Een moment van ontmoeting.

Even de winkel binnen aan het marktplein in Keerbergen. De kerk lonkt mij.... soms kan ik daar de stilte gaan opzoeken. Met een trage beweging klap ik de zwaaideur open en voel de rust als een mantel over mij heen trekken. Aan het altaar zit een oud vrouwtje. Haar hoofd lijkt te zwaar voor haar schouders die helemaal doorgezakt zijn en voorovergebogen. Een licht vaal verkleurde sjaal omringd in een waas haar wezen. Ze lijkt verzonken in haar eigen wereld ,verdwijnend in de mysterieuze bodemloze kerk-stilte. Ik groet het Christusbeeld... , denkelijk meer uit aangeleerde gewoonte vanuit mijn katholieke kindertijd en buig toch, uit een soort van eerbied, mijn hoofd. Roerloos blijf ik staan en voel de kracht van duizenden (smeek-)gebeden mij omhullen.

Waarom weet ik niet, maar ik wordt als een magneet aangetrokken tot deze, daar in alle eenzaamheid, zittende oudere vrouw. Geruisloos nader ik en ga zitten in de stoel naast haar. Een serene stilte omringd ons beider zijn. De tijd verstrijkt tot een warme kneukelige hand zich op de mijne legt. Ik kijk op en ontmoet twee heldere blauwe tranende ogen in een verrimpeld gegroefd gelaat. Een zachte droeve glimlach verschijnt rond haar tandloze mond.... In een fractie van een seconde ontspint zich een diepe verbondenheid van herkenning. Ze deed mij even denken aan mijn moeder en mijn hart sloeg over toen ze mij aansprak: "Hallo mijn kind, vond zo fijn dat je naast me kwam zitten". Met een fluistering in mijn stem vraag ik naar haar leeftijd. Ze denkt na en blij dat ze het zich kon herinneren vertelde ze me dat ze net 87 was geworden. Op dat ogenblik verlichtten prachtige gele gouden zonnestralen de binnenwereld van de kerk. Ik zeg haar dat de zon zo heerlijk schijnt en de lente zich laat voelen. Waarop ze antwoordt: "Nog even rusten, nog even hier zijn en dan ga ik verder doen in mijn tuin." Weer die glimlach van door-leeft-heid. Het raakt me en niets kan mij tegen houden van haar een warme wiegknuffel te geven, waarbij ik voel hoe haar lichaam in dankbaarheid ontspant en ze in mijn oor fluistert: " Nu weet ik waarom ik naar hier moest komen, dit is wat ik nodig had. De warmte van een menselijke knuffel, soms kan het alleen zijn ondraaglijk zijn!". Ik laat haar uit de verstrengelende knuffel los en kijk weer in die blauwe heldere ogen, alleen zie ik daar nu een glimlach en zijn de kraaienpootjes rond haar ogen één en al vriendelijkheid. Haar zilveren grijze haren omringen haar bruin gegroefde gelaat. Mijn hart slaat weer een klopje over. Ik moet haar laten, maar weet nu ook waarom de kerk mij lonkte....

Dit zijn van die nooit-niet-te-vergeten-momenten...

De aanraking van vreemde handen in een fractie van ontmoeting en zingevend aan de volgende levensmomenten.

ontmoeting kerk troo kerk troost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 5 stemmen 114