Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Romantische hoogvlieger

(voor Giuseppe De Nittis (1846 - 1884))

Je bent geboren in de Zuid-Italiaanse kustplaats Barletta, waar je moeder eigenhandig pittige kaas maakte en je vader genoot van de streekwijnen, je mocht meehelpen met de druivenpluk en je leerde zwemmen in de Adriatische Zee, terwijl je na schooltijd met je vrienden boomhutten bouwde en smikkelde van de meegekregen koekjes. De geur van je moeder's tomatensoep met versgeplukte tuinkruiden was de lekkerste geur die je kende en terwijl zij in de soeppan roerde, tekende jij haar na, wat haar dankbaar deed glimlachen. Je vader hield van zijn vrijheid en hij jaagde op wilde dieren om moeders wat te braden te geven. Omdat je vader volgens de autoriteiten een te losbandig leven leidde, werd hij in de gevangenis gegooid, een krankzinnige wandaad, en toen hij weer op vrije voeten was, heeft hij zwaar gedesillusioneerd een einde aan zijn leven gemaakt. Je was tien en je snapte niets van de beweegredenen van zijn tragedie en een jaar later overleed ook nog je diepbedroefde moeder, waardoor je in Napels bij je opa en oma ging wonen, net als je broer Vincent en de andere broers bij andere familieleden. Als verdrietig weeskind kreeg je veel bezorgde liefde van je grootouders, die ontdekten hoe kunstzinnig je was en je daardoor graag voor schilderlessen naar de Academie van Schone Kunsten stuurden, waar je overigens al snel de strenge regels aan je laars lapte, heerlijk recalcitrant, waardoor de directie je wegstuurde, exact wat je wilde. Je schilderlessen van Giovanni Battista Calò waren trouwens veel interessanter geweest. Je hing met twee schilderijen op een Napolitaanse expositie, wat je trots maakte en wat de aanzet vormde voor je verhuizing naar Florence, waar je bevriend raakte met signor Signorini en je schilderijen kwamen op diverse exposities te hangen, wat je jeugdige ambitie versterkte en de wijn aangenaam deed vloeien. Je kreeg meer en meer oog voor het vrouwelijk schoon en in de heuvels rondom Florence heeft een oudere vrouw je vluchtig, maar geraffineerd ontmaagd, waarna je nog meer zelfvertrouwen kreeg en de innerlijke motor flinkgesmeerd op volle toeren ging draaien. Op je eenentwintigste denderde de stoomtrein Parijs binnen en stapte je met vaste tred op het Franse perron en later vond je goedkoop onderdak, waarna je direct op zoek ging naar soortgenoten, in kroegen, ateliers en academielokalen. Je haakte aan bij enige impressionisten, die je in contact brachten met de kunsthandelaar Goupil, een vreselijk commerciële kerel, die zelfs overdag dronken was en die hamerde op verkoopbaar werk, want al het andere was verspilde moeite, volgens hem, geld boven kunst stellend. Op je drie-en-twintigste trouwde je met de drie jaar oudere Léontine Lucille Gruvelle, een werkelijk bloedmooie jongevrouw, die bovendien alle tederheden gaf, die een man zozeer waardeert. Ze kende niet de machtsstrijd tussen de sexen, integendeel, ze adoreerde jou net zoveel als jij haar en ze kon verbijsterend nederig zijn, zonder pose, wat je zielsdiep ontroerde. Léontine was de dochter van een gerespecteerde kostuumhandelaar en je verafgoodde haar, wat heet, je wilde je leven wel miljoenen keren voor haar opofferen. Tijdens de oorlog zaten jullie in Italië en schilderde je enkele keren de Vesuvius en wat landschappen, waaronder 'Weg van Napels naar Brindisi', met die rustieke desolaatheid en dat aandoenlijke koetsje, waarin iedereen het liefste wil plaatsnemen. Terug in Parijs schilderde je 'In het veld', een van boven naakte jongevrouw met een opgeheven tamboerijn en een zonnige lendedoek, de zijdezachte buik prachtig blootgelaten. Een jaar later presenteerde je, via Degas geïntroduceerd, enkele schilderijen op de eerste, impressionistische expositie in het ruime atelier van de prettiggestoorde mafkees Nadar, en je schilderkunst werd alleen maar volop bejubeld. Je reisde meerdere keren naar Londen, waar men je schilderwerk eveneens bewierookte en waar je innig omarmd door Léontine de Engelse kunstschatten bewonderde. Voor een El Greco streelde Léontine je dikke wijnbuik en ze trok een beetje plagerig aan je gitzwarte baard. 'Ieder zijn stijl, Giuseppe, niet nijdig worden!', zei ze speels. Je gromde ontdaan. Je woonde in een huisje te La Jonchère, langs de Seine, en op een blijde dag werd daar jullie zoon geboren, wat je met grote trots en dankbaarheid vervulde. Door je werk kwam je in de hogere kringen, waar men je op handen droeg en al die ijdele geldsmijters wilden door jou vereeuwigd worden, wat je gezien het salaris zeker niet weigerde. Op 'Naakt met rode kousen' schilderde je je verrukkelijke vrouw van de schterkant begluurd, met een stukje bilspleet en een stukje linkerborst, heel integer en door die kousen vol erotische belofte. Als rijkaard kocht je een ruime villa in Saint-Germain-en-Laye, vlakbij Parijs, waar je grote kunstenaarsfeesten hield met talloze beroemde gasten; Manet, Degas, Zola, De Maupassant, Wilde, Caillebotte, De Goncourt, Daudet, Heredia, Duranty, Pissarro en Morrisot. Op 'Terugkomst van een bal' zie je twee sluipende dames in opgetilde rokken en met volle busten, een unicum, vol ondeugende, komische passie. Net zo vrolijk als de belladonna op 'De schaatster' in haar elegante rokken. Op 'Winterdag' plaatste je je beeldschone vrouw voor een winters raamuitzicht, een weloverwogen tegenstelling. Je was de belangrijkste, Italiaanse kunstschilder van jouw tijd, maar het succes steeg je naar je hoofd en de talloze kunstenaarsfeesten brachten je tot een faillissement, hoe hard je ook werkte, het mocht niets baten en je raakte volkomen uitgeput, je eiste teveel van je lichaam, waardoor je op achtendertigjarige leeftijd aan een hersenbloeding overleed. Opgebaard in je verstomde villa kwamen lang niet alle feestvrienden je de laatste eer bewijzen, sommigen schaamden zich plaatsvervangend, omdat je Léontine en je zoon met grote schulden achterliet. Toen je eenmaal op Père-Lachaise lag, weigerde Léontine steevast je schilderijen te verkopen en ze schonk uiteindelijke alle overgebleven werken aan de gemeente Barletta. Haar poging om als schrijfster te slagen, mislukte, maar de burgemeester van Barletta zorgde vol ontzag voor een respectabele vergoeding. Je wilt niet weten hoeveel kleurrijke bloemen ze je gebracht heeft.

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 december 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

2.0 met 1 stemmen 1.159



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)