Een dame die wat bij wilde verdienen

Wat was ik blij, dat zij niks in mij zag. Ik zat op een terras aan de boulevard van Zandvoort. Het terras was druk bezet. Aan mijn tafel was nog een stoel vrij. Heerlijk zat ik te genieten van het mooie weer. Opeens zag ik een jonge dame het terras oplopen. Ze had prachtig lang ravenzwart haar. Een weldadige bries zwaaide het haar naar achteren en ik was weg van dat knappe smalle gezichtje met die donkere ogen. Ze droeg een lichte zijden jurk en daarin waren haar bijzonder weelderige vormen duidelijk te zien. Ze wilde weer het terras verlaten, maar toen ze mij naderde keek ik haar lief aan en knikte naar de lege stoel tegenover mij.

Ze begreep het gelukkig en kwam naar mijn tafeltje toe en nam plaats op de stoel. Ze keek mij glimlachend aan, en zei: ''Wat vind ik dat vriendelijk van u, dat u mij deze plaats gunt. Vind u het erg, dat ik mijn zonnebril opzet, want het felle licht van de zon bezorgt mij hoofdpijn.'' ''Mevrouw hoe kan ik daar bezwaar tegen hebben, dat beslist u toch zelf.'' Uit haar lichtgroen lederen tasje dat over haar ranke schouder hing pakte ze een etui en opende die en haalde er een zonnebril uit en zette die op.

Een held met vrouwen ben ik niet en weet soms niet hoe een gesprek te beginnen en dat lieve wezen zei ook niks. Ik zat mij gewoon op te winden en dacht weet je wat, ik vraag aan haar of ze wat wil drinken. ''Mevrouw, wilt u wat gebruiken, koffie of iets fris?''. ''Nou lieve mijnheer, dat vind ik aardig van u, doe maar een sherry, mijn lievelingsdrankje. Nu ik toch zo gezellig bij u zit, zal ik mij even voorstellen.'' Ze stond op en boog naar mij. Natuurlijk was ik ook opgestaan en ze stak haar smalle hand naar mij, die ik zachtjes pakte. Ze zei met een zwoele stem, ik heet Joyce.

''Mooie naam mevrouw en ik heet gewoon Cornelis, maar mijn roepnaam is Kees.''
Een slordig geklede jongeman bracht inmiddels de door mij bestelde glas bier en sherry en ik moest meteen betalen. ''De bediening is niet meer wat het geweest is, meestal zijn het studenten die wat bij willen verdienen'', zei mijn tafelgenote. ''Dat merk ik ook, maar ik vind toch, dat de beschaving achteruit gaat, je ziet het overal. Laten we het daar maar niet over hebben Joyce, we genieten nu van het mooie weer en het uitzicht op de zee. Toen schrok ik wat ze opeens zei.

''Ik heb geen werk meer en krijg een uitkering. Gelukkig kom ik hier wel eens een leuke man tegen en betaalt hij mij een goede prijs en hebben we seks in een hotel. Maar je kan je vergissen in mannen, je hebt er aardige bij die gewoon een nummertje met je willen maken, maar ook idioten, die van alles met je willen uithalen. Gisteravond had ik een kerel die me bijna wurgde, want ik moest hem pijpen en dat weigerde ik.'' Jezus dacht ik, ik heb met een hoertje te maken, zo meteen wil ze mij ook uitnodigen.

Ik zei: ''Wat deed u dan voor werk?''. ''Op een bedrijf van seksartikelen, inpakken van vibrators en speeltjes, maar er is tegenwoordig weinig vraag naar. Ik mocht wel blijven, maar als tegenprestatie moest ik voor de baas op mijn rug gaan liggen. Als het nou een jonge leuke vent was geweest had ik het wel gedaan, maar de baas was een kleine dikke kerel met dikke zoenlippen en een blauwe neus van de drank. Altijd stonk hij naar drank en sigarenrook, de smeerlap. Omdat ik weigerde kreeg ik de zak met de mededeling, vanwege de crisis. Mag ik vragen wat u voor werk doet?''

Mag u best weten, ik ben werkzaam als administrateur op het Stadhuis in Amsterdam en had het zo druk, dat het mij teveel werd, een burn-out dus. Van de bedrijfsarts moest ik rust nemen, maar thuis is dat niet mogelijk. Daar is het nog drukker dan op het werk, getrouwd en zes bloedjes van kinderen, die de hele dag schreeuwen en elkaar pesten. Elke nacht moest ik mijn nest uit als er weer één aan het janken was. Ik heb een lieve vrouw en die vind het machtig zoveel kinderen, maar ik niet. Daarom ben ik op haar aanraden hier naar toe gegaan om rustig te worden, begrijpt u?''

Joyce hield haar hand voor haar mond en moest proesten van het lachen, en zei:
''Zes bloedjes van kinderen, dan kwam u 's-nachts ook niet aan rust toe. U hebt een zwaar leven, lijkt het u niet beter, dat we samen gaan ontspannen in een goedkoop hotelletje. Bij mij wordt u weer herboren.''
Ik moest lachen, en antwoordde: ''Aardig van u, maar ik moet de bus halen, want ik heb mijn kinderen beloofd, dat ik halve gebraden kippetjes voor ze zal meenemen, die zitten nu al te wachten en ik heb mijn vrouw beloofd op tijd thuis te zijn. Vorige keer kwam ik te laat en gaf ze mij een klap voor mijn harses, klaar ben je ermee.''
''Attenoje, wat een rot leven heeft u, nou ik stap maar weer eens op, met u valt niks te versieren.''

Ik had natuurlijk alles verzonnen om van dat mokkel af te komen.