Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zuidlaardermarkt (3)

Op de kermis had je natuurlijk wel wat geld nodig want anders werd het toch wel een beetje een saaie boel. Dat geld verdiende ik met bessen en aardbeien plukken bij een fruitboer in de buurt van Tynaarlo. Dat was in meerdere opzichten dus een vruchtbare bezigheid te noemen. De verdiende munten brandden altijd in mijn broekzak maar toch kon ik er maar heel moeilijk afstand van doen.

Ik kon uren heen en weer lopen langs de kraampjes op zoek naar iets moois. Ik weet nog dat ik een erwtenschieter had gekocht. Een plastic geweertje waar je erwten in kon stoppen die als kogels dienden. Het werkte uitstekend. Schieten vond ik als kind een heel fascinerende bezigheid. De erwtenschieter werd echter na een paar dagen door mijn vader in beslag genomen omdat ik een van de familieleden pijnlijk op een gevoelige plek had geraakt.

Mijn vader had zelf ook een geweer in de kelder liggen. Het was een oud luchtdrukpistool. De loop moest je met kracht indrukken waardoor je druk opbouwde om te kunnen schieten. Ik had het geweer eens stiekem uit de kelder gehaald om het aan een nader onderzoek te onderwerpen. Ik had dan wel geen kogeltjes maar alleen al die knal die het wapentuig produceerde als je de trekker overhaalde gaf mij een kick. De loop schoot dan zo’n tien centimeter naar voren. Ik waande me in het wilde westen en liep even later al schietend door het huis. Mijn vader was er niet anders zou ik dat wel uit m’n hoofd laten. Mijn vijf jaar oudere en veel wijzere broer vond het niet zo’n goed idee dat ik als een mini John Wayne, wild om mij heen schietend, mij op deze manier door de ouderlijke woning verplaatste. Hij zei er wat van en ik richtte mijn geweer om hem daarmee als een lastige vlieg met een welgemikt schot van de planeet te blazen. In mijn jeugdig enthousiasme kwam het pistool echter iets te dicht bij zijn hoofd zodat, op het moment van schieten, hij hard op zijn voorhoofd werd getroffen door de uitschietende loop. Hij liep luid jankend en tierend weg.
Dat was niet best. Alle mogelijke doemscenario’s flitsten door mijn hoofd. Ik zou een dag in het donkere kolenhok worden gestopt of een week in de kelder op water en brood. Of misschien wel naar een heropvoedingsgesticht gestuurd worden. Ik zag me al met balboeien aan m’n enkels in een gestreept gevangenispakje heen en weer marcheren op het binnenterrein van de jeugdgevangenis.

Achteraf pakte de straf veel lager uit dan ik had kunnen vermoeden. Ik moest na het avondeten meteen naar bed. Het geweer heb ik daarna nooit meer gezien. Mijn broer kwam de volgende morgen naar me toe en zei op vleiende toon “je mag vandaag wel op mijn fiets rijden hoor”. Dat was een genereus aanbod, na al die ellende hem aangedaan, maar werd waarschijnlijk toch ingegeven door een licht knagend schuldgevoel omdat hij wel wist dat het een ongelukje was geweest en geen boze opzet.

Ik was echter niet kinderachtig en nam zijn offer in gepaste dankbaarheid aan.

Schrijver: Nico Noorman, 31 december 2013


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.5 met 4 stemmen 128



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Len Cornelis
Datum:
3 januari 2014
Sfeervolle herinneringen, die vervlogen tijden en opvattingen charmant terughalen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)