Verjaardag van Mien

Wouter vierde de verjaardag van zijn echtgenote Mien samen met Wim en Alie. Wim geeft bijbel les in de gereformeerde kerk en kreeg Wouter zover na een aantal lessen te bekeren. Op een zondagmorgen ging hij mee naar de kerk, maar met een andere bedoeling. Hij had namelijk een mooie fiets achter de kerk zien staan en daar zag hij brood in, de ouwe inbreker. Dus had hij alvast een nijptang en een schroevendraaier meegenomen in zijn binnenzak van zijn colbert. Het liep niet leuk af, want hij kreeg ruzie met Wim, omdat hij de nijptang op de stenen vloer van de kerk liet vallen en dat nog wel tijdens de preek van de dominee.

De ruzie was weer gauw bijgelegd en nu waren ze op visite en ook Carla was met haar vriendin uitgenodigd. Het was gezellig in de kleine huiskamer. Mien schonk koffie en ieder kreeg een grote slagroompunt erbij. Na de koffie dronken de dames rode wijn en de heren jenever en natuurlijk wat Mien altijd erbij doet, een grote schaal met kaasblokjes en plakken leverworst met mosterd en augurkjes.
Wat Mien al vreesde, begon Wim weer over het geloof te praten en daar had ze een grote hekel aan.

Deze keer begon hij waarom het huwelijk zo belangrijk was, want Gods schepping was pas voltooid toen Hij de vrouw had geschapen. Het doel van het huwelijk is immers meer dan vriendschap, het is een eenheid. Wouter zag zijn buurvrouw Carla al naar haar vriendin kijken. Ze leven samen als een lesbisch stel en die Wim zat maar erop te hameren, dat een huwelijk alleen geldt tussen een man en een vrouw. Mien zat zich kapot te ergeren aan Wim. Ze wist nog, dat Wim op een feestje haar tussen haar grote billen kneep tijdens de polonaise. Dat heeft hij geweten, want hij kreeg meteen een slag voor zijn harses van haar.

Gelukkig ging het lesbisch stel er niet op in, hoewel ze wel hebben laten blijken ook samen te trouwen.
Opeens vroeg Wouter aan Wim:
''Waar is die God dan van jou, het is op de wereld een grote rot bende, er wordt maar gemoord en gestolen en waarom doet God daar niets aan, Hij is toch oppermachtig.''
''Effen dimmen hé, Wouter. God heeft nog te maken met de duivel en wanneer die uitgeroeid is, dan is er vrede op aarde, eerder niet.''

Nu zei Mien een woordje:
''Zal ik eens wat zeggen, die God die jij bedoelt bestaat helemaal niet. Hij heeft zich nooit laten zien. Weet je waar God wel is? Die is bij een groot deel van de mensen, die echte liefde uitstralen en ook zo handelen, dat is God, want God is immers liefde. Het overige deel van de mensheid is de duivel, dat zijn de pestkoppen, de moordenaars, de dieven, oorlogshitsers en de fraudeurs en de seksmaniakken en tenslotte te kontenknijpers. Wim keek haar toen met een gluiperige blik aan, maar zei verder niets. De klap op zijn smoel van haar was hij niet vergeten.

Opeens verwarring, het licht viel uit, ook de lantaarns buiten waren uit. Pikdonker was het in de kamer. Mien zocht kaarsen, maar kon ze niet zo gauw vinden. Geschuifel in de kamer. Wouter dacht, dat er iemand voor hem langs ging. Hij hoorde Alie, de vrouw van Wim, fluisteren:
''Blijf zitten, ellendeling.''
Toen opeens een gilletje, duidelijk van Carla, want Wouter herkende dat geluid van haar maar al te goed.
Toen Carla weer:
''Blijf met je gore poten van mij af, smeerlap en je hebt je niet geschoren ook.''
Haar vriendin Wendy trad nu ook op, en zei: ''Wie valt je lastig, schat?''

Het licht ging weer aan en iedereen zat weer op zijn plaats. Carla keek al naar de mannen. Van haar buurman was ze wel wat gewend, maar die Wim bekeek ze goed en zag, dat hij een dunne baard had, maar Wouter had ze ook kennelijk niet geschoren. Ze besloot het voor zich te houden, bang voor het uit de hand lopen van het samenzijn. Het feest ging gezellig door en toen ze de polonaise gingen lopen, liep Mien voorop en haar man achter haar, want haar kont liet hij al jaren met rust.