Kreten en flaporen
Ik kijk voor de zoveelste keer om me heen. De minimalistische witte ruimte geeft me een beangstigend gevoel. Op de muur staan kreten gekalkt. Persoonlijke frustraties, gewaagde uitspraken en zelfs heuse doodsbedreigingen. De enkele liefdesverklaringen verbazen me nog het meest. Dit is nou niet bepaald de meest romantische plek om de liefde te verkondigen. Uit de slijtageplekken maak ik op dat al velen mij zijn voorgegaan. Van kruimeldieven tot huurmoordenaars. Toch voel ik totaal geen verwantschap met mijn voorgangers. In tegenstelling tot de rest, hoor ik hier namelijk niet. Maar ja, wie gelooft mij? Ik betrap mezelf op een zucht van wanhoop.
‘Meneer Thomassen, loopt u mee?’ Ik schrik op uit een roes van paniekaanvallen en rampscenario’s. Hoe lang stond hij er al? Als ik de agent zo bekijk, schat ik hem een jaar of 23. Het pak dat hij draagt is te groot. Zijn flaporen passen net niet onder zijn pet. En het kleine beetje gezag dat hij uitstraalt, gaat spontaan ten onder als ik zie dat de vlek van zijn recentelijk verorberde lunch duidelijk zichtbaar is op zijn mouw. ‘Volgt u mij maar, meneer.’ De gang waarin ik trouw achter de agent aan loop lijkt eindeloos. Plotseling slaan we linksaf een kamertje in en ben ik beland in een matige detectiveserie. Twee rechercheurs wachten mij op. ‘Ga zitten, Mark!’ De linker wijst me ietwat dwingend mijn plek aan. Hij doet me denken aan Danny de Vito. Een klein, dik mannetje met een ongepaste grijns. Zijn collega ziet er wat dat betreft een stuk geloofwaardiger uit.
‘Ik zal het nog één keer uitleggen. Ik werd ’s ochtends gebeld door Brian met de vraag of ik hen even ergens wilde afzetten. Zijn auto was kapot. Niets meer, niets minder.’ Ik doe verwoede pogingen beide rechercheurs te overtuigen. Het kleine, dikke mannetje buigt voorover en zet zijn bril af. ‘Meneer Thomassen, het zijn uw vrienden en u weet nergens van?’ Ik kijk hem vragend aan. De andere rechercheur gaat achter mij staan en vult zijn collega aan. ‘U weet wat de straf is voor medeplichtigheid aan moord?’ Ik merk dat ik braakneigingen krijg. Moord? De ooit zo zorgvuldig uitgestippelde toekomst ziet er plotseling kil en sober uit. Mijn carrière is voorbij. Mijn kinderwens blijft onvervuld. Mijn huis ben ik kwijt. Dit kan niet waar zijn!
Badend in het zweet schrik ik wakker en kijk om me heen. Het duurt enkele seconden voor ik me realiseer dat ik in mijn eigen bed lig. Pas als ik de vieze sokken naast me op de grond zie liggen, haal ik opgelucht adem. Geen kreten op de muur, geen flaporen onder een pet. Het leven lacht me weer toe. Nog nooit eerder heeft de muffe lucht van mijn vrijwel niet geventileerde kamer me zo blij gemaakt. De geur van een vertrouwde omgeving. Dan gaat mijn telefoon. Het is Brian. Of ik hem vandaag even ergens wil afzetten, omdat zijn auto kapot is. Ik begin te lachen. ‘Nee sorry, ik heb andere plannen…’
hotmail.comGeplaatst in de categorie: misdaad
vrienden
197
Geef je reactie op deze inzending: