krieg
We lopen door Karlstadt. Onze vakantietoer door Duitsland bevalt ons erg goed en nu zijn we hier in dit prachtige dorp met veel vakwerkhuizen. Het ene straatje is nog mooier dan de andere. De Hauptstrasse loopt zo ongeveer dwars door de camping en wij staan aan de goede zijde. Aan de overkant van de straat is de andere helft van de camping en grenzend aan het Friedhof. Dat is een kerkhof en géén friethof maar een rustige camping, dat wel.
We wandelen wat door het plaatsje en maken wat foto's. We besluiten een straatje parallel aan de hoofdstraat te bekijken. Soms zien we een deur met een wel héél bijzonder opschrift. 20*c+m+b*11, met krijt boven de deurpost geschreven. Dat intrigeert ons. Ik zeg tegen echtgenoot dat we misschien moeten kijken of iemand het ons wil uitleggen en op dat moment komt hij eraan, een oude man.
Leunend op een stok schuifelt hij langzaam onze kant op, een plastic tasje aan zijn arm. Aan de andere kant heeft hij geen arm, ahhh denken wij beiden direct, een oorlogstrauma. We vragen of hij ons wil vertellen wat de tekens boven de deuren betekenen. Otto, zo heet hij, lacht. Dat is nog van drie-koningen, verteld hij, dan gaan de kinderen langs de deuren en bedelen om snoep en geld. En als ze wat gekregen hebben dan wordt dat opgetekend. Bescherming, jawohl. Ongevraagd verteld Otto dat hij vroeger in díe straat woonde en wijst een mooie straat. "Maar"... zegt hij bitter en priemt vervaarlijk met zijn stok in de richting van echtgenoot "du habst hier álles kaput geschoten, und éine Woche later, op 8 mei, was de Krieg vorbei." Dus toen hij terug kwam is hij maar in die andere Strasse gaan wonen. Kijk, die oorlog, daar kunnen wij nou helemaal niks aan doen maar desondanks voelen wij ons plaatsvervangend schuldig omdat we deze man zijn huis bombardeerden. "Und", gaat hij verder,hij was krijgsgevangen gemaakt na 2 Jahren en had in Egypte in een kamp gezeten. Ik vraag voorzichtig of hij daar zijn arm is kwijtgeraakt. "Ach nein". Één week nadat hij thuiskwam uit het strafkamp kreeg hij een auto-ongeluk. En toen was hij zijn halve lijf kwijt. Maar zijn amandelen had hij wél in Egypte gelaten. Und zijn blinde darm was hij kwijtgeraakt in Italië.
Hij poseert nog gewillig voor een foto met echtgenoot. Wij gaan weer. Excuus nog voor het platgooien maar wij waren daar niet bij. Hij draait zich om. Steekt zijn stok omhoog. En terwijl wij verder lopen roept hij ons nog na.... "Ich habe áuch eine kunzstmatiche Ausgang...., aber dás was hier in Wurzburg."
gmail.comGeplaatst in de categorie: humor
oorlog
138
Geef je reactie op deze inzending: