Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Lieve Carina

Wat was ik toch blij, dat ik vroeger in Drenthe aan de rand van het dorp woonde. Het straatje was niet toegankelijk voor autoverkeer, wel voor fietsers en paard en wagen. Ik ga wegens heimwee naar vroeger soms naar de plek toe waar ik gewoond heb. De oude buurt is niet meer herkenbaar, de kleine oude huisjes met een tuintje voor en achter zijn er niet meer, maar vervangen door nieuwbouw van rijtjeswoningen en geen tuintje meer aan de straatkant. Dat vond ik vroeger zo gezellig, want dan zat je bij mooi weer buiten lekker te kletsen met de buren.

Toen de gemeente kenbaar maakte, dat de woningen van ons straatje als krotten werden beschouwd en afgebroken zouden worden ben ik snel verhuisd naar een alleenstaande woning tien kilometer verderop bij een groot bos en heidevelden. De gemeente had voor de al oudere bewoners voor nieuwe moderne huizen gezorgd, die een veel hogere huur hadden. De meesten konden dat niet betalen, maar kregen huursubsidie. Bij het afscheid nemen van de buren hebben zich taferelen afgespeeld, de mensen omarmden elkaar en lieten een traantje.

Ik ook, mijn buurvrouw aan de overkant huilde ook in mijn armen. Ik zie haar nog zitten in het goed verzorgde tuintje aan de straatkant. Een paar groene bomen en haar huisje had helrode dakpannen. Ze zat daar op een groene bank en ik hield van haar. Ze heette Carina, een slanke mooie vrouw met blond haar en blauwe ogen. Haar man was vijf jaar geleden verongelukt op zijn motor en ze kon dat heel moeilijk verwerken, daarom praatte ik vaak met haar.

Wanneer het aangenaam weer was zat ze elke middag op het groene bankje voor haar woning. Ze hield van mooie elegante kleren. Altijd droeg ze haar wijde jurk met blauwe en oranje strepen tot aan de grond. Daarbij droeg ze ook een laag zwart hoedje met een blauwe bloem er bovenop. Op dat lieve smalle gezichtje met die blauwe ogen viel ik.

Vaste prik was de donkere paraplu die naast haar met de punt in het gras stak. Carina was ondanks haar armoede zeer modebewust. Menig uurtje heb ik naast haar op het bankje gezeten en praatte we over alles en nog wat en altijd zorgde ze voor een lekker kopje koffie. Ik droom vaak van haar. Helaas heb ik vernomen, dat ze aan een ernstige ziekte was overleden.

Schrijver: kees niesse, 4 september 2014


Geplaatst in de categorie: verhuizen

4.0 met 1 stemmen 110



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
4 september 2014
Heel eervol en mooi hoe je Carina in het zonnetje hebt gezet. Ik herken het. Het zijn ook vaak de zijdelings ontmoete vrouwen, die ons mannenleven ruimschoots bepalen. We leren hen niet dieper kennen, maar ze zijn wel ten diepste aanwezig geweest. Ze hebben ons onbaatzuchtig en ongemerkt liefdevol op weg geholpen. Mooi hoe je van die knappe weduwe hebt gehouden, Kees, en fijn hoe je dat fijngevoelig met ons deelt. Blij ook dat je er weer bij bent! Carina mag dan zijn overleden, haar wezen absoluut niet en fantastisch neergezet door jouw scherpe en hartverwarmende bewoordingen!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)