, die even soepel danste als vree, waardoor je soms in ademnood verkeerde. Via haar milieu kwam je in aanraking met de nouveau riche, wat je een nieuwe kijk op het leven bood en je begon zowaar kapsones te krijgen, wat je niet geliefd maakte bij je collega-schilders, die vaak veel minder te makken hadden en veel meer ploeterden dan jij. Met Olga kreeg je je zoon Paulo, maar je had hoogoplopende ruzies met Olga over jullie botsende levensstijlen, fatsoen versus losbandigheid. Op je zesenveertigste kreeg je een seksrelatie met de zeventienjarige Marie-Thèrese Walter en je verbrak je relatie met Olga. Samen met Marie-Thèrese kreeg je dochter Maya en je geliefde koesterde de wens om ooit met je te trouwen, wat je nooit deed, want je had vele maîtresses en je kon jezelf niet eens vertrouwen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat je in Parijs en hield je je koest, daar de Duitse mentaliteit je kunstwerken verfoeide, al ontving je wel brons van het Franse verzet, wat een flinke daad van weerspannigheid was. Je had acht jaar een relatie met de Joegoslavische fotografe Dora Maar, maar je dumpte haar als afval, noodlottig gevangen in je superego. Je schreef driehonderd gedichten en in 1944 begon je een relatie met de kunststudente Françoise Gilot, die veertig jaar jonger was en met wie je twee kinderen kreeg, Claude en Paloma. Ze kreeg echter met je sadistische kanten te maken en je mishandelde haar en natuurlijk was je ook haar ontrouw, waardoor ze jou terecht verliet, ook al knarste je van ingebeelde spijt. De wereldroem was je naar de kop gestegen en je ging zelfs in zee met de vierenveertigjaarjongere Geneviève Laporte. Tien jaar later trouwde je met het kunstovertreffendebeeldschone model Jacqueline Roque, zesenveertig jaar jonger, die je tot het aardse einde vergezelde. Ze werkte bij de Madoura Pottenbakkerij in Vallauris, waar jij keramiek maakte en beschilderde, zodoende ontdekte je haar en maakte je meer dan zeventig portretten van haar zuivere ziel en lichaam. Je bezat vele riante villa's in Zuid-Frankrijk, wat zwaar overdreven begerigheid uitstraalde, maar enfin, uiteindelijk stierf je in Mougins en je werd begraven in je kasteel van Vauvenargues, vlakbij Aix-en-Provence, terwijl Jaqueline hysterisch op je grafplaat beukte, je laatste, onbegrepen schilderij. Vier jaar later heeft Marie-Therère zichzelf uit pure ellende opgehangen. Dertien jaar later heeft ze zichzelf doodgeschoten, zwaar vereenzaamd en diep ongelukkig, omdat ze net als zoveel andere vrouwen je beschuttende charisma miste.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Pablo Ruiz Picasso
112
Geef je reactie op deze inzending: