De burgemeester op bezoek

Het is zondagmiddag. Buiten hing een dikke deken van mist. Wouter en Mien zitten voor het raam. Ook in de kamer was het zich slecht. Zij rookte een grote sigaar en hij een pijp. Hij vond het erg stil en kwam zijn fauteuil uit en zocht leuke muziek op de radio. Niet te vinden, allemaal herrie waar de oudjes niet van houden en het gewauwel op radio 1 was helemaal niks voor hun. De oude platenspeler bood uitkomst.

Mien had koffie gezet en kwam de kamer binnen met twee bekers dampende koffie en twee tompoezen. Ze genoten. Hij liep naar de kast en pakte een plaat van Franz von Suppé en speelde de Dichter en Bauer en daarna een plaat van Johann Strauss, de beroemde An der schönen blauen Donau.
''Dat is pas mooie muziek'', zei Mien.

Hij keek naar buiten en tot zijn grote verbazing zag hij Krelis, de burgemeester van dit gat, aan komen fietsen.
''Krijg nou wat, hij stopt hier voor de deur.''
De huisbel rinkelde. Op zijn sloffen slenterde Wouter naar de buitendeur en opende die.

''Goedemiddag burgemeester, leuk dat u langs komt.''
''Hallo beste vriend, mag ik binnenkomen?''
''Natuurlijk, komt U binnen, de koffie is bruin.''
Wouter pakte de jas van de burgemeester aan en hing die aan de kapstok.
In de huiskamer werd hij hartelijk begroet door Mien. Tot haar verrassing omhelsde de burgemeester haar en gaf haar een zoentje. Wouter dacht, wat krijgen we nou?, maar hij hield zich stil.

''Wilt u een kopje koffie, burgervader?'', zei Mien.
''Ja lekker en ik hoor mooie muziek, gezellig. Mijn vrouw heeft de scheiding doorgezet en is bij een graaf ingetrokken, een gluiperd van de eerste orde. Ik heb wel een fout gemaakt mensen. Mien keek nieuwsgierig naar hem.

''Mijn secretaresse Chantal bood mij aan bij mij in te trekken en in de middag het huishouden te doen. Ze had medelijden met me. Ik vond dat goed, het is een aardige meid. Haar slaapkamer was naast de mijne. Ik lag nog niet in mijn nest, of ik hoorde haar al mijn kamer inkomen.
''Ik heb het zo koud Krelis, mag ik bij je slapen?''

Ik stemde toe. Ze kroop dicht tegen me aan en ik had het niet meer. Ze was gauw warm en duwde haar grote tieten tegen me aan. Wat een sensatie, ze maakte me helemaal gek.''
Wouter genoot van zijn verhaal, maar zijn vrouw keek bedenkelijk.
De burgemeester weer:

''Ik kwam natuurlijk slaap tekort. Tijdens de vergaderingen in het stadhuis zat ik soms zo stom te kletsen, dat de raadsleden naar het café gingen. Ik dacht steeds aan die heerlijke nachten met Chantal, want die lustte er pap van, zei ze steeds. Ik heb haar nu ontslagen, maar ze verdomd het mijn huis te verlaten.''

Wouter had medelijden met hem en bood hem een borrel aan. In een ommezien van tijd had hij er vijf op en begon wartaal uit te kramen. Toen de burgemeester even naar buiten keek tikte Mien met haar vingers op haar voorhoofd of ze zeggen wilde, wat een lul de behanger.
''Ik moet gaan, bedankt voor de koffie, je bent een fijne vrouw. Hier heb je 100 euro, kun je wat drank inslaan.''
Wouter keek verheugd.

''Heel vriendelijk bedankt, burgemeester'', zei hij.
Waggelend liep hij naar buiten. Wouter pakte de fiets van de burgemeester.
''Ga maar achterop zitten, jij kan niet meer rijden.''
HIj ging op de bagagedrager zitten en zong luidkeels het Wilhelmus. Wat een idioot, dacht Wouter. Hij leverde hem netjes af aan Chantal, die tot verbazing van hem alleen topless gekleed was. Samen hebben ze hem in bed gelegd, waar hij zijn roes kon uitslapen.

Chantal omhelsde Wouter en kietelde hem in zijn zij, en zei:
''Bedankt lieve schat, ik heb erg met de burgemeester te doen na zijn scheiding. Ik vertroetel hem vaak, maar hij wil van me af. Kunt u misschien een goed woordje voor me doen, want ik wil bij hem blijven, want hij is de ware in bed. Wouter doe je het, dan zal ik je vleselijk belonen en dat kan nu meteen, want hij slaapt toch.''

Dat werd hem te link, en zei:
''Nee Chantal, daar begin ik niet aan, ik ga naar huis. Ajuus.''
Ze keek onvoldaan.
Thuis gekomen stond een borrel voor hem klaar en vond het nog steeds raar, waarom de burgemeester Mien zo aanhaalde.