Engelen
Het was mooi weer en de zon was nog lekker warm. Ik besloot te gaan wandelen. De wandelstok natuurlijk mee, want mijn rugpijn wil maar niet verdwijnen. Helemaal alleen was ik op het smalle pad tussen de weilanden achter mijn huis. Wat is het toch fijn in de schone lucht te wonen, dichtbij een groot bos. Vroeger woonde ik een volksbuurt in het dorp tien kilometer verderop, ook heel gezellig, maar iedereen bemoeit zich met je als je op straat loopt, vooral als ik te diep in het glaasje had gekeken. Dan kwam ik van de markt af met een bos bloemen in mijn hand en in de tas een pond gerookte paling.
Natuurlijk hadden de kinderen uit de buurt in de gaten, dat ik dronken was en liepen ze achter mij aan te schreeuwen om een dubbeltje, want eerder had ik daar al mee gestrooid. Ik dus weer dubbeltjes gooien naar de horde achter mij en een paar boefjes presteerden het een rode roos van mij te jatten. Die trokken ze gewoon uit mijn hand. Maar de paling was veilig in de tas, die hield ik goed gesloten. Wat is paling toch lekker hé?
Maar de woningen uit de oude volksbuurt moesten gesloopt worden, want het waren krotten geworden, dus kregen de al ouderen een mooie nieuwe woning, maar veel duurder. De oudjes waren allemaal diep bedroefd, want het was zo gezellig met elkaar in de buurt. De mensen hielpen elkaar nog als er wat aan de hand was, dat zie je tegenwoordig niet meer.
Maar goed ik liep daar op het pad tussen de weilanden en de koeien en schapen keken al naar me, ze gaan je kennen. Ik nam dus uit beleefdheid mijn hoed voor ze af. Spoedig was ik in het grote donkere bos. Ik besloot niet ver het bos in te gaan, want menigmaal was ik daar verdwaald of overvallen door een zware onweersbui en kwam ik tot mijn grote schrik op een begraafplaats terecht. Dat is niet prettig midden in de nacht daar te lopen. Je hoort dan rare geluiden en zie je witte schimmen voorbij gaan.
Ik nam plaats op een bank bij een vijver en zat daar heerlijk tussen de groene bomen. Soms kwaakte een kikker in de plas. Ineens hoorde ik iemand roepen en zei:
''Dag lieve opa Kees, ik moet je wat vertellen. Ik weet, dat je in reïncarnatie gelooft en ik heb wat gezien van je. Kijk maar naar boven, ik zit in een boom naast je, je engel uit de hemel.''
Ik keek naar boven en ik zag haar in de gedaante van een heel mooie vrouw met lang blond haar. Zo zien de engelen er dus uit, maar dat wist ik al.
''Je weet Kees, dat de lieve Heer al lang wist, dat het licht bij ons sneller gaat dan de 300.000 km per seconde zoals bij jullie op aarde. Het gevolg daarvan is, dat wij beelden op de aarde die gebeurd zijn hier nog zichtbaar zijn en van jou heb ik iets moois gezien.''
Ik was heel erg benieuwd wat ze van mij gezien had in het verre verleden.
''Ik zal het je vertellen opa Kees. Je woonde 60 jaar voor Christus op de noordelijke kant van de Rijn. Je hoorde bij de stam van de Batavieren in de Betuwe. Het was een kaal gebied met veel water. Ik zag je vader daar lopen in een dikke berenvel en hij keek woest voor zich uit. Hij nam jou mee, want je moest leren met een speer een dier te doden voor een heerlijke maaltijd. Ik zie ook nog, dat op een dag veel rumoer ontstond tussen de Batavieren want aan de overkant van de Rijn was veel activiteit ontstaan.
Jullie konden goed zien, dat het soldaten waren in een harnas, kleine sterke kerels. Later hoorden jullie, dat het de Romeinen waren. Ze gingen daar grote forten bouwen. Er dreigde dus oorlog met de Romeinen, maar gelukkig bleef het rustig en jullie profiteerden van de handel die ontstond op de Rijn. Meer zie ik niet opa Kees. Misschien de volgende keer meer, groetjes hé en nog een fijne dag. Doei.''
Wat was ik opgewonden geworden, het zal je maar gebeuren, dat ze jouw verleden in beelden laten zien door een engel uit de hemel. Gauw ben ik naar huis gegaan en dronk een heerlijke jonge borrel en stak ook een sigaar op. Zo kwam ik weer tot rust.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: geschiedenis
hoed afnemen
102
Geef je reactie op deze inzending: