Het begin - Liselore - Hoe het begon (1)

Liselore werd geboren in een stad die aan een grote rivier lag, de Mosarivier. De stad heette daarom de Mosastad. Het land waar Mosastad lag, heette Lelaland. Lelaland was onderdeel van Nelaland, een verzameling van twaalf kleinere landen met ieder een eigen taal en eigen gebruiken. De Lelanders waren een gemoedelijk volk die graag een biertje dronken. Lelabier was het beste bier dat in Nelaland te krijgen was. In heel Nelaland woonden Nelaheksen, Nelafeeën, Nelatovenaars en Neladwergen. De heksen en de tovenaars gingen vaak bijeen wonen als er kleine heksen en tovenaars geboren werden. De feeën en de dwergen plantten zich op een heel andere manier voort, die voor lezers boven zestien jaar niet geschikt is om uit te leggen. Heeft met paddestoelen en sporen te maken. Alleen geschikt voor kinderen, en die hebben geen uitleg nodig.

Liselore werd als winterheksje geboren. Haar vader was een grote blonde zomertovenaar met blauwe ogen, zomersproeten en een scheve neus. Hij had gewichtig werk dat met knopen te maken had. Met knopen kon je brood kopen. En andere dingen die nodig waren. Water haalde de Nelalanders uit een waterput. De moeder van Liselore was een kleine zomerheks met donkere ogen, zwarte haren en een lange neus. Haar eerste kind was een lange lenteheks met bruin haar, een lange neus, sproeten en groene ogen. Haar tweede kind was een kleine lentetovenaar met bruine ogen, blonde haren en een scheve neus.

Liselore was een beetje een buitenbeentje in het heksengezin. Ze was als enige in de winter geboren, bleef ondanks extra bijvoeding erg klein in vergelijking met de overige heksjes, en viel totaal niet op door haar kleine veel te rechte neus. Ze had gelukkig wel wat sproeten. Dat was tenminste nog iets. Haar haren waren echter roodachtig bruin en haar ogen bruinachtig groen. Het was net geen echt rood of echt bruin, en net geen echt bruin of echt groen. Ze was alles bij elkaar maar een onopvallend klein winterheksje. Ze was wel aanwezig, maar meestal was er niemand die haar opmerkte. Ze hield zichzelf bezig, want iedereen om haar heen had het te druk met belangrijke zaken.

Toen zij oud genoeg was om naar de heksenschool te gaan, ging haar moederheks werken bij een groot huis voor oude heksen en tovenaars die niet meer thuis konden wonen. Haar moederheks zorgde dan dat ze naar school ging 's morgens, en als ze thuis kwam, was haar vadertovenaar thuis om eten te koken voor het heksengezin. De eerste jaren zag Liselore haar moederheks nog tussen de middag, als ze van school naar huis ging voor een broodmaaltijd. Veel tijd was er dan niet, maar het kleine heksje genoot van die speciale tijd alleen met haar moeder.

Toen ze ouder werd en tussen de middag op school kon overblijven, zag ze haar moederheks pas weer bij het avondeten. Daar werden de verhalen uitgewisseld over wat er die dag gebeurd was op werk en op school. Meestal werden eerst de verhalen over het werk van haar heksenouders verteld, wat Liselore heel interessant vond en waar ze met veel ontzag naar luisterde. De lange lenteheks ging vaak al voor het dessert van tafel. Zij hield niet van al dat gepraat en wilde zelf ook nooit iets vertellen. De kleine lentetovenaar vertelde zijn verhaal meestal bij het dessert, en daarna werd de tafel afgeruimd en werd samen afgewassen in de heksenkeuken.

Liselore wachtte altijd netjes tot iedereen zijn verhaal verteld had, en probeerde dan ook haar verhaal te doen. Soms moest ze wachten tot na de vaat, als alle borden en pannen al schoon en droog waren, en moederheks op zolder de strijk ging doen. Het kleine heksje liep dan braaf achter haar moederheks aan, en ging naast de strijktafel zitten met haar verhaal. Soms was de moederheks zo moe, dat ze liever in alle rust haar strijk wilde doen. Het kleine heksje ging dan naar haar kamer en vertelde alle verhalen van wat ze die dag beleefd had aan haar vriendje Bobbie de Beer. Hij had altijd tijd om te luisteren en werd haar verhalen nooit moe. Hij was haar allerliefste vriendje en ze wist zeker dat niemand zoveel van haar hield als hij.

Op een nacht werd Liselore gillend wakker. Ze schreeuwde het hele huis bij elkaar en haar ouders kwamen kijken wat er aan de hand was. Vadertovernaar deed het licht aan en moederheks knielde naast haar bed. Het kleine heksje huilde ontroostbaar en kon bijna niet uit haar woorden komen. "Ze hebben Bobbie gestolen", snikte ze, "ze hebben hem meegenomen, ontvoerd." Ze huilde zo hard dat ze bijna geen adem kreeg. Haar vader keek onder het bed en daar lag Bobbie. "Hij is uit bed gevallen, schatje", zei hij geruststellend, en hij legde de Beer weer in haar armen. Liselore was zo blij dat ze van de weeromstuit weer moest huilen. Ze drukte Bobbie zo dicht tegen zich aan dat hij haast platgedrukt werd en mogelijk ademnood gehad heeft, maar ook Bobbie was blij weer bij Liselore in haar bedje te zijn. Gerustgesteld en moegehuild ging het kleine heksje weer slapen, Bobbie de Beer stevig tegen zich aangedrukt, en haar kleine duimpje in haar mond. Want zo sliep zij het liefst.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Biografie van deze schrijver

heksen tovenaars beg tovenaars begin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 358