Het deftige station in Zwolle
Toen de berouwvolle dief verder liep tot aan het grote deftige station van de stad Zwolle ontmoette hij een lelijke man met een neus als van een aardbei met lang vet haar wat leek op gerookte palingen en met een broek wat uit een zeiltje was geknipt.
Een buurvrouw merkte nog even op dat de broek van de voornoemde man niet uit een plastic teiltje was geknipt maar uit een goedkope plastic tas van een supermarktketen.
Wat leven we toch in een zware en mistroostige werkelijkheid.
De dief kon deze informatie niet meer aan en ging maar even zitten bij deze man met een aardbei van een neus.
De man met die aardbei van een neus bleek bedelaar en vroeg meteen of de berouwvolle dief even zijn portemonnee volledig open wilde sperwen en er vervolgens niet een euro voor hem er uithaalde maar een briefje, het liefst van vijftig euro.
Dat ging zelfs de berouwvolle dief te ver maar hem wegjagen durfde hij niet!
De bedelaar begon nu te vragen om maar een gunst,
en dat was een mooie aangeklede puntzak met goudgele patatstukken en een tube mayonaise bij de automatiek.
Dat kostte volgens de bedelaar twee en een halve euro welteverstaan.
Maar dan, smeekte hij wilde hij ook een hele grote tube mayonaise met daarop een afbeelding van een jonge mevrouw met zwiepende paardestaarten gevlecht door goede ouders en met een wat rood achtig wat door zonnebrand roodachtig gezicht.
,Dat is een afbeelding van een levensvreugde en ook een afbeelding, een logo eigenlijk van een mayonaisefabriek.
De bedelaar wilde zo graag van de berouwvolle dief een potje, een vorkje en een zak patat.
Hij bleef maar aandringen.
De berouwvolle dief vertrouwde de bedelaar niet en was alert op zijn portemonnee.
De mensen bij het station riepen de berouwvolle dief in zijn beide oren nu stiekem toe:,Pas op,sssjt,hij is niet te vertrouwen, hij is een heks, ja hij is een heks.
De man met het haar als gerookte paling en de neus als van een aardbei had inderdaad sinistere ogen , maar een heks?
Welnee dacht de berouwvolle dief en hij besloot toch maar de twee euro en vijftig cent te schenken.
De bedelaar sprak over het tuubetje mayonaise wat hij in zijn bezit wilde hebben met het in zijn ogen wilde robuuste meisje erop als heilige afbeelding .
Hij sprak over dat meisje wat berucht was omdat het de poppen en speelgoeddieren van de kinderen insmeerdde met mayonaise en er toverliederen over uitsprak en dat dit meisje een geheime lepel had waarop ze leprabacillen mee vervoerde.
De berouwvolle dief begon nu te twijfelen.
,Deze bedelaar spoort niet helemaal, ben ik of is hij krankzinnig aan het worden dacht de berouwvolle dief.
Hij keek nog eens goed en legde zijn hand al tastend op de neus van de bedelaar die aanvoelde, warempel ja, als een volgroeide aardbei.
Zijn ogen hadden iets sinisters en zijn oren waren ronduit lelijk van formaat en vorm. Ze leken op kruideniersscheppen.
De bedelaar begon nu het volgende te lispelen;,Ach lief berouwvol mens, geef me toch een puntzak patat, overheerlijke patat met daarbij het tubetje met het mooie kind van de mayonaise en een rood vorkje, het moet en zal een rood vorkje zijn ,die moet er ook bij, ja want rood is mijn lievelingskleur en met een vork , toe nou ,heb medelijden met mij ,heb medelijden met mij!
In de tussentijd stond het plein voor het deftige station vol met mensen.
Allen waren geschokt door de brutaliteit en duistere bedoelingen van de zwerver die om een zak patat bedelde.
De bussen reden af en aan, en niemand durfde de berouwvolle dief te waarschuwen.
Het mocht even fluisterend maar nu niet meer.
De dief stond op het punt verleid te worden en haalde zijn munten mooi al opgepoetst uit zijn portemonnee.
De bedelaar met de neus van een aardbei grinnikte heel zachtjes bijna onhoorbaar.
En toen opeens ging het hele volk in het openbaar bij het station in Zwolle biechten.
Er werd in het openbaar gebiecht door iedereen.
Wat hier de bedoeling van was weet ik niet.
Met de berouwvolle dief liep het slecht af.
De bedelaar had de laatste cent ontvangen en toen hij deze in zijn hand vastzette toverde hij uit die laatste cent een lepel met daarop een geheim poeder.
En strooide de poeder over het gehele lichaam van de berouwvolle dief.
Niet veel later kreeg de berouwvolle dief misvormde handen en armen,benen en voeten en ook zijn gezicht werd volledig misvormd, hij verdween onder de dekens in een ziekenhuisbed en kon noch lopen noch spreken en niets meer met zijn handen.
Heel vroeg in de ochtend stond er een aantrekkelijk meisje heel rustig haar patatjes een voor een op te peuzelen .
In haar linkerhand had ze strooiertje met zout erin.
Ze nam haar tijd en haalde uit een tube mayonaise met daarop het gezicht van een meisje waarop zij sprekend leek.
Ze stond er alleen, altijd als het zweer slecht weer was bij het station in Zwolle en at uit een puntzak.
Heb ik ooit gekregen was het enige wat ze zei.
Ga je wel eens naar school vroegen ze aan het meisje.
En waarom schuil je niet, het onweert zo hevig?
En meisje waarom ben je daar zo alleen, leven je vader en moeder nog wel?
Nee antwoordde het meisje, ik ga nooit naar school.
Ikl ben het kind met de lepel met de poeders.
Ik ben een heks.
Ik ben de heks van Zwolle.
Poppen en speelgoeddieren heb ik niet nodig.
Alleen mijn kwaad.
home.nlGeplaatst in de categorie: rampen
Het station
160
Geef je reactie op deze inzending: