Zomaar een dag
Ik hoor de telefoon. Ik draai me om, zet de radio aan en trek het dekbed nog eens extra behaaglijk om me heen. Als het belangrijk is dan bellen ze nog maar een keer. Ik realiseer me dat het te laat is om nog iets van een ontbijt te fabriceren voor het nageslacht. Ik voel een knallende koppijn, dus reden te meer om nog even te blijven liggen. Na de nieuwsberichten van negen uur sta ik op. Ik trek mijn duster wat strakker om me heen, mijd de spiegel en wankel naar de keuken. Eerst een aspirine. Er ligt een briefje op tafel: 'Je lag zo lekker te knorren. Tot vanmiddag, knuf.'
Terwijl ik het zakje met het kokende water tot thee transformeer vroeg ik me af waar dat houten hoofd vandaan kwam. En opeens wist ik het weer. Het was Pieter. Onverwacht had hij op de stoep gestaan. 'Ze is weg en nu voorgoed,' zei hij toen hij zich langzaam in een stoel liet zakken. Ik zette zwijgend koffie, want zo'n bericht leek me inderdaad niet makkelijk te verteren. 'Het ergste is dat je er helemaal niets aan kunt doen.' Hij zei het gelaten. 'Gaat wel over,' had de huisarts gezegd, 'komt vaker voor op die leeftijd.' Maar het ging niet over. En nu is ze weg.
Ik ontkurkte een flesje wijn. Het was niet zo'n beste, maar in een situatie als deze viel kwaliteit, of het gebrek daaraan, niet op. En in het voorbijgaan heb ik hem even door zijn krullen gekroeld. Poor Pieter. Ik had echt met hem te doen. Ik heb nog een tweede fles slobber ontkurkt en daarna heb ik hem naar de voordeur geloodst. Dat is allemaal nog niet zo lang geleden, vandaar dat houten hoofd.
Laura belt, had al gebeld. Dat klopt. Ze heeft kaartjes voor het theater, want Klaas is ziek. Klopt ook, want er is vanavond voetbal op tv. 'Als je me komt halen,' kraai ik inventief, 'dan ga ik met je mee!'
Ik moet me haasten wil ik mijn voornemens voor die dag nog waarmaken. Om drie uur bij de tandarts, lees ik. Het is goed dat ik die afspraak op de badkamerspiegel heb gekalkt, want de vorige afspraak was ik vergeten. Elke man kun je laten wachten, behalve een tandarts. 'Nog een keer,' had hij gezegd, en ik kreeg een rekening voor niet-gedane zaken. Poor man, werkt nog maar drie dagen, rijdt in een dikke Volvo en heeft pas een aardig stulpje laten zetten in Zuid-Frankrijk. Maar hij heeft gelijk, ik mag mijn afspraken niet vergeten.
Ik douche, borstel mijn haar en zie dat het grijs drastisch om zich heen begint te grijpen. Toch maar eens een kleurtje erin. En af en toe een maskertje zou ook geen kwaad kunnen. Spiegels moesten ze op een bepaalde leeftijd verbieden. Gewoon uit humanistisch oogpunt.
Een relatie met een vrouw, hoe zou dat zijn? Ik heb het Annet weleens gevraagd en ze begon te glimmen. Daar was geen redden meer aan; dat was duidelijk. Ik smeer een dot dagcrème op mijn gezicht. Een anti-rimpelcrème, zou dat nou echt helpen? Laura laat haar rimpels wegspuiten. Kost een vermogen en het verschil is me nooit echt opgevallen. Laura is getrouwd, maar haar hart behoort aan een ander. Voor hem wil ze mooi en aantrekkelijk zijn, maar hij reageert niet.
Na de tandarts nog even langs de bank. Van een buitenbalie zal ik nooit gebruik maken. Als ik die zwijgende massa soms zie, dan moet ik aan het Oostblok denken. Wat dat betreft groeien we aardig naar elkaar toe.
Het bezoek aan de tandarts viel mee. Eén vulling en tandsteen verwijderen. Boren en vullen vind ik niet eens zo erg, maar dat ellendige geschraap, dat haat ik. 'Sigaretten en rode wijn, zijn de grootste boosdoeners,' zei hij. 'Dan maar een keertje extra schrapen,' zei ik roekeloos. Maar het is wel een afstandelijke bedoening. Met handschoenen aan en met een snoetje voor word je onthaald, want je weet maar nooit wat voor nare ziektes je in je stoel kreeg en wat moest je dan met al je poen en je huis in Zuid-Frankrijk? Om terug te pesten zei ik laatst dat ik doodsbang was dat er een gaatje in die handschoen zou zitten waardoor ik straks besmet de deur uit zou stappen. Hij grinnikte zowaar. En spoelen is er in het kader van de angst ook niet meer bij. Onderweg loop je nog te knarsen op dat gruis.
Toen ik thuiskwam zat mijn dochter ongeduldig op me te wachten. Ze moest een mop kwijt die ze hoorde op een keurig aangeschreven school. 'Wat is het toppunt van incest?' vroeg ze. Ik moest het antwoord schuldig blijven. 'Een jongen zegt tegen zijn zusje: 'Je doet het bijna net zo goed als mama. Zegt dat zusje: 'Dat zei papa ook al.' Ze rolde languit over de bank van de pret.
Ik was direkt naar een gesloten afdeling van een of ander gesticht gestuurd als ik met een mop van dit kaliber thuis was gekomen. Ik was een jaar of tien en ik vertelde mijn moeder een mopje dat ook ik op school had gehoord. Het ging over Ka bij de kruidenier. Ze was de deur uitgegaan, maar op de toonbank had ze een pakje thee laten liggen. En de kruidenier had haar nageroepen: 'Ka Uw Thee.' Zonder eten werd ik naar bed gestuurd.
En ik dacht terug aan de tijd dat mijn dochter nog klein en onschuldig was. We fietsten op een landweggetje ergens in een lente toen ze plotseling uitriep: 'Ach mam, dat vind ik zielig. Dat varken heeft elf biggetjes en maar tien lepels..!'
Ik moet me haasten, want het eten moet worden klaargemaakt.
En vanavond ga ik heerlijk naar het theater...
versatel.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
alledag
98
Geef je reactie op deze inzending: