Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Woestijnfee

(voor Georgia O'Keeffe Totto (1887 - 1986))

Je bent geboren in Sun Prairie, Wisconsin, in een ruime melkveeboerderij, waar je vader Francis Calyxtus en je moeder Ida Totta hard moesten werken om het bedrijf gaande te houden. Je vader was van Ierse komaf en je moeder's vader was een Hongaarse graaf. Je was het tweede kind van zeven kinderen en de eerste dochter. Op je tiende wist je al dat je kunstschilderes wilde worden en dus mocht je samen met je jongere zus naar de schilderlessen van de aquarelliste Sara Mann, die jullie uiterst geduldig inwijdde. Je ging naar de middelbare school in Midison en op je vijftiende vertrok je familie naar het centrum van Williamsburg, terwijl jij bij je tante in Wisconsin bleef, waar je naar de Madison High School ging. Op je twintigste ging je ook naar Williamsburg en twee jaar later studeerde je af op het Chatham Episcopal Institute, waar christelijke deugden heersten, discipline en sportuitvoeringen. Je ging naar de Kunstschool van Chicago, waar je serieus aan de slag ging, soms wat rommelde met een zweverige medestudent, maar de schilderkunst boeide je veel meer dan al dat overdreven seksgedoe. Vervolgens ging je naar de Kunstacademie in New York, een paleisachtig gebouw, waar de eerbiedwaardige William Merritt Chase je op zijn oude dag nog graag wat schilderlessen meegaf. Je won een prijs voor 'Dood konijn en koperen pot', maar je zelfvertrouwen kelderde dramatisch, waardoor je in Chicago voor commerciële doeleinden ging schilderen, je walgde van de terpentinegeur, en op je vijfentwintigste kreeg je een heropleving, via lezingen aan de universiteiten van Virginia en Columbia en met name door de college's van Arthur Wesley Dow, ook al een oude knakker, maar zijn schildersvisie heeft je sterk beïnvloed. Je gaf ook zelf les in Columbia en South-Carolina en je kreeg een technische baan in Canyon, Texas, waar je zo vaak als je kon de Palo Duro Canyon bezocht en er gefascineerd schilderde. Je ziel trok van nature naar eenzame, desolate, mysterieuze plekken, waar je innerlijke cadans niet botste met de buitenwereld. Daar danste je dan ongezien als een diep gelukkig kind, terwijl je botten en stenen verzamelde, verzwaard door de kokendhete zonnestralen en de felle kleuren, die je ziel overmeesterden. De maffe, kunstbezeten fotograaf Alfred Stieglitz had een toonaangevende galerie, waar hij tien van jouw houtskooltekeningen exposeerde en een jaar later deed hij je eerste solo-expositie. Ook al was hij drieëntwintig jaar ouder en nog getrouwd, je viel voor zijn hypnotiserende charme en de oude boef wekte op magische wijze de erotische, onaangeroerde lagen in jou. De smeulende vulvavulkaan begon ongeremd uit te barsten. Je trouwde op je zevenendertigste en deels om zijn verdriet vanwege zijn dochter Kitty te doen vergeten, want die werd verpleegd vanwege depressies en hallucinaties. Alfred had al een foto van je gemaakt, waarop je net uit je bed bent gekropen, maar juist daarom zo intrigerend naturel. Hij maakte meer dan driehonderdvijftig foto's van jou, inclusief vele naaktfoto's, op één zien we je atletische lichaam met grote, stevige borsten en een volop zwartbehaarde schaamstreek, ook is er één met je armen in de lucht, waarbij je okselhaar betovert, verder toon je als de Madonna je rechterborst en ergens knijp je stevig in je rijpe meloenen. Het typeert je bohémiennewezen, al is de indruk ook dat je door Alfred voor het blok bent gezet. Je schilderde New Yorkse gebouwen en grote bloemen, die door critici, vergald door Freud, steevast als openstaande vagina's werden geïnterpreteerd, maar omdat mensen een zinnelijk onderdeel van de natuur zijn, is dat juist het mooiste wat er is. Je brak desondanks succesvol door en Alfred wist zes lelieschilderijen voor een recordbedrag te verkopen. Jaren later ging je enkele weken naar Hawaii, waar je bloemen, vishaken en landschappen schilderde, maar niet de ananas, die ze je gevraagd hadden om te schilderen voor de commercie, maar dat vertikte je. Met je vriendin Rebecca Strand reisde je naar Santa Fe, New Mexico, waar je een huis in Taos betrok en vandaar trok je de woestijnen en de bergen in, je schilderde een missiekerk en je volbracht een lange kanotocht op de Colorado-rivier. Op je zesenveertigste werd je opgenomen vanwege een zenuwinzinking, maar eenmaal hersteld kocht je een boerderij in Ghost Ranch, iets ten noorden van Abiquiu. Daar heb je vijfendertig jaar gewoond en gewerkt. Drie jaar eerder was Alfred gestorven door een hersentrombose en ook dat maakte je keuze voor de afgelegen eenzaamheid afgerond. Je ging opnieuw aan de sjouw met schedels en andere botten, schedels van koeien en rammen, versierd met bloemen en triomferend in de hemellucht. Je ontving beroemdheden als Joni Mitchell, Allen Ginsberg, Charles en Anne Lindbergh, maar liever reed je rond in je prachtige Ford op zoek naar juiste schilderlocaties, de achterbank kon er makkelijk uit, waardoor je beschut kon schilderen en werd het te heet, dan kroop je onder de automobiel. De fotograaf Todd Webb mocht je als goede vriend vastleggen, wat een bijzonderheid was, want je krabde meestal alle kiekjesjagers weg. Je ging met Maria Chabot en Eliot Porter naar de 'Zwarte Markt', een nog steeds verlaten en onbewoonbaar gebied, waar je met hen kampeerde. Je kocht een tweede landhuis, vijfentwintig kilometer verderop en president Ford gaf je de Presidential Medel of Freedom. Je ogen waren zodanig achteruit gegaan, dat je enkel nog met potlood en houtskool werkte en ene Juan Hamilton leerde je pottenbakken, terwijl hij ook je laatste levensjaren deelde en het bedrijf rollende hield. Je krachtdadige elan bleef tot het einde overeind en na de National Medel of Arts, die je in Santa Fe ontving, ben je als een zwaar doorgroefde vrouw met een uiterst vitale spirit gaan hemelen, gebruind en wijs geworden door de woestijnelementen, met alle trekken van een Indiaans opperhoofd, sterk vermagerd, sterk vergeestelijkt, waarbij de Pedernal Mountain het als een grote eer heeft ervaren, dat jouw as over zijn top is uitgestrooid.

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 januari 2012


Geplaatst in de categorie: literatuur

2.0 met 1 stemmen 75



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)