Het geheimzinnige gebouw
Ik verlangde naar een schouwburgvoorstelling in Hoogeveen.
Daar hebben ze een schouwburg met buitenproportionele grote afmetingen.
Het staat aan een vreemde laan en het is een bezichtiging meer dan waard.
Tsjonge wat een super schouwburg hebben ze daar in Hoogeveen!
Het gebouw is vijfennegentig meter hoog en in het gebouw staan twintigduizend stoeltjes of zeteltjes op elkaar gestapeld.
Je moet niet op je tenen staan achter zo een stoeltje anders val je in een afgrond.
De bühne is er rood als scharlaken en er is elke dag een optreden van drie wilde tijgers die op hun achterpoten lopen.
Ik ging de schouwburg binnen en ik kwam eerst in de snoepzaal.
Daar kon ik van allerlei soorten snoep kopen.
Ik kocht er een snoeparmband.
Vervolgens liep ik naar de entre voor de Hoogeveense ladder die ik moest beklimmen om hoog in de schouwburg te komen in de lieve loge.
Ik klom en klom en was er een hele dag mee bezig.
Ik zag mensen moeizaam de ladder bestijgen en sommigen kregen er zere voeten van.
Toch kwamen we helemaal boven en onder ons stonden tienduizenden kleine stoeltjes opgesteld met welgeteld een jonge vrouw beneden die een Bijbel las in brailleschrift.
Ze riep steeds maar weer:,Stil toch mensen, ik lees de Bijbel.
De vrouw was blind en kon eigenlijk niet zien wat er op de piste zeg maar gebeurde.
Maar zij moest en zou de Braillebijbel lezen elke dag hardop in de schouwburg.
Aan het plafond hing aan nylon draadjes een complete sokkenwinkel.
Je kon bijna niet in die winkel komen en omdat veel mensen zere voeten hadden gekregen van het bestijgen van de hoge ladder wilden de bezoekers nieuwe sokken en voetenzalf wat te koop was in die winkel aan nylon draadjes hangende net iets onder het plafond van de schouwburg flauw beschenen door een plafondlampje.
De vrouw ver beneden ons begon de bekering te preken van heel Hoogeveen.
Ze zwaaide met haar Bijbel in Brailleschrift en zei dat we soldaten moesten zijn in het leger met de magere soep die de duif brengen aan de volkeren en geleid werden door de blinde heilige maagd die zij zelf was.
Beneden was er een jongen die een dansende tijger op zijn achterpoten een pepermuntje gaf waarop het stil werd.En toen werd het ook echt stil.Ik voelde dat er iets heiligs zo meteen zou gaan gebeuren.Wat wist ik niet.
Misschien was ik wel bewusteloos op dat moment en dacht ik te sterven een schone dood totdat ik wakker werd geschud door een merkwaardig zeer godsdienstig gezelschap.Het waren mannen en vrouwen met bijenkorven om hun hoofd,met hun gezichten achter gaas.Ze droegen een kruis en een hart en een anker om hun polsen.Het waren blinde christenen.
Wij kregen van deze gelovige groep blinde christenen allemaal nu boven in de lieve loge een Braillebijbel cadeau.
Ik ben weliswaar niet blind maar lijdt wel aan slechte ogen.
Het gebouw was schitterend, aan de muren hingen grote bronzen bustes van vrouwenkoppen met bronzen linten in hun haar en onder hun korte hals grote boezems met daarop de tekst geschreven:,Wij zijn de muzen van dit theater.
,En wie ons ziet wordt blind !
En opeens nadat ik deze tekst las op een zo een grote bronzen boezem van zo een vrouwwandbeeld verloor ik het licht in mijn ogen.De spelende tijgers geel met zwarte strepen werden wazig en na enkele seconden zag ik niet meer.
IK GILDE UIT ANGST VOOR MIJN BLIJVENDE BLINDHEID.
Mijn snoeparmband om mijn pols was van zilver en goud geworden en er hing opeens een gouden hart aan,een zilveren kruis en een bronzen anker.
Ik herinnerde nog even in beelden voor mijn totale blindheid het mooi beschilderde plafond van de schouwburg en de wandschilderijen.
Het plafond was beschilderd met zeer beroemde mensen uit de Hoogeveense geschiedenis.
Zoals een man die ik niet ken trouwens die een kleurenlamp heeft ontdekt voor de microscoop in 1822, verder een beroemde Hoogeveense gravin die een suikerpop heeft gebakken zoals nog nooit eerder in de wereld, en een Hoogeveense componist, een dierenvriend die een ouverture heeft geschreven over het leven van bijen.
De mopshond die oorspronkelijk uit Hoogeveen komt was ook overal op de wanden in schilderijen te zien.
Sommigen zagen er nog zoeter uit dan anderen.
Ik was een blij mens.
Maar nu niet meer.
En opeens hoorde ik de gastvrouw van de Hoogeveense schouwburg binnenkomen met een kaarsendover.
Ze doofde hoorbaar voor mij al het kaarslicht onder de muzen van de Hoogeveense schouwburg.
home.nlGeplaatst in de categorie: toneel
Hoogeveen
296
Geef je reactie op deze inzending: