Ontmoeting met de Zon (3)

Deel 3

En Moeder Aarde trilde

Hij moest zich erbij neerleggen dat ze weg was. Misschien zou hij er nog eens achter komen, waarom ze er als een speer vandoor was gegaan.Want als zij werkelijk zijn Isis was, dan zou ze weer opnieuw op zijn pad komen. Het was een mooie dag voor een wandeling om het meer. Hij stapte in zijn auto en reed de hem inmiddels bekende weg. Het bankje aan het meer was leeg. Met een glimlach dacht hij terug aan die eerste ontmoeting in die betoverend mooie, donkerblauwe, maanverlichte nacht. Hij besloot de heuvel op te lopen. Wellicht kon de kracht van de kring, waar ze samen zo intiem waren geweest, hem nog van dienst zijn om haar een energetische boodschap te sturen. Boven aan de heuvel gekomen, zag hij een vrouwelijke gestalte, geknield in het midden van de kring. Hij herkende haar silhouet en de zilverbruine lange haren. Wat deed ze hier, op het midden van de dag, met de Zon hoog aan de hemel...

Met een paar rituele handgebaren maakte hij zich klaar om de kring, met het nodige respect, binnen te stappen. Op een veilige afstand van twee meter, knielde hij naast haar neer. Hij wilde haar niet weer opnieuw op de vlucht doen slaan. Er waren al te veel vrouwen uit zijn leven weggegaan. Hij hoopte dat er eindelijk één in zijn leven zou komen, die bleef. Ze keek op en haar wangen verschoten van kleur toen ze hem zag. "Het... het spijt me zo... ik had niet zo weg moeten gaan... ". Met oprecht berouw in haar ogen keek ze hem schuldbewust aan. "Wat gebeurde er, waarom ging je weg?" Hij keek haar oplettend aan. Ze worstelde met het antwoord. "Een Pavlov reactie op een oude wond ", zei ze zacht. "Mag ik vragen welk soort wond?". Zijn stem klonk begripvol, wat haar bemoedigde om open en eerlijk te antwoorden: "Te veel mannen in mijn leven die niet vrij waren." Ze keek naar de ring om zijn linker ringvinger, die haar op de vlucht had doen slaan. Hij volgde haar blik en begreep wat er gebeurd was. "En als ze wel zeggen vrij te zijn, dan blijkt toch hun hart niet vrij", vervolgde ze, "omdat het bijvoorbeeld toebehoort aan een eerdere liefde die ze nog niet hebben losgelaten."

"Dus je wilt dat iemand eindelijk eens voor jou kiest." Ze keek hem dankbaar aan en wist dat hij het begreep. "De spiegel zegt dat je voor jezelf moet kiezen", vervolgde hij, "en van wat ik gezien heb op de parkeerplaats, zit dat wel goed, want je koos keihard voor jezelf toen je de ring zag." Ja, dat was waar, zo had ze het nog niet bekeken. "Daar lijkt het inderdaad wel op", zei ze met een bevrijdende lach, "maar dat had ik ook wat diplomatieker kunnen oplossen." Hij knikte. "En het was ook maar een uitnodiging voor een kop koffie... ", vervolgde ze, zichzelf nog eens verontschuldigend. "Maar wel met iemand waar je al een paar passionele momenten mee gedeeld had", vulde hij aan, en hij genoot van haar blozende reactie. Hij stond op en keek op zijn horloge. "Zullen we van die kop koffie een lunch maken?" Hij reikte haar twee handen en trok haar voorzichtig overeind, zodat ze veilig met twee voeten op Moeder Aarde landde. "Waarom ook niet ", zei ze, terwijl ze nog even met een wat spijtige blik naar de trouwring aan zijn vinger keek. Hij haalde de ring van zijn vinger, opende haar linkerhand, en legde het kleinood in haar handpalm.

Verbaasd keek ze hem aan. "Kijk maar naar de inscriptie." Ze zag twee namen, van een man en een vrouw, en twee jaartallen: 1953-2013. "Na het overlijden van mijn ouders heb ik hun trouwringen samengesmolten tot één ring, en de jaren van hun liefdevolle huwelijk met hun namen erin laten graveren." Ze keek hem ontroerd aan. "Wat een mooi gebaar, om zo de liefde tussen je ouders te eren". Haar stem klonk zacht als fluweel, en de blik waarmee ze hem aankeek, verwarmde zijn eenzaam geworden hart.
Opeens drong de nieuwe situatie tot haar door, en voelde ze haar wangen vuurrood worden. Hij was vrij... Hij nam de ring uit haar hand en stopte hem in zijn jaszak. "Ja, Isis, deze man is vrij... en zijn hart is ook vrij".

Ze keek hem sprakeloos aan en zijn lippen waren opeens magnetisch dicht bij de hare. "Je moet me wel beloven", fluisterde hij, "dat je niet meer bij me wegloopt... " Ze zag aan de ernst in zijn ogen, dat zij niet de enige was die deze dag afscheid nam van een pijnpunt uit het verleden. Haar hart twijfelde geen moment. "Ik beloof je", zei ze plechtig, "dat ik niet meer bij je wegloop." Hij zag in haar liefdevolle ogen dat het haar inderdaad ernst was. Als een magneet trokken zijn lippen naar de hare toe, en het volgende moment verdronken ze beiden in een gepassioneerde kus, die voerde naar het diepste binnen van Moeder Aarde, waar ze omstrengeld vielen in een zacht zijden water van het groen van haar, en het blauw van zijn ogen.

Even opende ze haar ogen, en vroeg met haar lippen op de zijne: "Voel jij dat ook... dat de aarde beweegt... ?" Hij trok haar nog dichter tegen zich aan, alsof hij haar voor altijd aan zich wilde ketenen. "Liefste... ", fluisterde hij, en zijn stem klonk als de grom van een gekweld dier dat te lang zijn dorst niet gelest had, " ...het is niet alleen Moeder Aarde die trilt... de Goden op Akropolis hebben een vuurwerk ontstoken... het hele Universum trilt met ons mee... " De wijze waarop hij vervolgens bezit van haar mond nam, vertelde haar dat ze haar Zeus, haar Poseidon, haar Hades, en haar Osiris gevonden had. Binnenin haar hieven Hera, Amphitrite, Persephone, en Isis het glas op de Liefde. En het leven van de twee mensenkinderen, was voorgoed veranderd.

Schrijver: Gabriëla Mommers, 3 november 2014

gabrielamommersyahoo.com

Biografie van deze schrijver

zon aarde liefde aarde liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 193