Ik mis je.
De stilte van de nacht overvalt mij als ik in mijn ogen wrijf. Een blik op mijn wekker zegt dat het pas half drie in de nacht is.
Wat maakte mij wakker dan? De stilte van de eenzaamheid? Het gemis van jouw warme lichaam tegen me aan? Het zachte ademen waar ik altijd zo vertrouwd naar luister, wanneer ik niet in slaap kan komen?
Nee, niets van dit alles. Ik mis je gewoon. Op de dag valt het gemis best mee, dan heb ik kleine dingetjes te doen, de kat verzorgen, extra een douche nemen, de tijd doden met spelletjes achter de pc, de post doornemen, de boodschappen doen die helemaal nog niet nodig zijn.
Maar ik mis je zo. Terwijl ik weet waar je bent, met wie je bent, waar je slaapt en waar je een pilsje drinkt. Ik weet waar je zit en hoor je een paar keer per dag over de telefoon. Maar toch, ik mis je vreselijk.
En vraag mij af waar dat nou weer aan ligt. Ik heb je zelf een paar dagen weggestuurd om even tot jezelf te komen. Om even wat stress van je werk af te schudden. Ik wilde geen vrouw in huis die niet lekker in haar vel zat. Ik wilde een tevreden vrouw, die soms behoefte heeft om alleen te zijn.
Dus stuurde ik jou een paar dagen naar ons chalet. Jij had totaal geen bezwaar en verheugde jezelf al op een paar dagen lekker knutselen, biljarten, met de mannen een pilsje pakken, kortom jouw dagen waren wel gevuld met de fijne dingen die je even nodig hebt.
Maar daarom mag ik je wel missen....Ik kan niet klussen, niet biljarten, drinken doe ik allang niet meer en met die mannen kletsen, ach daar heb ik niks mee omdat die gesprekken meestal gaan over mannendingen, apparaten, gereedschappen, bouwen van schuren enzovoort.
Terwijl ik er eentje ben van de wasmiddelen en koffiepraatjes...Maar zelfs daar kun je over meepraten. Maar God wat mis ik jou. Ik merk zelfs dat de verveling toeslaat hier om mij heen. Ik heb de was al buiten hangen, heb al gedoucht, boodschappen zijn niet nodig en de kat slaapt, zelfs die mist jou. Hij vind het altijd heerlijk om mij te jennen, maar nu is hij zelfs bij mij op het bed komen liggen en hebben we heerlijk geslapen.
Tot vannacht toen de wekker op half drie stond en ik een beetje verdwaasd om mij heen keek in de donkere slaapkamer. Ik deed het nachtlampje aan en zag dat Charley zich stoorde aan het licht, beledigd het bed afsprong om met vol lawaai zijn ongenoegen op de kattenbak te deponeren. De rot kat.
Maar ook hij mist jou. En dat is zo fijn aan ons huwelijk, al weten we van elkaar waar we zijn, met wie we zijn en horen we elkaar dagelijks een paar keer aan de telefoon, we hebben elkaar nog steeds iets te vertellen, nog steeds moeten we samen lachen, nog steeds is de liefde van ons samen zo diep, zo uniek. Daarom ben ik ook zo blij dat je morgen weer thuiskomt.
Maar ik mis vooral jouw ogen die mij zo vaak aankijken, dat ik ervan moet blozen, dat je mij nog steeds verlegen maakt. Maar dat zal “houden van” zijn. Maar daarom mis ik je ook zo erg. En als je bedenkt dat we deze maand alweer negen jaar zijn getrouwd, vraag ik me dikwijls af hoe het toch komt dat alles zo intenser wordt tussen ons. De leeftijd misschien?
Nee, het is het houden van. Maar daarom lief mag ik je toch wel missen?
Inzender: Leny, 11 augustus 2013
telfort.nlGeplaatst in de categorie: liefde
houden van
330
Geef je reactie op deze inzending: