Een mislukt huwelijk

In mijn vorige leven in 1883 was mijn huwelijk met Madeleine mislukt. Daarom ben ik vertrokken en kon ik bij een hospita een zolderkamertje huren. Op het bed onder het schuine dak met bruine balken lag ik eenzaam te mijmeren over het mislukte huwelijk. Het was mijn schuld, omdat ik het leuk vond de baas te spelen. Om te overleven onderwierp zij zich aan mij, maar het gevolg was, dat ze niet meer van mij hield. Het kamertje was klein en het dak lekte bij regen. Daarom had ik een paraplu tegen het dak vastgemaakt. De muren waren van steen en met spijkers daarin kon ik mijn kleren ophangen.

Het was al winter en het vroor. Tegenover mijn bed stond een salamander kachel en met turf, briketten en hout kon ik het warm krijgen. Een klein raam liet het daglicht toe en als het donker werd had ik licht van een olielamp. Ik had de beschikking over een kleine tafel en één houten stoel. Die had ik onder het raam gezet om nog wat te kunnen lezen. Ik las in de bijbel, dat Jezus de band tussen man en vrouw vergeleek met de band die Jezus had met de Kerk. Ik was dus fout bezig in mijn huwelijk met Madeleine, mijn dienstbaarheid moest liefde zijn, maar dat was het niet. Mannen moeten in hun huwelijk heel veel luisteren, inleven en geven, waar ze zelden goed in zijn. Mijn huwelijk was geen trouwe uiting van liefde.

Wij hadden vaak ruzie over het geld dat ik als timmerman had verdiend. Ik had toen een weekloon en dat kreeg ik in een zakje van de baas, in zijn bierhuis. Het loon werd op zaterdag uitbetaald en met mijn collega's dronken we stevig bier en jenever en dat moest je meteen betalen en als je nog schuld had werd dat ook meteen afgerekend, dus voor moeder de vrouw bleef weinig over. Op een zaterdagmiddag kwam Madeleine een keer het café binnen en wilde van de baas weten, hoeveel mijn loon was. Hij gaf haar geen antwoord en ze moest het café verlaten.

Maar Madeleine was dat niet van plan, zij was groot en sterk, en sloeg de baas in zijn gezicht en schold hem uit voor vuile patser. Ze vond het een schande, dat hij het loon van de arbeiders uitbetaalde in zijn bierhuis. Hij moest toch weten dat de mannen dronken thuis kwamen en hun vrouw sloegen en met het kleine beetje geld wat ze van hun man kregen konden ze de week niet rond komen en de kinderen gingen zonder ontbijt naar school. Ik zoop ook en toen ik thuis kwam was het hommeles en dat elke week. Gelukkig hadden we geen kinderen, maar Madeleine had er genoeg van, ze schopte mij het huis uit en vroeg echtscheiding aan, die ze kreeg met mijn toestemming. Van liefde was toch geen sprake meer.

Ik ben toen verhuisd naar Nijmegen, waar ik een baan kreeg bij de spoorwegen. Tussen Nijmegen en Venlo werd toen een spoorlijn aangelegd. Daar werd het loon niet in een café uitbetaald en kreeg ik een goedkoop kosthuis. Ik leefde zuinig en dronk geen sterke drank meer en kon zelfs wat geld opzij leggen. Na een jaar besloot ik Madeleine op te zoeken om te proberen het goed te maken, maar tevergeefs, ze had een lieve man ontmoet, een ambtenaar, die heel goed voor haar was. Ze was weer gelukkig, zei ze. Dus ik kon weer gaan.

Schrijver: kees niesse, 5 juli 2013