Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het verdriet van Koning Winter

Het winterde al een hele tijd. De bomen en de mensen rilden van de kou. De vogels en het wild konden bijna geen eten meer vinden. De meren waren bevroren en de ouderen konden geen kant meer op. Hun ledematen deden pijn door de reuma. Zij durfden bijna de gladde straten niet meer op uit angst om hun ledematen te breken. Hun wintervoorraad was flink geslonken. Als het nog lang doorging met zo hard te vriezen dan vreesden zij het ergste!
Koning Winter hoorde al hun klachten. Hij zat met een laptop op schoot in een van de vele zetels van zijn IJspaleis te zuchten. Lege zetels, want niemand kwam ooit op visite bij hem. Blijkbaar haatte men hem! Er welden plots dikke tranen uit zijn ogen. Wat te doen?
“Ik word oud! Niemand houdt nog van mij! Vroeger waren tenminste de kinderen nog blij met mijn komst!”, jammerde hij. “Nu klaagt iedereen steen en been! Ik ben alleen maar goed om met Kerst de mensen hun feest extra luister bij te zetten. Dan mag het sneeuwen, want dan vinden de mensen dat het zo hoort. Op alle kaartjes, pps-jes en e-mails die zij elkaar dan sturen wensen zij elkaar: ‘Vrolijk Kerstfeest!’ en raad eens wat er daarop te zien is? Juist! Massa ‘s sneeuw! Bérgen sneeuw zelfs en ook schaatsende mensen! Jonge en oude mensen met blije gezichten. In Friesland zelfs met hele blije gezichten! Zo was het vroeger toch, want toen reden zij daar als ik me niet vergis een Elfstedentocht! Wat doe ik nu toch fout? Niemand is nog blij met mij!”
Terwijl Koning Winter maar door bleef wenen begon het buiten steeds harder te sneeuwen. De wind joelde rond zijn IJspaleis en de wolven huilden om ‘t er hardst mee. Koning Winter besloot om maar eens op bezoek te gaan bij een oude monnik, die hoog in de bergen van Tibet woonde. Hij spande zijn rendierslee in en ging op pad. In geen tijd kwam hij aan bij het klooster in de Himalaya. De oude monnik liet hem rustig binnenkomen.
“Welkom, oude vriend!”, zei hij, “U bent laat dit jaar. Ik had u al veel eerder verwacht!” Koning Winter keek verbaasd toen hij deze aardige woorden hoorde. “Heeft u dan geen hekel aan vrieskou en sneeuw?”, vroeg hij.
“Ik niet”, antwoordde de monnik, “want ik weet hoeveel goed u doet!” Koning Winter schoot weer vol. “In Europa denken ze daar wel heel anders over. Daar ziet men mij liever gaan dan komen!”, snotterde hij. De monnik glimlachte fijntjes. Hij wist dat mensen vaak niet doordenken. Hij wist ook dat mensen vaak alleen maar leven voor hun plezier. Dat het egoïsme en geweld over heel de wereld steeds meer toenam. Om al die redenen had hij vele jaren geleden verkozen om in een afgelegen klooster te gaan wonen. Daar kon hij rustig mediteren en nadenken over zaken die er wel toe doen. Over oplossingen voor allerlei problemen. Over feiten achter het masker der illusie. Zo had hij ontdekt dat vrieskou vele schadelijke bacteriën doodt. Dat sneeuw een beschermend laagje legt op de knoppen der bomen, zodat deze niet stuk vriezen. Dat bepaalde geneeskrachtige kruiden alleen kunnen leven op ijskoude plaatsen zoals in de Himalaya. Dat niet alleen mens en dier, maar ook de hele natuur, nut kunnen hebben van vrieskou dus!
“Hartelijk welkom, oude vriend, Koning Winter!”, zei hij nogmaals. “U mag zo lang bij mij blijven wonen als u wenst!” Koning Winter besloot om dat laatste dan maar te doen tot de mensen hem weer eens nodig zouden hebben. Voorlopig had hij de wereld nog een keer bedekt met zijn Mantel der Liefde en zo was het goed!


Zie ook: http:// http://laurinevandepitte.wordpress.com

Schrijver: Laurine Vandepitte, 26 januari 2013


Geplaatst in de categorie: natuur

1.5 met 26 stemmen 1.963



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Laurine Vandepitte
Datum:
27 januari 2013
Email:
laurinevandepitteonline.nl
Hartelijk dank, Hans, voor uw zeer positieve reactie.Het is altijd fijn om contact te hebben met gelijkgestemde zielen.Veel leesplezier!
Naam:
Han Messie
Datum:
26 januari 2013
Email:
hmessielive.nl
Laurinne, een geweldig mooi sprookje met een hernieuwde kijk op de koude en sneeuw, die ondanks last ook weer in ander opzicht zo heilzaam kan zijn.
Ja, laat koning Winter maar doorgaans verblijven in dat klooster van de Himalaya en met bescheiden hand een laagje sneeuw over de gematigde landen uitstrooien. En om de paar jaren weer eens dankzij hem een Elfstedentocht in Friesland.
Je hebt gelijk: de westerse mens ziet te veel zijn eigen wezen en belangen als spil van de schepping. Laten we het voorbeeld van die oude monnik nemen, die zich zag als een onderdeeltje van Gods scheppende hand.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)