Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Minnaar van echtheid

(voor William-Adolphe Bouguereau (1825 - 1905))

Je bent geboren in La Rochelle, waar je vader en moeder werkten in het familiebedrijf, een handelszaak in wijn en olijfolie. Je vader wilde graag dat je later ook in dat bedrijf kwam te werken, maar daar dachten de sterren anders over en zeker je oom Eugène, een roomse priester, die je onderwees in klassieke en bijbelse onderwerpen, terwijl hij steeds zijn vrome lippen tuitte. Door toedoen van Eugène ging je naar de middelbare school. Men zag al gauw dat je tekentalent had, wat je vader een leuke hobby vond, maar je wijze oom zorgde ervoor dat je etiketten van jam en confituren ging maken en je mocht enkele van zijn parochianen portretteren, waardoor je ongemerkt werd klaargestoomd voor de School van de Schone Kunsten in Bordeaux. Je bedankte je oom en hij gaf je de zegen, wat geholpen moet hebben, want je won al snel een eerste prijs voor een schilderwedstrijd. Je werd een vlijtige leerling van François Edouard Picot, iemand die de academische stijl hanteerde, hij had 'Cupido en Psyche' geschilderd en een zeer bevallige Leda, die naakt naast een bosbeek ligt. Je bekwaamde jezelf in mythologische afbeeldingen en op je vijfentwintigste won je de Prijs van Rome, waardoor je een jaar lang in de Villa van De Medici's mocht wonen en werken. In Rome bestudeerde je de oude meesters en Griekse, Etruskische en Romeinse opgravingen. Na voldoende klassiek geestesvoer dook je de feestnacht in om alle schoonheid van je los te schudden, om met ontspannen boog Cupido raak te laten schieten, wat menigmaal gebeurde. Je maakte eerst schetsen van hun vloeiende lichamen en daarna begon het ruigere werk, waarmee je de schetsen en de uitwerkingen op het doek extra bezielde. Soms liepen er wel drie minnaressen in je villa rond, zonder onderlinge jaloezie en op de meest vreemde plekken bereid je twinkelsterretjes te laten zien. Vooral Raphael maakte diepe indruk op jou en je moderniseerde zijn stijl via levensechte naakten, vooral vrouwen, want het vrouwelijke lichaam obsedeerde je continu, je kreeg er maar geen vat op, hoezeer je het ook tot in de kleinste details wist af te beelden, het vrouwelijke mysterie ontglipte je steeds, waardoor je soms half-krankzinnig met je dronken hoofd tegen de deur bonkte. Al die charmante schilderijvrouwen, vaak aangedikt aantrekkelijk en gestileerd afgebeeld, met uiterste loepzuiverheid aangetipt, spookten als wraakgodinnen door je hoofd en je slaapvertrek. Raphael jaagde ze uiteen en gaf je zijn bloed te drinken, terwijl je op je een-en-dertigste trouwde met de levenslustige, nederige, tedere Marie-Nelly Monchablon, die je genas van je buitensporige vrouwenverheerlijking door je op liefdevolle manier te laten aarden. Je kreeg samen met haar vijf kinderen, waardoor je gestimuleerd werd om je schilderstaken op te voeren. Door Marie-Nellie flipte je niet meer en je schilderde nymfen en saters, musicerende engelen en Maria, kinderen die noten verzamelen of blokfluit spelen, Cupido die afwacht of ontwapend, naakte schoonheden met verwaaiende draperieën, een vrouw met een goedkope speelgoedbeer, een jonge herderin, een meisje met citroenen en een naakte vrouw met een blauwe hoofddoek, een gewaagde Maria. Je contact met de kunsthandelaar Paul Durand-Ruel vergrootte je verkoop en via hem ontmoette je Hugues Merle, die net als jij schilderde, waardoor er tussen jullie een akelige rivaliteit ontstond. Jammer dat je daar niet bovenuit kon stijgen. Je verkreeg ook succes in Engeland en met de binnenvarende geldschepen kocht je een groot huis anex atelier in Montparnasse. Marie-Nelly was in haar nopjes en na de bijzondere wijn werd er ongeremd en heftig gevreeën. Overal likten jullie elkaar en jullie kwamen goddelijk klaar van top tot teen. Op 'De Golf' prijkt een allerliefste en allermooiste vrouw, die elk moment door een golf bedolven kan worden. Ook 'De druivenplukster' is van uiterste sereniteit, hemelse perfectie en zo typisch Frans. Je schilderde voor rijke particulieren, de kerk en openbare gebouwen, wat je nog rijker en beroemder maakte. Portretten van ijdele beschermheren zijn nu nog steeds in privé-bezit en nooit getoond aan het grote publiek. Je werd Commandant in het Legioen van Eer, één trap hoger dan wijlen Picot en je kreeg een baan als leraar aan de Academie Julian, die veel laagdrempeliger was dan andere kunstacademies. Je vrouw en een zoontje stierven, waardoor je als een baksteen in de donkere oceaan wegzonk en lange tijd mocht de schilderkunst wat jou betrof voorgoed barsten en je bezatte je iedere nacht, terwijl een dienstbode zich over je kinderen ontfermde. Heel langzaamaan krabbelde je op en begon je aan een portret van Gabrielle Cot, de dochter van een leerling en jeetjemina, geen wonder, want haar innerlijke en uiterlijke schoonheid deden ieder hoofd schudden van ontzag. Vrij snel na het heengaan van Marie-Nelly begon je een erotische relatie met Elizabeth Jane Gardner, een leerling van jou, twaalf jaar jonger, met een mannelijk gelaat en als verstokte feministe lopend in broeken. Haar enorme boezem bracht iedere vrijage het schaamrood op je tandenknarsende kaken, terwijl je je getergde gezicht tussen die twee wolkenkrabbers verdronk en je je handen aan haar diamantharde handvaten vastklemde om je net op tijd weer op te trekken. Door haar invloed streed je voor meer vrouwen op de kunstacademies en je ging bijna iedere dag met haar uit eten, daar de Amerikaanse miljonairs hoge bedragen voor je kunstwerken neertelden, omdat ze jou als de beste van je tijd beschouwden. In je laatste levensjaar werd je opgeschrikt door een overvaller, die je heilige handen tot bloedens toe mishandelde en er met een aantal schilderijen vandoor ging, die tot op heden spoorloos verdwenen zijn, zonder dat we weten wat erop staat. Door de nashock en je dubbele ouderdom overleed je door een hartstilstand, terwijl Elizabeth je beschadigde handen lange tijd tussen haar handen koesterde, ze kuste en tenslotte met groot verdriet losliet. Omdat je de impressionisten had genegeerd, taande je roem al gauw, maar vandaag de dag is er meer overzicht en buigen herstellende krachten eerbiedig voor je neer.

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 januari 2012


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 2 stemmen 67



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)