Ontmoeting met de Zon

Deel 1

De zoektocht van Isis

(Vervolg op 'De Nacht van Volle Maan')

Het was een vroege voorjaarsdag, waarop de Zon hoog aan een helderblauwe hemel stond. De klok liep tegen het middaguur terwijl de vrouw langzaam haar ogen opende. Ze draaide zich nog eens om in haar te grote eikenhouten bed. Haar slaapkamer was eenvoudig doch smaakvol ingericht, in de rustgevende, donkerblauwe kleur van een Maanverlichte nacht. Met een steeds breder wordende glimlach, herinnerde ze zich diezelfde kleur van voorbijgaande nacht. Het meer, de stenen, de kring, de rituelen, zijn ogen. In de versmelting van hun samenzijn, had ze het donkerblauw van de nacht in de diepte van zijn lichtgrijze ogen gezien. Ze was er bijna in verdronken. Sindsdien had ze een sterk verlangen dat ook werkelijk te willen doen.

Het geluid van de post die op de deurmat viel, bracht haar gedachten terug naar haar slaapkamer. Ze rekte zich nog eens uit, en besloot op te staan. Ze trok het wijde, donkergrijze nachthemd behendig over haar hoofd en legde het op haar onopgemaakte bed. Naakt liep ze naar de badkamer voor haar dagelijkse ochtendritueel. De stralen van de douche bracht de herinnering terug van urenlange strelingen en massages. Ze sloot haar ogen en voelde opnieuw de zachte aanraking van zijn ervaren handen op haar lichaam. Een diepe zucht van verlangen ontsnapte aan haar half geopende mond. Het zou weer een hele maan duren eer het tijd was voor een nieuw ritueel van Volle Maan. En ze wist niet of hij er dan weer zou zijn. Nooit eerder had ze verlangd naar dezelfde partner bij een volgend ritueel van de kring. Maar deze keer sprong haar hart op bij de gedachte zich nog een keer met hem onder het volle licht van de Maan neer te vlijen op de roep van de uil.

Op het geluid van de post op zijn deurmat, liep de man de gang in. Hij raapte de enveloppen bijeen. Er zat niets bij wat meteen zijn aandacht nodig had. Hij legde het stapeltje ongeopend op tafel. Zijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen nacht, naar de vrouw die hij niet uit zijn hoofd kon krijgen. De dubbel sterk gezette koffie hielp ook al niet. Niet eerder was hij zo geraakt in het ritueel, door de zachte handen en de intense blikken van een vrouw. Hij had zich jaren geleden voorgenomen nooit meer zo geraakt te zijn. Verliefdheid was een ziekte, waar wrede goden ons mee straften in dit aardse leven, zo was zijn overtuiging. Vertwijfeld streek hij met een hand door zijn halflange haren. Meteen wist hij weer hoe teder en zacht zij zijn haren gestreeld had, zo liefdevol, dat hij haar had willen smeken nooit te stoppen. Maar de nacht ging voorbij. Het ritueel was eindig. En daarna ging ieder zijn of haar eigen weg. Nooit werden namen gevraagd. Allen waren aanwezig als de kinderen van de Godin, aan wie zij hun liefdesenergie gaven.

Waarom deed de liefde zo zeer, vroeg hij zich vertwijfeld af. Hij zuchtte diep, en probeerde te begrijpen wat er met hem aan de hand was. Hij had jarenlang de roep van Hades gevolgd. Naast de rituelen van de kring, beperkte hij zich tot het af en toe meenemen van een vrouw, als een gewillige Persephone, naar zijn geheime kamer, om de duistere genoegens van erotische pijn te delen. Het hielp hem om zijn eigen innerlijke pijn niet te hoeven voelen. De vrouwen waren hem intens dankbaar, want ook zij konden hun zielenpijn even vergeten. Met de vrouw van afgelopen nacht, zou dit voor hem geen optie zijn. Hij zou haar nooit pijn kunnen doen, zelfs niet als ze hem daarom zou smeken. Hij kon haar ogen niet vergeten. Haar hazelbruine ogen, waarin hij de diepte had gezien van haar lieflijke ziel. Als een kwetsbaar hert, dat erop vertrouwde dat de jager, die zij aankeek, haar geen haar krenken zou. Hij dronk zijn veel te zwarte koffie in één slok leeg, en stond resoluut op. Hij moest terug naar het meer. Hij moest haar vinden.

Die dag kleedde de vrouw zich in lichtere kleuren dan zij gewoon was. Het mooie weer buiten speelde daarin ongetwijfeld een rol. Ze trok een warmgele broek aan, een lichtblauw batik shirt, en comfortabele donkerbruine schoenen. Haar haren kamde zij zorgvuldig, en liet zij verder opdrogen aan de wind en de warme zonnestralen buiten. Voor onderweg nam zij een appel mee, en voordat ze de deur uitging, had ze snel een glas melk gedronken. Ze had geen idee waar ze heen zou gaan, het was alsof de Zon haar riep en haar vanzelf de weg wees. Toen ze bij het zijpad tussen de grote beuk en de oude eik kwam, hield ze even stil. Wat was ze aan het doen? Ze dacht toch niet dat hij hier zou zijn?

Ze schudde ontkennend haar hoofd. Ze vertrouwde op haar innerlijke Artemis, die mannen op een veilige afstand van haar hield. De kring en het ritueel waren veilig. Geen relaties, geen verplichtingen, geen hartzeer. Waarom dan, kon ze zijn ogen en handen niet vergeten..
Binnenin voelde ze hoe Isis een klein sprongetje maakte. Liefdevolle Isis, die al zoveel jaren geduldig op de deur van haar hart klopte. De laatste keer dat ze die deur had opengedaan, had ze echter een inschattingsfout gemaakt. De man in kwestie was niet klaar geweest voor de magische liefde van de Egyptische Godin. Diep in haar hart wilde ze die deur weer openen. Maar ze vroeg zich af, hoe ze zich ervan kon vergewissen, dat het deze keer ook echt haar Osiris was.
Door de bomen lonkte de weerkaatste schittering van de Zon in het meer. Ze besloot een wandeling om het diepblauwe water te maken. Ze liep tussen de bomen door, en bleef stokstijf staan. Op het bankje aan het meer zat een man. Ze kende die man. Ze had die ochtend, met zijn strelende handen over haar lichaam, onder de douche gestaan.

~ wordt vervolgd ~

Schrijver: Gabriëla Mommers, 27 oktober 2014

gabrielamommersyahoo.com

Biografie van deze schrijver

liefde spiritualitei spiritualiteit mystiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 323