Villa Pruimgezicht

Het was half elf in de morgen toen Wouter aan zijn eerste bakkie koffie zat te slurpen. Hij had het rijk alleen, want Mien was op de fiets naar de markt. Net toen hij zijn tweede bakkie wilde inschenken ging de huisbel. Hij liep door de gang en opende de deur en schrok, want de hem bekende barones stond voor de deur.
''Goedendag, mevrouw de barones, wat een eer dat U mij bezoekt.''
''Bonjour, beste kerel, mag ik binnen komen?''
''Natuurlijk, komt U binnen, Mien is naar de markt.''
''Ga je dan niet met haar mee?''
''Nee mevrouw de barones, ze gaat liever alleen, want ze vindt mij lastig.''

''Sorry Wouter, dan ben je wel een grote boterletter, ben jij nou een kerel, in de kroeg hoor je te zitten.''
Hij moest lachen, maar ging er niet op in. De barones, nam plaats in een fauteuil voor het raam. Ze zei:
''Moet je horen beste kerel. Mijn butler heeft gisteravond zo onbeschoft zitten te zuipen, dat hij de hele ochtend loopt te kotsen en als ik hem wat vraag geeft hij louloene. Daarom wil ik jou vragen of jij vanavond mijn butler wil zijn, want ik krijg tien voorname gasten uit de hoge kringen op bezoek en je hoeft alleen maar voor de drank te zorgen.

De dienstmeid zal je assisteren en het eten wordt verzorgd door tante Leen, onze huishoudster. Kijk uit voor haar, want ze is niet te beroerd om in je kruis te grijpen. Laatst was hier een minister en die wist niet wat hem overkwam. Toen hij beschonken naar het toilet liep, greep ze hem bij zijn ballen, nou toen was de boot aan. Hij eiste dat ik tante leen zou ontslaan, maar hij kan me wat, ze blijft mooi hier.''
''Ik weet er van mevrouw de barones, want ze heeft mij ook al verscheidene keren in het tuinhuisje bij me zak gegrepen toen ze koffie kwam brengen, ik vond het wel fijn.''
''Dat zal ik onthouden, beste man.''

''Moet je horen beste kerel, ik heb al vast een butlercostuum meegebracht met een bolhoed en je poen zit goed, help je me, lieverd?''
''U kunt op mij rekenen, mevrouw de barones.''
''Daar ben ik blij om, hier heb je vast 100 euro om je drankvoorraad aan te vullen.''
''Heel vriendelijk bedankt, mevrouw de barones, want Mien drinkt tegenwoordig ook whisky en ik kan haar niet bijhouden. Als ballen rollen wij avonds het bed in.''
''Dat mag ik graag horen, beste kerel, maar doe mij een lol, zuip vanavond niet zo veel, want ik wil ook nog wat aan je hebben als het zooitje weg is.''

Wouter vervoegde zich die avond als butler gekleed met een bolhoed op bij het kasteel van de barones. De deur van het kasteel werd open gedaan door een schaars geklede jonge blonde dame met grote borsten. Ze lachte Wouter vriendelijk toe, en zei met een zwoele stem:
''Kom maar binnen, schat.''

De gasten kwamen al spoedig met hun glanzende automobielen. Zijn taak was de gasten te verwelkomen, hun jassen en hoeden aan te nemen en hen naar hun plaatsen in de grote zitkamer te begeleiden. Zo te horen waren het voorname gasten, want ze spraken welgemanierd en het gezelschap was stijlvol gekleed. Aan de wanden hingen prachtige schilderijen van bekende schilders, zoals van Gogh, Rembrandt, Jan Steen en nog een paar. Om de grote marmeren tafel stonden fauteuils, waarin de dames en heren plaats hadden genomen.

Wouter kreeg het als butler erg druk met het aanreiken van de drankjes, want de beschaving ging zienderogen achteruit en ergerde zich aan de smerige taal van het gezelschap. De ene schuine mop na de andere en de barones had het grootste woord. Een oudere dame, die geen lange jurk droeg, en al behoorlijk dronken was, tilde om de haverklap haar jurk omhoog en liet haar blote kont zien aan een gentleman naast haar, die het waagde daarop een hengst te geven. Wat een schorem, hoe meer ze dronken hoe erger het werd, dacht Wouter. De barones bleek geen onderbroek aan te hebben, toen zij languit op de grond viel, villa Pruimgezicht was duidelijk waarneembaar.

Telkens als hij naar de keuken liep om drank te halen kwam hij de schaarsgeklede jonge dame tegen met een schaal kippenboutjes, die het telkens in de donkere gang flikte hem in zijn bil te knijpen en een knipoog te geven. Wouter dacht, voor mijn part zijn ze straks allemaal dronken als ik mijn poen maar krijg. Die vervloekte tijgerkop op de grond begon hem behoorlijk te vervelen en werd daar mesjokke van, want iedere keer als hij met zijn dienblad vol glazen drank naar de gasten liep, stootte hij zijn poot aan die tijgerkop, maar wist zich telkens onder het uiten van onverstaanbare klanken staande te houden.

Gelukkig ging het zooitje ongeregeld diep in de nacht met veel gelal en smerige taal weg. Wouter hielp ze overeind als ze gevallen waren. Hun chauffeurs die al die tijd zich moesten vermaken in de keuken, keken al op hun horloges en waren moe van het wachten. Toen de gasten vertrokken waren ging Wouter weer naar binnen om zijn verdiensten op te halen.
''Hier is je poen, Wouter, en ik ben erg tevreden over je, we nemen nog een afzakkertje, maar ik trek eerst wat anders aan, schat van me.''

Even later kwam ze met de keukenmeid, beiden half naakt de kamer in en namen hem tussen hen in. De keukenmeid, een mollige vrouw met enorme borsten, zei:
''Zeg lekkere vent, wij kunnen je afhelpen van je erectiestoornissen, mooie jongen van ons. De meid deed pogingen zijn gulp open te maken, maar dat werd hem te veel, en hij riep verontwaardigd:
''Dames, wat krijgen we nou, daar ben ik niet voor gekomen, ik ga naar mijn Mien en het is al bijna vier uur.''
''Wat ben jij een dooie diender zeg, vorige keer was je nergens te beroerd voor.''
''Gegroet dames'', en weg was hij op zijn gammele fiets.

Schrijver: kees niesse, 5 januari 2013

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

barones gezelschap d gezelschap dronken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 130