Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De zonnebloem.

Augustus 1995.

In de nacht van 11 op 12 augustus, om een uur of half twee, zat ik thuis voor de t.v. en voelde me erg moe.
Ik zette het geluid uit en dacht erover om naar bed te gaan.
Maar ik wilde de dag afsluiten met gebed en deed mijn handen voor mijn gezicht.
Toen gebeurde er iets wonderlijks....ik kreeg een visioen: ik zag uit een stukje aarde sliertjes komen en uit die sliertjes kwam een zonnebloem tevoorschijn.
Ik zag een fel licht en de zonnebloem richtte zich tot dat licht.
Een stem zei tegen mij:"Ik ben met je al de dagen van je leven, wees niet bang".
Nou, daar zat ik, ineens klaarwakker!
Ik voelde me erg verward en had geen flauw idee wat de betekenis van dat visioen was.

Mijn broer Nico en zijn vrouw Marjan woonden toen vlak bij mij.
Daar was ik ontzettend blij mee, want we hadden een goede band met elkaar.
Toen ze in augustus een weekje op vakantie gingen, paste ik op hun huis en verzorgde de tuin. Op 12 augustus zouden ze weer terug komen.
Ik heb mijn belevenis opgeschreven en was zeer benieuwd wat Nico ervan zou zeggen.

De volgende dag ging ik op de fiets naar het huis van Nico en Marjan om ze te verwelkomen met een bakkie koffie. Ze hadden een fijne vakantie gehad en na alle verhalen erover, nam ik Nico even apart. Ik vertelde hem over het visioen. Hij vond het heel bijzonder, maar raadde me aan om het voor te houden.
Als het ècht van God was, dan zou Hij dat op Zijn tijd aan mij openbaren.
Ik nam zijn woorden serieus, maar mijn geduld zou wél op de proef gesteld worden.

Om kwart voor zeven die avond kreeg ik een sterke behoefte om naar huis te gaan.
Ik nam afscheid van Nico en Marjan en ging op de fiets naar huis.
Daar aangekomen, zag ik mijn buurvrouw bloemen in haar auto laden.
Het waren...ja ja.......zonnebloemen.......!!!
Mijn verbazing was erg groot, waarom geen rozen of lelies, maar uitgerekend zonnebloemen.....vlak na het visioen???
Met de fiets aan de hand maakte ik een praatje met haar en zei terloops dat ik die bloemen èrg mooi vond.
Ze zei dat ze op visite ging en de bloemen kwamen uit de bloemenzaak waar ze werkte.
Ik wenste haar een fijne avond toe en ging mijn huis binnen en zette de fiets in de hal, waarna ik naar boven ging. Ik woonde pal boven mijn buurvrouw.
Eenmaal boven, in de woonkamer, plofte ik op de bank, vermoeid van alle indrukken.
Na een paar minuten ging de bel, dus ik naar beneden om de deur open te doen.
Daar stond de buurvrouw met een bos zonnebloemen en ze zei dat ze voor mij waren, want ik vond ze toch zo mooi?
O ja, zéker vond ik ze mooi en ik bedankte haar hartelijk en nam de bloemen mee naar boven en zette ze direct in een vaas.
Enthousiast belde ik Nico op om te zeggen dat ik zonnebloemen van de buurvrouw had gekregen, zou dat een betekenis hebben?
Hij vond het heel bijzonder, maar drukte mij op het hart, om het visioen bij mezelf te houden. Geduld is een schone zaak........

In de periode daarna probeerde ik mijn gewone leventje weer op te pakken.
Ik ging weer elke woensdagavond samen met mijn schoonzus Marjan naar een bijbelstudiegroep, die plaatsvond bij een vrouw thuis, een zuster in het geloof.
Het waren leerzame avonden en het samenzijn met andere christenen gaf mij een fijn gevoel.

In juni 1996 werd de bijbelstudiegroep afgesloten, vlak voor de zomervakantie, met een gezellig samenzijn.
Aan iedereen werd gevraagd of ze een cadeau met een bijbeltekst en/of een gedicht mee wilden nemen.
En dan naamloos, dus een ieder die wat uitpakte, wist niet van wie het afkomstig was.
De cadeaus werden in een kussensloop gestopt en na een kopje koffie met wat lekkers erbij, gingen we in een kring zitten om ze uit te pakken.
Marjan zat rechts van mij en was als eerste aan de beurt om een cadeau uit de kussensloop te pakken. Ze pakte het uit en las de tekst voor die er bij zat.
Toen was ik aan de beurt en haalde een cadeau uit de sloop.
Ik pakte het uit en tot mijn stomme verbazing was het een platte ronde kaars in de vorm van een zonnebloem......
Er zat een opgerold stuk papier bij met een strikje erom. Ik haalde het strikje eraf en rolde het papier open en las de tekst hardop voor..
Het begon met: "In Gods ogen ben jij een zonnebloem, je zult zaaien en oogsten".
Er stond nog meer in, maar deze zin sprong er voor mij uit!
Marjan stootte mij aan - ze wist inmiddels van het visioen - en ze fluisterde:"Hoe bestaat het....!".
Maar ik wilde eerst dat de de hele kring een cadeau had uitgepakt om te zien of er nog meer zonnebloemen tevoorschijn kwamen, of eventueel een verwijzing ernaar.
Maar nee, niemand kreeg een soortgelijk cadeau of tekst.
De groep had wél in de gaten dat er iets aan de hand was met mij, want ik straalde!
Ik vertelde wat er gebeurd was het jaar ervoor, over het visioen, over wat Nico gezegd had, gewoon àlles!
En de mensen van de groep waren blij mét mij en er werd gezongen, spontaan, dankliederen en ze feliciteerden mij, omhelsden mij: het was feest!
Hoe ik mij toen voelde? Verwonderd en opgelucht, want éindelijk kon ik getuigen van hoe God mij zag, ìk was de zonnebloem........

Schrijver: Alida Booij, 7 maart 2012


Geplaatst in de categorie: religie

2.0 met 3 stemmen 255



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)