Indonesië De grafkist 1
Daar lag ik dan in een grafkist zonder bodem of je moet de laadklep van de truck als deze beschouwen. God had het niet duidelijker kunnen maken dat ik al half op weg was. Naar de hemel of hel wel te verstaan. Met mijn smoel nog steeds benauwend ademend door het pvc pijpje. Ook was ik intussen bont en blauw van het stuiteren en het heen en weer schuiven in de kist. De felle inhaalmanoeuvres en het te abrupt remgedrag van de chauffeur en het gebrek aan goede veringen of überhaupt geen vering in de oude truck op weg naar Gilimanuk hadden me terwijl ik verstopt onder een paar honderd kilo bananen die benauwd op mij en mijn kist drukten omklemden totaal geen goed gedaan.
Schuin voor mijn gezicht stond de donker oranje krat Fanta en naast mij in de kist lagen pakketjes voedsel gewikkeld in, hoe kon het ook anders, juist bananenbladeren. Het was bloed verziekend heet en de lucht die ik haalde was meestal vermengd met uitlaatgassen. Ik kreeg honger en pulkte een van de pakketjes open waaraan ik voelde dat er rijst in zat. Steeds een teug adem en dan snel iets doen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om mijn broek en shirt aan te houden, mijn shirt begreep ik nog wel daar zat genoeg te verbergen onder maar nu trok hem dan toch uit net als Houdini in een net op tijd zijnde geslaagde poging. Maar die broek plakte en kneep nat van het zweet pijnlijk mijn kruis bij elkaar. Alsof de onderste helft in een dwangbuis voor benen zat. Af en toe wilde ik het uit gillen en dan bijna een poging doen om op te staan door de kist met de partij bananen met mijn rug omhoog te drukken maar na snel overdenken wilde ik liever blijven leven en was het toch niet gelukt vanwege het wicht boven mij. Dan was het eventjes hyperventileren en accepteren dat ik een klootzak was geweest en daar nu voor betaalde. Grof betaalde.
Ik pak een ander gebladerd pakketje en dacht dat er kip of groente in zat. In plaats daarvan was het tahoe en tempé met pepertjes (rawit) en ketjap. Lekker dacht ik, haalde een teug adem en maakte de het laatste pakket open waar sambal goreng ei met boontjes in zat. Fantastisch! Even, heel even, zag ik de humor er van in dat ik in een grafkist ingeladen op een bananentruck, een halve rijsttafel lag te vreten en moest knokken voor mijn lucht. Ik leek wel een reïncarnatie uit de tweede wereldoorlog, buiten dat eten dan.
Na het eten gaf ik een boer door de pvc pijp wat klonk als een foute didgeridoo. Ik stak de moord haast, op je buik eten is tien keer niks zeker niet als het pittig is want het zakt niet. Ik graai met pijn en moeite, mijn armen openhalend aan de messcherpe bananenpunten een flesje Fanta uit de krat. Lucht halen.
En dan, plop, met de aanhangende opener openen. Toen moest ik even aan Yanti het kurkentrekkertje denken. Ohh, ik was in alle consternatie vergeten haar gedag te zeggen. Ik voelde een blozing van schaamte opkomen. Nou ja dat kon er ook nog wel bij. Eigenlijk was ik het niet niet vergeten maar meer kans- en tijdloos geweest om dat te kunnen doen.
Het ergste van de wiet was gelukkig uitgewerkt en mijn spinnenparanoia was bijna geheel weggeëbd dacht ik net als er wat limonade langs mijn kin druipt door een schijnbeweging in het sturen van de chauffeur. Oh jé die komen op zoetigheid af natuurlijk, en even knijp ik hem weer en leg weer stand-by met dat mes voor mijn hoofd en klaar om te spietsen. Mijn maag begon op te spelen en ik moest kokhalzen maar slikte dat net op tijd weer in omdat ik geen zin had om helemaal onder de kots te zitten. Hoe laat had ik eigenlijk voor het laatst gebruikt? Dat moet even voor vieren zijn geweest vannacht, en het spul werkte maar zes uur precies. Oh jé door alle consternatie vergeten, ik ben over tijd. In mijn hele leven echt never nooit eerder gebeurt, althans zeker niet met opzet. De krampen in mijn buik en benen sloegen toe. Stommeling zei ik tegen mijzelf. Hoe heb je nou kunnen vergeten voordat je instapte iets te gebruiken maar ik wist het antwoord al. Het had aan die gluipsnor met zijn Rolex gelegen met zijn smokkelverhalen. Wat had ik daar nou allemaal mee te maken? Dan die wiet in mijn kop, soldaten en politie op de loer en ook nog de hoofdrol hebben in de film Arachnaphobia. En dat allemaal te gelijk. Tja dan wil je nog wel eens wat vergeten. Zo gek is dat eigenlijk niet. Ik besloot het mijzelf te vergeven en actie te maken voordat ik mijzelf helemaal onder scheet.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Avontuur
129
Geef je reactie op deze inzending: