The Scientology Church en Wubbo Ockels
Mijn moeder liet mij ietwat opgelaten weten dat ene Camiel een vriend van mij haar had opgebeld met het goede nieuws eindelijk clean te zijn van de drugs. Helemaal opgewonden over dat goede nieuws en allerlei verhalen hadden haar overtuigd dat het ook iets voor mij was. Want ik was het 'waard' had hij gezegd, 'zo een goede gozer als hij'. Er zat alleen één piepklein nadeeltje aan vast. Het was nogal prijzig namelijk tweehonderd gulden per dag. De vraag was dan ook of ik of mijn ouders of iemand anders in de familie dat op konden hoesten. Nou zat mijn moeder vrij goed in de slappe was in die tijd maar dat ging hem en niemand anders wat aan. En zo slim mijn moeder is vroeg ze of er nog andere opties waren. Daar zou hij over terugbellen, mijn moeders bod bleef honderd gulden wat natuurlijk nog ontzettend veel geld is, zevenhonderd per week. Bijvoorbeeld de Boumanstichting is gewoon gratis. Bijna alle klinieken in Nederland zitten in het ziekenfonds trouwens. Ik zelf wist toen nog van niets van deze gesprekken af. Mijn ma wist ook helemaal niet dat die Camiel helemaal niet zo'n goede vriend van mij was maar eerder zijn broer Dirk. Binnen 'no time' werd zij teruggebeld met de volgende boodschap; Als zij honderd gulden per dag wilde betalen dan zou er een Katholiek nonnenklooster honderd gulden per dag bij leggen. Raar maar waar.
Ik en mijn moeder hadden geen idee wat de zogenaamde 'kliniek' inhield behalve dat het een soort van sauna-ontgiftingsprogramma was. Elke dag uren in de sauna zitten je drugs uitzweten, veel vitamines eten, zouttabletten, zwemmen, fitness en wat therapie. En verder mocht je tijdens je Cold Turkey alles, letterlijk alles vragen wat je maar wilde vandaar ook deze hoge prijs. Hartstikke goed had Camiel gezegd. Het klonk ook bijzonder goed. Internet was er toen nog niet, dus ik had niets kunnen checken. De bloedhond. Of beter geldwolf. Beiden!
Voordat ik het wist reden mijn moeder en haar man, mij in een zwarte Mercedes naar Zutphen. Het was een villa met drie verdiepingen aan de rand van het park aan de Zutphense weg. Het dak met de kleine raampjes eronder gaven mij een vreemd gevoel aan mij of beter, ik huiverde erdoor toen ik uit de auto stapte. De sauna was aangebouwd buiten. Dat zag ik direct daar er toevallig wat met handdoek bedekte jongens naar buiten kwamen rennen. Na een kort handen schudden en voorstellen tussen mijn ouders, Camiel en iemand van de staf was het kwaad geschied. Ze hielpen mij met de koffer sjouwen en zette deze neer op begane grond in de 'Detoxkamer'.
Iedereen werd de huiskamer ingeroepen om mij hartelijk te verwelkomen. Allemaal heel erg aardig. Eentje te aardig, een vreemde meid die naar mij knipogend, lippen likkend en grof over haar kruis wrijvend aan bleef staren. Waar ik van ging blozen. Echter niemand reageerde op haar vreemde manieren wat ik heel erg raar vond natuurlijk want iedereen zag dit. De vreemde dingen begonnen zich op te stapelen. Het eten was veelzijdig en gezond en voor de carnivoren, vegetariërs, veganisten en zoetekauwen geen gebrek, alles was er. Je kon wel zien wie er pas van straat af waren want die vraten als reigers. Ik had echter wel een huisje in die tijd en aan eten ook geen gebrek maar toch het eten was klasse.
Na het eten was er een pauze, ik dacht bidden maar nee; een overdenking over jezelf. Overdenking over jezelf? Ok, kon ik in komen na al die stomme fouten die we gemaakt hadden. Maar dan: "En dan nu een hard applaus voor Meneer Hubbert". Allemaal lachten ze liefdevol en klapten hun handen bloedeloos wit.
Met mijn bek open wordt me gevraagd, meer opgedragen; "Frans het is wel de bedoeling dat je mee klapt".
"Laten we over één ding duidelijk zijn," gaf ik te kennen.
"Ik klap voor niemand die ik niet ken en als ik hem ken, zal ik negenennegentig keer van de honderd ook niet voor hem klappen mits hij bij Feyenoord speelt".
Een gemompel klonk en iedereen keek geschrokken en een beetje bleek nederwaarts als een soort angst of schaamte om daarna de reactie van de leider af te wachten. De stem sprak opdringerig en luid terwijl hij met een lange gestrekte vinger naar een beginnend kalende vent op een foto aan de muur wees: "Frans, Meneer Hubbert is een Amerikaan die onder andere deze kliniek over de gehele wereld op de kaart heeft gezet en die ons allen helpt en waar wij weer hem zeer dankbaar voor zijn, verder niets," zei hij.
"Ok, ik begrijp het," zei ik.
"Maar voor mij is het dan toch nog íets te vroeg om te klappen is het niet"?
"We hebben toch liever van wel", was het venijnig lachend reply.
She smiles like a reptile, she loves him, she loves him, but just for a short while. De Jean Genie kwam spontaan naar boven toen ik naar zijn schijnheilig smoelwerk keek.
Waarop ik ging staan, met mijn armen in de lucht alsof ik in de Rotterdamse Kuip stond en riep: "Wubbo Ockels!" Waarna ik vier keer klapte en dit nog twee maal herhaalde. "Wubbo Ockels"!
Weer werd de groep schaamrood. "Hubbert! Meneer Hubbert heet hij," zei de leider ook overeind gesprongen van zijn stoel en zwaar geïrriteerd.
Camiel moest ingehouden lachen en vroeg de leider of hij mij mijn kamer mocht wijzen en de villa laten zien met een knipoog. "Dat lijkt mij een goed idee," antwoordde deze ietwat van zijn stuk gebracht.
"Borst," begon Camiel, "Wubbo Ockels is een Nederlandse astronaut!" "En Hubbert een Amerikaans filosoof." "Speel dat nou even mee man". "Je zult zien dat je daar geen spijt van krijgt".
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
scientology
345
Geef je reactie op deze inzending:
Schrijven kan je!
Klap, klap!
je het weet wordt het bloedlink!'