Ontvoerd

Tina liep door de struiken,viel hier en daar een keer,maar bleef toch doorlopen.
Ze hijgde en keek vluchtig achterom.Er was niets te zien!Ze knipperde even met haar ogen en bekeek alles nog een keer.Waar was die man die haar achtervolgde,was hij gestopt uit zijn nederlaag dat hij haar niet kon vangen?
Allerlei vragen spookten door haar hoofd.Ze kwam even op adem toen ze iemand vlak achter haar hoorde ademen.Verstijfd van de schrik bleef ze staan,ze durfde zich niet om te draaien.Hij legde z'n hand ruw op haar mond en trok haar achteruit."Durf je mond niet open te doen,want ik rijt je open,dat zweer ik je!",fluisterde hij in haar oor.Ze kneep haar ogen dicht maar kon de tranen niet tegengaan,ze stroomden zomaar naar beneden.Hij sleurde haar mee door het bos en duwde haar in een wrak van een auto.Hij blinddoekte haar zodat ze niets kon zien en reed weg.Na een kwartiertje stopten ze.Hij nam haar uit de auto en hield haar stevig vast.Hij trok haar mee naar de deur, duwde haar binnen en sloot ze terug.Hij liet haar niet los en nam haar nog eens mee naar een andere deur.Hij opende ze en gooide haar binnen.De man deed haar blinddoek af en stapte naar buiten.Ze hoorde hoe hij de deur vastdraaide.Ze werd opgesloten in een kelder!Ze keek de kelder even rond en voelde een rilling over haar rug lopen.Er stond alleen een bed.Ze ging huilend op het bed liggen.Na ongeveer een uur kwam er iemand binnen.Hij was nog jong,een jaar of 19.Hij straalde iets uit,een mooie jongen vond ze,maar het interesseerde haar nu niet.Hij had een schotel in z'n handen."Heb je honger?",vroeg hij.Hoe kon ze nou eten als ze net ontvoerd was?!Alsof de jongen haar gedachten kon lezen zei hij "Waarschijnlijk niet denk ik." Ze schudde haar hoofd en hij zag dat ze rooddoorlopen ogen had.Hij zette de schotel op de grond."Hoi,mijn naam is Brent,was is de jouwe?"
Tina werd razend,hoe kon hij hier zo vriendelijk tegen haar doen als hij die misdadigers hielp.Ze keek hem razend aan "Zijn je zaken niet!" siste ze.Hij keek even gekwetst maar herpakte zich,"Nou dat moet jij dan maar weten."
Hij sloot haar opnieuw op.Waarom deed hij zo lief tegen haar als hij haar mee vasthield?,vroeg ze zich af.Ze had geen honger maar dacht toch dat het het beste was om iets te eten.De man die haar had achtervolgde kwam binnen en keek haar vuil aan."Wel,wel,bevalt het eten je niet?",vroeg hij spottend toen hij zag dat ze nog bijna niets gegeten had."Hoe kan je van me verwachten dat ik nu kan eten?" zei ze op zielige toon."Dat verwacht ik ook helemaal niet!" zei hij met een grijns."Nou ik ga je laten en slaap maar lekker vannacht en wie weet krijg je wel een gezellig bezoekje van me" spotte hij.Al lachend sloot hij de deur achter zich.Wat was hij een gruwelijk man.Tina voelde de tranen weer opwellen.Ze dacht aan haar ouders en aan haar zusje van 3 maanden dat ze vanmorgen nog in haar armen had genomen en geknuffeld.Ze viel in slaap en dacht steeds weer aan thuis.Zij hadden het goed en zij zat hier in een kelder opgesloten bij vreemde mensen.Toen ze sliep kwam Brent weer binnen,maar ze hoorde hem niet.Hij ging vlak bij haar staan en staarde haar aan.Ik moet haar hier weghalen,dacht hij in zichzelf.Hoofdschuddend draaide hij zich om en vertrok weer.

De volgende dag was ze al vroeg wakker,maar om 10.30u werd de deur maar pas geopend.Brent kwam binnen."Hoi,gaat het al wat beter?" Ze antwoordde niet en keek de andere kant op."Ik wil je geen pijn doen,integendeel ik wil je hier weghalen!" Ze keek hem verbaasd aan."Waarom doe je hier dan aan mee?" vroeg ze gekwetst."Ik kan niet anders" bekende hij,"Mijn vader is hem nog geld schuldig en z'n schulden zouden afbetaald kunnen worden als ik aan z'n smerige handeltjes mee zou werken." vertrouwde hij haar toe.Dat veranderde natuurlijk de hele zaak!Hij keek haar aan."Kijk,iedereen is weg ik ben hier alleen,als je wil kan je je vlug douchen" Ze straalde,"Wel,we kunnen toch ineens vluchten" riep ze uit.Hij schudde z'n hoofd,"Denk je dat het zo gemakkelijk is?Hij heeft alle deuren afgesloten,ik kan zelf niet buiten en in geval het toch zou lukken heeft hij er nog eens een alarm op gezet zodat hij wordt verwittigd als we buiten zijn." Daar had ze natuurlijk niet aan gedacht,dat zou te makkelijk zijn!
Ze stond op en vroeg "Kunnen we ook geen politie bellen?" Hij lachte nog eens,"Hij is ook wel zo slim geweest om de lijnen af te sluiten,ze zijn niet beschikbaar.Tina zuchtte en voelde zich verloren.Ze zou hier nooit weggeraken!
Ze begon weer te huilen.Brent sloeg een arm om haar heen."Het komt wel in orde" suste hij haar,maar het kon haar niet doen stoppen met huilen."Kom ga je even douchen" en hij nam haar mee.Hij liep met haar mee naar de badkamer."Ik blijf hier wel wachten,maar doe een beetje voort want ik weet niet om hoelaat ze terug zijn" zei hij.Alles was piekfijn in orde,dit was waarschijnlijk hun eigen badkamer.Ze draaide de douche open en ging onder het warme water staan.Ze voelde zich rotslecht.Na de verfrissende douche kleedde ze zich terug aan in die vieze kleren.Ze opende de deur en keek recht in Brent's ogen.Hij bleef haar even aankijken,maar keek weer de andere kant op."Ik zal je terug moeten brengen want ze komen gauw terug" zei Brent.Hij liep voor haar naar de smerige kelder.Hij opende de deur en ging voor haar binnen.Hij ging op het bed zitten en deed teken dat ze erbij moest komen zitten.Ze kwam naast hem zitten.
"Het spijt me dat je dit allemaal moet meemaken,maar ik ga je hier wel uithalen,beloofd,stelde hij haar gerust!Ze lachte,hoe kan hij dit nu denken,dit is gewoon allemaal zo onrealistisch!
Hij keek haar aan en gaf haar een kus op de mond maar trok zich gauw terug.
"Ik ga je alleen laten" zei Brent verlegen en stond recht."Nee,wacht even!" riep Tina hem terug."Wil je me hier echt weghalen of speel je hun spelletje mee?" vroeg ze bang over wat het antwoord zou zijn.Zijn ogen werden spleetjes.
"Ik wil je hier echt weghalen,je bent een mooi meisje en het zou een zonde zijn jou hier achter te laten.Tina voelde zich opeens enorm tot hem aangetrokken.Ze raakte z'n wang aan."Heb je dit voorval al meermaals meegemaakt dat je mee moet werken aan een ontvoering?" vroeg ze.Hij schudde z'n hoofd."Nee meestal komt het niet tot deze situatie." Ze keek hem aan en ze wist dat ze deze jongen nooit zou vergeten.Hij was speciaal.Ze nam z'n hoofd in haar handen en bracht z'n mond naar haar toe.Ze voelde z'n zachte lippen op de hare,tot hij plotseling wegtrok,"Ik ga door.Tot vanavond"

Ze keek door de tralies en zag er een man voorbijlopen."Meneer help me aub en bel de politie!" riep ze.De man keek haar vragend en en kwam dichterbij.
"Meneer u moet me helpen,ik wordt hier opgesloten en ik kan hier niet uit bel alsjeblief de politie!" De man nam z'n GSM tevoorschijn en belde.HIj legde alles uit,dat het op een verlaten plek was enz.
Toen hij z'n GSM wegstak grijnsde hij."Surprise!" riep hij en keek haar razend aan."Nou heb je pech hé meissie!"
Hij beende weg.Een paar minuten erna kwam die zelfde man in de kelder binnen.
"Dacht je nou echt dat ik een gewone voorbijganger was?Het is hier een verlaten plek,gehoord? VERLATEN!" briesde hij en gaf haar een klap in het gezicht.Ze werd razend en sloeg en stampte hem.Hij lag op de grond te spartelen.Ze frutselde de sleutels uit z'n zak en liep weg.Ze ging op zoek naar Brent,maar die was nergens te bespeuren.Ze realiseerde zich dat ze zich zou moeten haasten en liep zo vlug mogelijk naar buiten.Eens ze buiten was hoorde ze Brent roepen.
Ze keek achteruit en zag Brent aanlopen,maar gevolgd door die man."Sneller!" riep ze hem toe,maar het was te laat,de man had hem gegrepen en haalde een mes boven.Vol van schrik zag ze hoe het mes langs Brent's keel ritste.Ze snakte naar adem toen ze zag hoe Brent levensloos neerviel.Toen de man op haar afkwam rende ze de benen vanonder haar lijf.Ze verstopte zich achter een boom,maar hoorde hem aankomen.Ze kreeg hem in het vizier,maar hij haar niet.Hij draaide zich om en dit was haar kans.Ze rende naar hem toe en stampte hem op de grond.Ze probeerde het mes te bemachtigen,maar het sneed in haar hand.Ze schreeuwde van de pijn,maar gaf niet op.Opeens liet hij het mes los en ze gritste het van de grond.Aarzelend hield ze het mes in haar handen,maar toen ze aan Brent dacht plantte ze het mes recht in z'n hart.Ze sprong van hem weg en zag al het leven uit hem wegvloeien.Ze huilde van wanhoop en liep naar de plaats waar Brent was neergestoken.Ze ging bij hem zitten maar wist dat het al lang te laat was.Z'n gezicht was bleek,terwijl z'n gezicht altijd gebruind was.Z'n mooie blauwe ogen waren er nog steeds maar stonden nu droevig.Plotseling kreeg ze iets in het oog,ze zag dat hij een papiertje in z'n hand had.Met trillende handen haalde ze het vantussen z'n vingers.Haar ogen gleden langs de letters :'Ik heb een idee hoe we hieruit moeten geraken,kom vanavond naar m'n kamer om 10.00 u.Niemand zal je horen want ze zijn in vergadering in één van de ondergrondse kelders.Veel liefs Brent'.
Ze dacht dat haar hart het zou begeven.Zij had hem eigenlijk vermoord,want als ze niet was gevlucht en die man niet had geroepen was dit allemaal niet gebeurd.
Ze voelde zich enorm schuldig.Ze keek nog één laatste keer om naar Brent en draaide zich toen om.'Op weg naar huis dan maar' dacht ze terwijl de tranen langs haar wangen stroomden.

ontvoering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 32 stemmen 1.946