Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Dichtgemetseld

(voor Beatrice Romaine Goddard (1874-1970))

Je bent geboren in Rome, waar je vader Major Henry en je moeder Ella Waterman als rijke Amerikanen voor hun plezier vertoefden. Je opa van moederszijde was de multimiljonair Isaac S. Waterman. Je vader verliet het gezin, toen jij heel jong was, wat je zeker een desastreuze knauw heeft gegeven. Je moeder, die toch al instabiel van zichzelf was, werd meegesleept door haar eigen verdriet en daarbij begon ze alle voelbare leemten op jou af te reageren, ze klaagde tegenover jou, ze besprak al haar moeilijkheden, ventileerde haar woede, claimde je volledig, zodat je emotionele wereld door haar werd veroverd en afgepakt. Je geestelijke individualisme werd door haar narcistisch leeggezogen. Ze heeft je weerloze positie volkomen misbruikt, waardoor je later zelf concludeerde dat je als kind geestelijk bent gemarteld, onafgebroken. Daarbij kwam ook nog eens dat ze dol was op haar geesteszieke zoon Marcus, die schizofrene trekken vertoonde en alle bezoekers steevast aanviel. Op je zevende werd je door je moeder naar een pleeggezin gebracht, die je liefdevol opving, maar ze werden steeds armer en je moeder vertikte het om hen geld te geven. Zelfs uit beeld wist ze je nog te treffen. Haar liefdeloosheid heeft een vroeg wrak van jou gemaakt. In een kloosterschool tikten de lelijke nonnen je venijnig op je vingers als je al te bevallig door je haren streek. Ineens dook je moeder weer op en nam ze je mee naar Europa, waar ze onrustig ronddoolde, terwijl ze jou weer voor haar karretje spande en je persoonlijkheid torpedeerde, je levensenergie aftapte en je als een lege huls afdankte. Jouw emoties telden niet mee, daar was geen enkele ruimte voor, ja, Marcus, het zielige zorgenkindje, die had nog wat recht van spreken, maar zelfs hij was een bevestigend filmbeeld voor je kille, egoïstische, geestverstikkende moeder. Je ging in je eentje naar Parijs, ondanks de protesten van je moeder, die vond dat Marcus minder hanteerbaar werd en dat jij je verplichtingen had jegens hem, maar je trapte er niet meer in en zo begon je eindelijk je eigen leven. Met het zakgeld van je moeder nam je zanglessen, je straalde zelfs in een cabaret, en je studeerde kunst in Rome. Op je zevenentwintigste stierf Marcus en dus snelde je naar je moeder, die helemaal de kluts kwijt was. Binnen een jaar stierf zij aan diabetescomplicaties en voor jou opende het leven zich als een groot, zwart gat, al kreeg jij net als je zus een enorme erfenis van je opa, waardoor je voor de rest van je leven binnen was. Een jaar later trouwde je met John Ellingham Brooks, een pianospeler en vertaler, die geldproblemen had en bovendien homoseksueel was. Jij was biseksueel en je maakte je zorgen om hem, een tweede broertje zeg maar, maar doordat jij je kapsel inkortte en broeken ging dragen, wilde hij niet meer met je over straat en na een jaar strandde het huwelijk.
Jij kwam op adem in St. Ives, waar je grijze schilderijen maakte en in je Parijse appartement beleefde je onstuimige liefdesnachten met Winnarette Singer, jawel, van de naaimachines, prinses de Polignac, die rommelde met meerdere vrouwen en jou de heerlijkste hoogtepunten bezorgde. Zoals zij je borsten masseerde, likte en kuste, dat wenste je iedere vrouw toe. Daarnaast had je een erotische relatie met Lord Alfred Douglas, wat is de wereld toch klein!, die in de nare nasleep van zijn relatie met Oscar Wilde graag zijn heterofiele imago wat oppoetste. De geest van zijn sadistische vader hijgde nog als een bloedhond in zijn nek. Je pronkte met dertien schilderijen in galerie Durand-Ruel, incluis twee naakten.
Je werd de vriendin van de intellectueel Gabriele D'Annunzio, terwijl je vree met Ida Rubinstein, een Russische actrice en danseres, die slank en sexy was. Je schilderde haar als Sint-Sebastiaan, net zoals je jezelf steeds weer als onschuldig slachtoffer zag. Je schilderde een Rode Kruis-verpleegster als aanklacht tegen de eerste wereldoorlog en Gabriele werd een aanhanger van het Italiaanse fascisme, wat je zelf stilzwijgend ook omarmde. Dat je je modellen in zwarte mantels schilderde, duidde op die politieke richting, ook al roemde je vooral het onverzettelijke individualisme. Je kreeg een relatie met Natalie Clifford Barney, een lesbische dichteres, die als kind nog op schoot bij Oscar Wilde had gezeten, terwijl hij haar verhalen vertelde. Ze was niet eenkennig, zo vree ze bijvoorbeeld met de biseksuele hertogin Elisabeth de Gramont, tot aan haar laatste levensdagen. De donkere wenkbrauwen van Elisabeth weerspiegelden haar imposante, wildgroeiende driehoek, die ze overvloedig parfumeerde. Natalie ging eveneens van bil met de ontspoorde Dorothy Wilde, een lesbische nicht van Oscar, bijna twintig jaar jonger, verslaafd aan heroïne en alcohol, haar borstkanker liet ze onbehandeld en een overdosis paraldehyde in combinatie met, velde haar levensboom op vijfenveertigjarige leeftijd. Je moest Natalie vaak ontvluchten, omdat je je eenzaamheid nodig had, je afgesloten kinderhart moest herbeleven, de verstikking van menselijke relaties afweren, op krachten komen, ook via de lesbische klassieke musicus Renata Borgatti en de verfijnde dichteres Radclyffe Hall, immers, Natalie deed niet anders.
Op je eenenzestigde stopte je definitief met de schilderkunst en ondanks verwoede pogingen van Natalie had je schoon genoeg van het kunstzinnige, omdat het echte leven al vermoeiend en teleurstellend genoeg was. Je werd een verbitterde kluizenares, die zichzelf in donkere kamers terugtrok, bang om blind te worden, zwaar achterdochtig, ze zouden je schilderijen willen gappen of je willen vergiftigen en je waarschuwde Natalie om niet in de natuur in te dutten, daar de bomen en planten haar zouden leegzuigen, zoals je moeder jou al vroeg had leeggezogen. Tenslotte deed je niet meer open voor Natalie, hoe lang ze ook aanbelde, je herkende haar niet meer, het kon zomaar je meer energie eisende moeder zijn, de vermomde heks met de gifappel, die Sneeuwwitje om zeep wil helpen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 15 januari 2012


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 1 stemmen 87



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)