Lusthofschilder
(voor Jean-Honore-Nicolas Fragonard (1732 - 1806))
Je bent geboren in het Zuid-Franse Grasse, waar je vader François een handschoenenmaker was, met name voor chique dames. Met vrienden zwom je in de Middellandse Zee, wat je machtig mooi vond, je voelde dan die imposante, donkere diepte onder je nietige lichaam, terwijl je alvast droomde van de stevige, kruidige maaltijd, die je fleurige moeder voor je klaarmaakte. Je ouders waren blij toen je bij een notaris ging werken, want dat beloofde welvaart, het was dan ook een grote schok voor hen dat je op je achttiende het notarisleven vaarwel zei en je op de atelierdeur van de gerespecteerde François Boucher beukte om bij hem schilderlessen te nemen. François kon zo direct weinig voor je betekenen en daarom stuurde hij je door naar zijn vriend Jean-Baptiste-Simeon Chardin, waar je een half jaar bleef trainen, totdat je rijp genoeg was om door François te worden opgeleid. Tot je twintigste begeleidde hij je groeiproces en met het behalen van een Prix de Rome had je eervol bewezen dat je solo verder kon en op je vierentwintigste vertrok je naar Rome om je bij de Franse Academie aan te sluiten. Daar was de rococo-schilder Charles-Joseph Natoire directeur, een knappe man met verleidelijke, vrouwelijke trekken. Met moeite kon je zijn opdringerige avances buitenboord houden. Je raakte dik bevriend met je collega Hubert Robert, die gelukkig net als jij op goedgevormde vrouwen viel. Samen met hem reisde je door Italië, ook naar Napels, waarna je overigens nog niet wilde sterven, want de mooie vrouwen, die daar aan je voeten neerstreken, waren zo verleidelijk aantrekkelijk, dat je libido nog lang niet was uitgedoofd, kom zeg, na enkele verse chicks begon het pas echt op te laaien. Je zag tovertuinen, droomfonteinen in ongekende kleuren, verdwaalgrotten met twinkelende edelstenen, adembenemende tempels en luisterrijke terrassen, waardoor je droomvisioenen kreeg, die je zo goed als mogelijk schilderde. Voorts imiteerde je de Hollandse kanjers; Rembrandt, Hals en Van Ruysdael. Van de Belg Rubens knabbelde je ook wat mee en tijdens je verblijf in Venetië bestudeerde je de barokke schilderwerken van Giovanni Battista Tiepolo en omdat hij nog leefde, heb je hem bezocht en heb je uitvoerig met hem gedineerd, terwijl de soave je goed smaakte. Eenmaal terug in Parijs werd je toegelaten tot de Academie, vooral door toedoen van je meesterwerk 'De hogepriester Coresus offert zichzelf op voor Callirhoe', waarop te zien is hoe Coresus een dolk door zijn hart steekt, omdat hij weigert Callirhoe te doden, hij is verliefd op haar en bij het zien van haar ontblote borsten kan hij niet anders. Wanneer de ontwaakte Callishoe zijn ontzielde lichaam ziet, snijdt ze zichzelf berouwvol de keel door met een vlijmscherpe veer. Je kreeg opdrachten van Lodewijk de Vijftiende, waar het losgeslagen lustleven je tot erotische scenes deed aanzetten, zo schilderde je het kleurrijke 'De schommel', waar een bedrogen man zijn vrouw duwt, terwijl een minnaar in de struiken geniet van het uitzicht onder haar rokken, waar ze haar intieme naaktheid toont. Op het schilderij 'Blindemannetje' wordt een geblinddoekte vrouw schalks en sluw verleid. Je versierde enkele panelen in het kasteel van Madame Jeanne du Barry en terwijl je op haar landgoed in Rueil vertoefde, was er maar weinig voor nodig om door haar verleid te worden, want als courtisane van de rijksten kende ze de beste verleidingstrucs, terwijl ze kogelronde borsten had en de fluitketel tussen haar benen continu kookte. Ze vertelde je hoe ze als minnares van Lodewijk de Vijftiende de meest absurde handelingen moest verrichten, al gaf hij haar wel onbetaalbare jurken en diamanten. Het hof te Versailles werd steeds aantrekkelijker voor je, naast de erotische uitspattingen betaalde Lodewijk met groot genoegen grote bedragen. Je maakte ook een mooi portret van de beroemde ballerina Marie-Madeleine Guimard, die eveneens vele liefdesaffaires onderhield, zelfs met de bisschop van Orleans, Louis SEXtius, die na een zware eucharistieviering het liefste een ordinaire pijpceremonie onderging. 'Religie en erotiek zijn nauwverbonden!', prevelde hij dan, terwijl hij de dienstbare mademoiselle Guimard een kruisteken gaf. Op je vijfendertigste trouwde je met de miniatuurschilderes Marie-Anne Gerard, die ook op erotisch gebied oog had voor details, want ze was voor jou de beste minnares ooit. Jullie dochter Rosalie werd geboren en je hebt haar vaak als model gekozen. Op 'De lezeres' schilderde je een jongedame in een gele jurk en met een kussen in haar rug, werkelijk majesteitelijk. Op 'Opnieuw' zien we een vrouw op bed, die met haar hondje ligt te spelen, de witte staart kietelt haar vagina en lijkt op haar schaamhaar, bij gebrek aan beter zullen we maar denken. Ook schilderde je een jonge deerne met twee puppies en twee blote tieten in opwindende staat, het ene hondje is al driftig aan het likken, terwijl het schuim op haar gezwollen schaamlippen staat. Tiepolo stierf en je reisde met vader en zoon Bergeret de Grancourt naar Italië, waar je bloemen op Tiepolo's graftombe legde en nogmaals de oude meesters bewonderde. Weer thuis gaf je schilderlessen aan het veertienjarige zusje van Marie-Anne, wat je weer jeugdig maakte. Jullie zoon Alexandre-Evariste werd geboren en het ging je voor de wind, totdat de Franse Revolutie uitbrak en je je opdrachtgevers verloor door de guillotine en ballingschappen. Je dochter stierf op negentienjarige leeftijd, waardoor je je levenslust verloor en toen je vijf jaar later vernam dat het wrede gepeupel Jeanne du Barry had onthoofd, omdat ze de Revolutie ontrouw was, besloot je geen enkele kleur meer toe te voegen aan deze verdorven wereld vol onzinnige vernietigingsdrang. Je vluchtte naar je vriend Maubert in Grasse en toen je in 1800 terugkeerde naar het bedaarde Parijs, bleek niemand meer te weten wie Fragonard was, waardoor je zwaar verbitterd zes jaar later graag je laatste adem uitblies. Je zoon nam de fakkel over en bracht het tot een gevierd schilderschap en een meesterschap in de beeldhouwkunst. Marie-Anne is niet lang na jou van puur verdriet gestorven.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Jean-Honore Fragonar
738
Geef je reactie op deze inzending: