Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Misbruikt

(geen fictie)

Nu ik tachtig ben moet ik er weer aandenken toen ik vlak na de oorlog vijftien was en misbruikt ben door een man. In die tijd was van seksuele voorlichting geen sprake. Mijn moeder durfde nog te beweren, dat baby's gebracht werden door de ooievaar.

Voor het eerst in mijn leven, na de verschrikkelijke hongerwinter, ging ik op vakantie bij oom Jacob in Petten aan de kust. Mijn vader had een tweedehands fiets voor een zacht prijsje op de kop getikt en daarmee vertrok ik uit Amsterdam naar genoemd dorp. Oom Jacob, weduwnaar, woonde in een nieuw huisje, vlak na de oorlog gebouwd. In 1943 moest het hele dorp afgebroken worden door de Duitse Wehrmacht wegens aanleg van de Atlantikwall. In de namiddag kwam ik Petten inrijden. Hij heette mij hartelijk welkom en ik kreeg een kopje thee met een biscuit.

Oom was al gepensioneerd en was een heel stille man. Ik zie hem nog voor het huis op een bank zitten en een pijp roken. Vaak gingen we samen naar de kruidenier om boodschappen te doen. Vroeg was hij al op en stond de tafel al gedekt met zelf gebakken brood, een Edammerkaas, roomboter en een pot thee. Dat vond ik hartstikke gezellig om samen te ontbijten.
Vaak liep ik naar het strand, meestal via een pad, maar soms vond ik het leuk eerst door de duinen te wandelen en op een hoge duin naar de zee te kijken.

Toen ik dat een keer deed, stond er plotseling een man van ongeveer vijftig jaar achter me. In mijn herinnering was hij klein maar breed met een stierennek en kort krullend haar. Ik schrok wel, want hij zag er niet bepaald vriendelijk uit.
''Wie ben jij?'', zei hij.
''Ik logeer bij oom Jacob hier in het dorp, zelf woon ik nog bij mijn ouders in Amsterdam, mijn vader heeft hier familie.''

''Mooi, nou dan wens ik je fijne vakantie, misschien komen we elkaar nog een keer tegen, ik jaag hier vaak op konijnen, tot ziens.''

Ik was gerustgesteld en liep naar het strand. Een paar dagen later zag ik hem mij tegemoet lopen; hij bleef bij me staan en zei:

''Heb je zin mijn bunker te zien, die de Duitsers in de oorlog hebben laten aanleggen. Daar had ik wel zin in, want de man was zo vriendelijk, dat ik hem vertrouwde. Dus liep ik met hem mee de duinen in en na een behoorlijk eind lopen bleef hij plotseling staan en keek om zich heen, toen tilde hij een luik op dat bovenop vol met beplanting zat.
''Loop maar het trappetje af'', zei hij.
Dat deed ik, beneden was het vochtig koud en hartstikke donker, de man kwam achter mij aan en deed het luik weer dicht en stak een olielamp aan.

Toen zag ik pas hoe groot de bunker was. Hij nam plaats op een houten bank en ik mocht naast hem zitten. Uit een kist pakte hij twee flesjes bier en gaf mij er één. Daar zat ik dan in het schemerlicht en dronk van het bier. Lekker vond ik het niet en ik moest hoesten toen die man een sigaret opstak. Conversatie hadden we niet, maar toen schrok ik mij een ongeluk, want hij opende zijn gulp en haalde zijn geslachtsdeel eruit. Eerst dacht ik, dat hij moest plassen, maar hij zei:

''Hou vast en trek eraan. Ik schrok mij kapot en werd zeer angstig, het zweet liep van mijn kop af, mijn moeder had vaak gezegd, ga nooit met vreemde mannen mee, herinnerde ik mij op dat moment.
Omdat ik weigerde zijn pik te pakken, begon hij te vloeken en dreigde mij te slaan en ik probeerde het luik omhoog te douwen, maar hij greep mij vast en trok mij terug en dwong mij zijn geval vast te houden door mijn hand er naar toe te brengen.

Ik moest het pakken en er aan trekken. Hij was al groot, maar werd nog groter.
''Goed zo jongen, nou doe je het goed, zei hij. Opeens kwam er een witte vloeistof uit en het spatte naar alle kanten en hij gaf een harde schreeuw. Was ik maar dood, dacht ik, want die vent is levensgevaarlijk. Hij pakte weer een flesje bier en zei toen:
''Zo, en nou jij, lieve jongen. Ik begon te huilen van angst, maar hij greep me vast en trok mijn broek naar beneden, daar zat ik dan in mijn onderbroek. Toen hij probeerde mijn geslacht te pakken duwde ik zijn hand weg, maar hij gaf mij een klap in het gezicht, en zei:
''Hou je smoel en werk mee.''

Toen begon hij aan mijn geslacht te trekken, maar dat werd niet stijf, daar werd hij nog kwaad ook om. Ik gaf te kennen weg te willen. Hij gaf het toen op en duwde het luik voorzichtig omhoog en keek eerst of er niemand in de buurt was. Toen pas kon ik de trap op en was ik gelukkig weer buiten, maar nog steeds erg bang voor die vent.

We liepen weer naar de bewoonde wereld en spraken niet met elkaar. Ik was al lang blij, dat er met mij niets was gebeurd. Hij had mij wel kunnen vermoorden in die bunker en ergens begraven in de duinen. Hij nam afscheid van mij, en zei:
''Praat er met niemand over, anders maak ik je af, ik waarschuw je maar vast.''

Dus heb ik er met niemand over gesproken, het kwam zelfs niet in mij op om naar de Rijkspolitie te gaan in het dorp, zo bang was ik geworden door zijn bedreiging.
In mijn verdere leven heb ik er nooit met iemand over gesproken, maar nu vond ik het tijd het van mij af te schrijven, want ik denk er te veel aan en het bezorgt mij zenuwen in mijn hoofd.
Het is al weer ruim zestig jaar geleden gebeurd, dus die vent zal niet meer leven, dus wat moet je nog. Gewoon er mee verder leven tot je graf.

Schrijver: kees niesse, 10 januari 2012


Geplaatst in de categorie: misdaad

5.0 met 5 stemmen 310



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Jan Jacob Krediet Van den Bos
Datum:
26 juni 2022
De tijd heelt niet alle wonden en zeker niet alle zonden,
zo zonde dat dit gebeurd is, maar zeg maar een wonder dat het nu min of meer verwerkt is.
Naam:
Ivan
Datum:
30 januari 2012
Ongelooflijk dat je dit zo lang voor je hebt kunnen houden, schaamte, nu misplaatst, maar in die tijd, ja, dat vertelde men niet, lees maar de verslagen van de koorknapen etc., ook steeds voor zich gehouden, totdat....
goed dat je het nu van je af hebt geschreven, heel goed, het is nooit te laat.
Naam:
J.de Groot
Datum:
23 januari 2012
Email:
joke190411telfort.nl
Ja, dat is nu wat misbruik met mensen doet.
Je komt er niet vanaf, vreselijk.
Toch heb ik een vraag, heeft het iets voor je gedaan dat je het hier van je af kon schrijven?
Dat is nu nog het enige wat belangrijk is, heeft het een waardevolle invloed op je gehad, om het naar buiten te brengen.
Als dat zo is hoop ik dat in de toekomst voor jou het leven iets meer balans krijgt, en die zenuwen in de hoofd ook tot rust komen.
Sterkte!
Naam:
Wee
Datum:
12 januari 2012
Diep rakend. Ik sluit aan bij Marja R. en bij Günter.
Ook mijn respect, heer Kees.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
11 januari 2012
Email:
ag.schulztiscali.nl
Aan de woorden van Marja R. heb ik bijna niets toe te voegen; zij kiest met enkele woorden de juiste reactie. Ik vind jouw verslag tevens getuigen van moed. Aangezien ik slechts iets meer dan drie jaar jonger ben dan jij kan ik mij een beeld vormen over de tijdspanne van jouw trauma.
Kortom: respect Kees!
Naam:
Marja R.
Datum:
11 januari 2012
indrukwekkend verslag dat in al zijn nuchterheid aangeeft hoe een traumatische ervaring zo veel impact heeft
hoe eenzaam zal je je gevoeld hebben dat je deze angstaanjagende gebeurtenis met niemand kon delen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)