Geesje
Er woonden uiteraard veel gezinnen in de Oranjelaan waar wel het een of ander over te verhalen valt maar dat komt later. Eerst steek ik even de straat over, langs ons voetbalveldje en de ‘dikke steen’ naar de Margrietlaan.
De ‘dikke steen’ zoals we de enorme zwerfkei noemden, had een prominente plaats op het grasveld tegenover ons huis gekregen en was een verzamelplek van de jeugd. Op het grasveld, dat gedeeld bezit was van de Oranje- en Margrietlaan, werd gevoetbald, tikkertje gespeeld en ook veel geknikkerd. Geesje woonde links vooraan in de Margrietlaan vanuit ons huis bezien. Geesje zat later ook bij mij in de klas op de ULO. Geesje was bijzonder goed in alles. In de klas behoorde ze tot één van de betere leerlingen, zo niet de beste, maar daarmee was het nog niet gedaan. Als er geknikkerd werd op het grasveldje dan duurde het maar even of Geesje verscheen met haar oude schoenendoos op het strijdtoneel. Wij, kinderen van de Oranjelaan, beschikten hooguit over een handjevol knikkers waarvan de meeste ook nog eens van klei waren. Geesje niet. De oude schoenendoos was minstens voor de helft gevuld met glazen knikkers en stuiters voorzien van de prachtigste kleuren. Alleen het kijken ernaar was al een genot en deed je het water in de mond lopen. Hoe Geesje het voor elkaar kreeg weet ik nog steeds niet maar haar doos was altijd voller bij haar vertrek dan bij haar aankomst. Meestal bleven wij, kinderen van de Oranjelaan, met lege knikkerhanden achter. Ook in hoelahoepen was ze de beste als ik het me goed herinner. Ik was daar niet echt goed in. Schaatsen was ook niet een van m’n sterke kanten terwijl ik in alle veldsporten heel behoorlijk was. Ik weet het aan mijn ietwat te lange armen en relatief korte benen. Het zwaartepunt lag gewoon niet goed voor een sport als schaatsen had ik voor mezelf vastgesteld. Geesje daarentegen had geen last van verkeerde zwaartepunten.
Ik weet nog goed dat onze ULO werd uitverkoren om mee te mogen doen met een vraag- en antwoordspel op de radio. Er mochten uiteraard maar een beperkt aantal leerlingen deelnemen dus was er eerst een voorselectie. Ik kwam heel redelijk uit de test maar mocht toch niet meedoen. Geesje wel natuurlijk, maar dat was van te voren al een vast gegeven. Ook werd Kees K. uitverkoren waarbij ik direct al m’n zeer sterke twijfels had. Hij was wel één van de betere leerlingen maar dat werd meer bepaald door zijn enorme inzet, discipline en werklust, drie eigenschappen die mij niet in de weg zaten, dan door z’n intellect. Voor een quiz ben je dan natuurlijk niet per definitie een goede kandidaat want dan heb je weinig aan dat soort ballast. Een flexibele geest zoals ik moest je hebben voor dat soort spelletjes. Maar meester H. gunde het mij niet vermoedde ik of onze school zou wellicht achteraf van vals spel kunnen worden beticht omdat ik een jaar ouder was dan de rest. Ik was namelijk in de eerste klas van de ULO blijven zitten door het eerder vermelde gebrek aan eigenschappen die Kees K. in overmaat bezat. Het is niet altijd eerlijk verdeeld in deze wereld. Daar wil ik echter niet te lang over doorzeuren.
Op de wedstrijddag reisden de kandidaten af naar Hilversum om tegen een klas uit Eijsden, een gat in Limburg, in het strijdperk te treden. Limburgers waren in die tijd niet al te snuggere mensen. Daar konden die Limburgers niets aan doen maar bepaalde ontwikkelingen staan praktisch stil als je dagelijks eentonig werk moet verrichten in donkere kolengrotten. De arme Limburgse kinderen kregen daar uiteraard een gevoelige tik van mee. Het moest dus een makkie worden dacht ik. Natuurlijk zat ik voor de radio toen de uitzending begon. Nou ja radio? Het was een vierkante luidsprekerbox aan de muur in de woonkamer. Met een bakelieten knop kon je geloof ik uit drie zenders je keuze maken. Maar het werkte prima en daar ging het om. De vragen weet ik niet meer maar ik weet wel dat Kees er niets van bakte. Geesje had uiteraard alle antwoorden goed maar Kees haalde het gemiddelde met zijn armoedig gestuntel zo naar beneden dat we dik verloren. Na het nederig aanhoren van “In het bronsgroen eikenhout” konden de Zuidlaarder ULO-kandidaten verslagen de thuisreis aanvaarden. Bij de school stond niemand ze op te wachten.
Mocht je nu het idee hebben dat ik Geesje niet zo leuk vond dan is dat een verkeerde opvatting. Ze behoorde tot de categorie ‘best aardig’. Ik kwam haar na 25 jaar weer tegen op een reünie van de ULO. Ze was niets veranderd en zei ‘wat leuk je weer eens te zien na zoveel jaren’ hetgeen een zeer gepaste opmerking is bij een reünie.
De schoenendoos met knikkers had ze thuis gelaten.
Uit: Jeugd in Zuidlaren
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Zuidlaren
970
Geef je reactie op deze inzending:
Ik woon namelijk vlak bij die 'dikke steen'..