De bevrijding is in zicht

We zitten nog steeds in de ellende van de hongerwinter, de Russen naderen Berlijn en de Geallieerden naderen ook, maar West Nederland is nog bezet. In de natuur is het nieuwe leven in februari en maart 1945 al zichtbaar, het voorjaar nadert, een vogel zingt zijn lied. Ons land is leeg geplunderd, kinderen zijn erg mager en dragen versleten kleding en bedelen om eten. Zelf was in vel over been en likte restjes uit gamellen van de NSB keuken, want NSB-ers kregen wel meer voedsel. Hoe is het mogelijk, dat een buurland ons dat kan aandoen.

Van onze vader kwam geen bericht, moeder dacht dat hij dood was. Ik denk nog aan de Kerst 1944 toen het bitter koud was. Stroom en brandstof was er niet meer, we lagen de hele dag in bed om het warm te houden. Ik was de oudste en moest met en pannetje naar de gaarkeuken en daar in de rij staan voor waterig eten met suikerbieten. Toen ik thuis kwam was het eten al koud en probeerde moeder het warm te krijgen op een noodkacheltje, gestookt met hout van kastdeuren.

De eerste Kerstdag sprong moeder het bed uit en begon op de veranda te schreeuwen, dat Hitler een moordenaar was. Ik haar achterna om haar te kalmeren, ze keek nog naar de hemel en vroeg aan de Lieve Heer waarom Hij er niets aan deed. In bed bleef ze nog een hele tijd huilen. Het ergste was, dat haar familie ons niet hielp, het waren allemaal NSB-ers. Onze vader wilde absoluut niet met dat tuig te maken hebben.

Eindelijk werd het warmer en kregen we meer eten van geworpen voedsel uit geallieerde vliegtuigen. Toen kwam de bevrijding, de mensen vierden feest en het was al juni en nog steeds geen bericht van vader. De familie van moeder waren allemaal opgepakt, maar haar zuster, die ook voor de Duitsers had gekozen, kwam vrij en had geen onderdak meer, maar onze moeder was menslievend en gaf haar bij ons onderdak.

Toen gebeurde het: In juli, het was warm en ik speelde buiten met mijn broertjes en vriendjes. Er kwam een groene legerauto de straat inrijden en stopte tot onze verbazing vlak voor onze deur. Er sprong uit de laadbak een man in een Engels uniform met een baret op zijn hoofd. Twee grote koffers had hij bij zich. We hadden nog steeds niks door, maar de man riep onze namen:
''Kees, Gijs, Ben'' en hij kwam met de koffers naar ons toe. Toen zagen we het, het was vader, maar die zag er goed gevoed uit. Hoe kan dat nou, dachten wij.

Moeder kwam naar buiten en vader omhelsde ons allemaal, wat waren we blij. In zijn koffers had hij blikken met vlees en bonen, eipoeder, biscuits en nog veel meer en vooral sigaretten. Hij vertelde, dat hij bevrijd was door de Russen, die hem goed hebben verzorgd en daarna is hij overgebracht naar de Amerikaanse zone in Duitsland, waar hij voorlopig in een keuken voor de soldaten moest werken. Daar heeft hij een en ander georganiseerd en in koffers meegenomen.

Schrijver: kees niesse, 5 mei 2013