De onschuld zelf
Al is het al weer een jaar of 15 geleden ben ik toch nog niet vergeten dat ik een keer de echte onschuld heb ontmoet. Het was in een ouderwetse bakkerswinkel. De buurt ging wat achter uit, maar uit de wijde omgeving kwamen de vaste klanten de heerlijke producten van deze bijna goddelijke vakman kopen.
Iedere zaterdag stond het winkeltje vol met mensen, die de lekkernijen van deze creatieve vakman begeerden. Zijn huur was laag en hij was mede daardoor niet duur met zijn heerlijkheden, die op de Olympus ook met gejuich ontvangen waren geworden.
Bovendien stond er een pronkstuk achter de toonbank, waar Rubens graag zijn kwast voor had gebruikt. Het was de lieve en spraakzame echtgenote van de bakker.
Op een zaterdagochtend stond ik braaf op mijn beurt te wachten Zo watertandend dat ik moest opletten dat ik niet in een plas kwam te staan. Ik wist niet wat ik liever had de lekkernij achter de toonbank of de bestelling die ik ging doen.
Ineens zag ik de ogen van de vrouw oplichten. Er was een kleine bruine man binnen gekomen. Zijn haar was zo wit als zijn ziel, dat merkte ik aan het gesprek tussen witkop en de Rubensvrouw. Zij glimlachte en zelfs het grootste chagrijn werd er wat vrolijker van. Zij vroeg aan de man: 'Bent u al terug meneer de Wit. Was het een beetje uit te houden?' 'Adoe, stelt niks voor die yail hier. Heerlijk op vakantie geweest. Verblijf daar duurder dan het Hilton.
Speciale afdeling voor mij en een stelletje andere licht gestraften. Goed eten. Lekker slapen. Mooie grootbeeeld tv. Ik voelde me senang bij die andere mannen. Zij scholden mij niet uit voor "Blauwe" of "Zwarte aap" heel gezellig. Dronken rijden zal ik niet meer. Te gevaarlijk. Toch ga ik er nog eens heen, daar zorg ik wel voor. In Jappenkamp, daar wisten ze wat straffen was. Je werd met zoveel mannen in een hok gezet dat je alleen maar kon staan. Je behoefte moest je in hand houden tot Jap zei dat je het weg mocht gooien. In zo'n hok gingen ook jongens dood. Die bleven ook staan tot we er even uit mochten. Soms spoot Jap het hele hok schoon met ons er in. Nee, hier vakantieoord. Nederlandse regering slappelingen. Ook te beroerd om onze soldij te betalen over de tijd dat wij bij Jap zaten. Ik wil nog wel eens naar Hollandse yail dan verdien ik nog wat terug van diefstal soldij en ongastvrije ontvangst hier. Gewoon vakantie, regering betaalt. Ik verzin wel iets, misschien kan jij wel zeggen dat ik winkel overvallen heb. Mijn vrouw is boos, ze wil niet zonder mij, nog geen dag.
Ik zeg,hier altijd gewerkt. Eerst nog iedere maand betalen voor ontvangst hier en toen veel belasting betalen en nou van pensioen weer stelen.'
De ogen van het lekkerste, maar ook liefste brok in de zaak glinsterden verdacht. Ze draaide zich vlug om en pakte een paar broden, toch zag ik haar schouders even schokken.
Het was zo stil in de winkel geworden als op een begraafplaats terwijl de rouwenden in de aula koffie met cake gebruiken. Als die lui geluk hadden, kwam de cake bij deze bakker vandaan.
Ik was aan de beurt. terwijl ik wegliep hoorde ik de bakkersvrouw meneer de Wit waarschuwen om voorzichtig te zijn. Hij kon altijd bij haar en de bakker terecht voor hulp.
Wat betreur ik het dat ik alleen de zinsbouw en woordkeus van meneer de Wit kan weergeven en u niet zijn prachtige accent kan laten horen.
Helaas, het accent hoor je niet veel meer, deze voorbeeldige mensen passen zich in alles aan. Gelukkig kan ik zo nu en dan nog heerlijk Indisch eten. De culinaire cultuur geven ze niet vlug op. Gelukkig! Sommige barbaarse buren klagen over hun kooklucht. Gekken, als je zegt dat het heerlijk ruikt, mag je mee eten.
Lees ook mijn boek: 'Als ik me ophang breekt het touw'. Ga naar de site van www.uitgeverijdebrouwerij.nl
Boordevol galgenhumor, een volstrekt eigen stijl
simpc.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: psychologie
Onschuld
177
Geef je reactie op deze inzending: