Het rad van fortuin
Een merkwaardige vrouw gekleed in een zilveren japon met een gouden kroon op haar hoofd draaide aan haar hendel van het rad van fortuin.
Een dame had haarzelf overgegeven op het rad.
Ze was bevallig, jong, vol ambitie en hoopop een goede afloop.Op het rad lag ze vastgemaakt met touwen wachtend hoopvol op haar levensgeluk.
Wat zou het rad haar brengen?
De vrouw van het rad trok de vrouw met haar hendel omhoog de zachte roze wolken in.
Een andere dame, ook zeer bekoporlijk, levenslustig met stralende blauwe ogen, ze heette Karin had haarzelf ook op het rad geplaatst.
Karin gaf haar ook over en legde haar ziel en zaligheid op het rad., een groot wiel die de toekomst kon voorspellen.
Ze was fonkelnieuw gekleed en ze droeg gouden laarsjes, een koperkleurige japon met strikjes en een paar mooie rode kousen.
Ook zij legde haar willoos op het rad. Zomaar.
De vrouw van het rad trok als ging het om een kermisattracktie aan de hendel.
En daar ging ook Karin met veel gekraak en met horten en stoten werd zoj omgedraaid op een verschrikkelijk wiel.Het leek wel of haar maag omdraaide en haar arme lijf kromde als een garnaal.
Het moet, het moet schreeuwde ze met pijn in haar ogen.
Opeens vlogen ervele zwarte ratten op haar af, ze knaagden haar japon in stukken en beten aan haar rode mooie kousen waar niets meer van over bleef.
De vrouw maakte op het wiel een duikeling en hing alras al gillend van angst en ontzetting met haar hoofd naar beneden.
Waar ben ik aan begonnen klaagde ze onder wanhopige tranen en blikken.
"Nee"zei de dame die het rad bediende, dat is het leven nu eenmaal.
"Uwilt een zak snoep in uw leven mooi vrouwtje, nu, ha, ha,ha die zak snoep kunt u wel op uw buik schrijven, uw lot is verschrikkelijk, in hoerenkast zult u komen en u zult gebeten worden door een keukenrat, indien u verstandig bent en gehoorzaam komt u in grijs en grauw in krankzinnigenbeawaring,ha,ha.
Karin werd door de vrouw aan de hendel de afgrond in gedraaid
Ze droeg inmiddels schandevlekken en vele tekenen der armoede openbaarden zich in haar.
De laatste centen vielen haar uit de zakken en uit haar hoofdharen vielen de zilveren en de gouden spelden.
Ze hing met haar hoofdharen naar beneden
De kousen en haar jurk eens zo mooi was van haar lijf geknabbeld door de ratten.
Ze lweek nu op een lichtekooi en ze gilde en kermde.
Een man wilde haar van hert rad halen maar het slachtoffer wilde dat niet.
Ze zei weemoedig tegen hem:"Het is nu eenmaal mijn lot, mijn lot, mijn lot"
Uiteindelijk haalde de dame van het rad Karin van het rad af.
Ze gaf haar een paar klompen, hulde haar naakte lijf in dekens en joeg haar met een stok het bosw in.
Karin vluchtte vol schaamte het bos in.
Haar ogen waren droevig en ze verdween in de anonymiteit.
De andere vrouw haalde ze ook van het rad.Zij jooch en was voldaan.Haar haren waren versierd met gouden munten.
En in haar schort was er door de Voorzienigheid juwelen en diamanten gelegd van allerlei kleur.
Voor het rad verscheen een mooie man op een paard en die nam haar mee naar een groot paleis waar ze man en vrouw werden.
De man die medelijden had met Karin moest ook op het rad.
Hij was zo bang dat hij vluchtte van deze kermisattraktie .
Maar al gauw werd hij ingehaald door een beul.
Die zei dat de keus voor hem de bijl was waarmee zijn hoofd werd afgehakt of zich te laten vastpinnen op het rad.
De man hoorde ver wegKarin huilen in grauwe boetekleding opgesloten in een gesticht.
De dame aan het rad zei daarover:'"Dat is zielig voor haar, heel zielig voor haar, maar het lot heeft nu eenmaal geen medegevoel,ze is rechtvaardig en wie dat liefdevol ondergaat krijgt palm en kroon in de hemel.
Voor de zieligen is er verder vaak weinig of geen troost!
Nu de vriend van Karin werd op het rad vastgezet.
De beul droeg een lampekap om zijn hoofd waar een lichtje nu doorheenscheen.
De ordinaire vrouw liet ook nog een andere man vastpinnen door een beul op het rad.
De dame aan het rad met de gouden kroon op haar hoogd begon meteen daarop aan haar hendel te draaien.
De ene vreemde man op het rad werd naar boven gedraaid de wolken in.Hij werd een geliefd schrijver.
Maar de vriend van Karin brak al zijn rugwervels en werd een kreupele op handen en voeten. Uiteindelijk werd hij ontvoerd en aan de kermisdirecteur verkocht ver weg achter vele bergen.
Daar verdween hij in een zwarte tent beschilderd met sterren.
De mensen die over hem vertelden zeiden dat hij rondjes kroop en liedjes zong en dat hij een mopshondje had die ook lieve en aardige kunstjes deed met hem.
Daarvoor kreeg hij enkele stuivers.
In de avonduren maakte hij al kruipend omdat hij kreupel was met een dweil met water tussen zijn handen en een dweil met water tussen zijn voeten het kermis en het plein schoon.De vrouw die daar het rad van fortuin draaide sloeg hem vaak met een stok als hij zijn werk niet goeddeed.Ze was hard en streng voor hem en ze droeg een zilveren japon en een gouden kroon op haar hoofd.
home.nlGeplaatst in de categorie: verdriet
Het rad
145
Geef je reactie op deze inzending: