Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het begin - Liselore - Hoe het begon (2)

De wintertijd waarin Liselore geboren was, viel samen met de terugkeer van het Licht in de Natuur. Het volk van Lelaland in Nelaland vierde dit als het feest van Yule. In de tuinen van hun huizen groeiden dennebomen die in deze donkere dagen verlicht werden met brandende kaarsen. Hoge schuttingen om de tuinen zorgden ervoor dat de kaarsen bleven branden, zelfs bij de koudste wind. Tijdens het Yulefeest werd het winterheksje geboren. Het was in het jaar 1361 na de terugkeer van de eenhoorns, de jaartelling van de zonnejaren die de Nelalanders op hun kalenders schreven. Twee jaar ervoor had haar moederheks samen met vadertovenaar tijdens een Yuleviering gezongen in een nieuw gebouwde Tempel van Leven. In de Tempel van Leven werden de Godin Maan, de God Zon en Moedergodin Welaplaneet geëerd.

De toen zwangere moederheks kwam voor de eerste maal in het nieuwe tempelgebouw tijdens dat Yulefeest in het jaar 1359. Het was een gegeven dat een wens gedaan, als men voor het eerst een tempel betrad, altijd in vervulling ging. Zich hiervan niet bewust, en diep onder de indruk van de Yulesfeer tijdens de viering, dacht de moederheks dat het een mooi wonder zou zijn om een kind te krijgen dat met Yule geboren was. En zo geschiedde. De tovenaarsvrucht die zij droeg, werd een paar maanden later geboren, in de late lente. Na tien maanden vloog een engelfee over het huis van het heksengezin, en kondigde een nieuwe geboorte aan. Het was de derde week van de derde maan van het zonnejaar 1361. Negen maanden later werd Liselore geboren, op de dag van Yule. Niet een dag ervoor of erna, nee, op de dag zelf.

Liselore was er zelf niet zo blij mee dat ze juist op die dag geboren was. In de eerste jaren van haar leven merkte zij daar nog niet zoveel van. Het was gewoon feest en iedereen kreeg kadootjes. Dat hoorde bij het feest van Yule. Toen ze een jaar of vier was, kreeg ze in de gaten dat er nog iets meer aan de hand was op de dag van Yule. Zij kreeg een extra kadootje. En ze mocht uitkiezen wat ze die dag zouden eten. Dat mochten de andere kinderen alleen als ze jarig waren. Ze was dus jarig die dag. Dat was wel even verwarrend. Want waarom werd het feest van Yule gevierd op de dag dat zij jarig was? Ze vond dat helemaal niet leuk. Want zo was ze niet echt jarig. Iedereen vierde immers Yule. Haar verjaardag kon ze alleen met haar ouders, broertje en zusje vieren die dag. Andere heksen en tovenaars, tantes, ooms, vriendjes en vriendinnetjes, kwamen op een andere dag haar feliciteren. Want het vieren van het Yulefeest ging voor.

Dus werd haar verjaardagsfeestje ieder jaar naar een andere dag verschoven. Eén keer voor ooms en tantes en andere familie, die uit heel Nelaland kwamen. Dat was meestal op de tweede Yuledag, de dag na haar verjaardag. En een andere keer voor vriendjes en vriendinnetjes uit Mosastad. Dat was vaak een paar dagen na Yule. Haar ouders vertelden haar dat dit was omdat ze bijzonder was. Daarom mocht ze een paar keer jarig zijn. Het kleine heksje begreep niet zo goed waarom zij meer bijzonder zou zijn dan haar broertje of zusje. Die kregen gewoon alle visite op de dag dat ze jarig waren. Maar ze begreep wel dat het geen zin had om verder uitleg te vragen. Het was het feest Yule dat bijzonder en belangrijk was. En dat was de reden.

Liselores moederheks had al haar kinderen een naam gegeven toen ze bij haar in de buik groeiden. Namen die uit een ander land kwamen met een andere taal. Dat land lag vele mijlen onder Nelaland en heette Franaland. De woorden van dat land klonken zachter en zoeter dan de taal van de Nelalanders. In Lelaland werd een variant van Nelalands gesproken, met klanken en woorden uit Dutaland, dat ten oosten van Nelaland lag en aan Lelaland grensde, en woorden en klanken uit het zuidelijke Franaland. In Mosastad stond de Frananse taal in hoog aanzien. Vaak spraken de ouders in de Frananse taal met elkaar, als ze niet wilden dat de kinderen zouden horen waar zij over spraken. Dus leerden ook de kinderen die taal snel, want dan wisten ze wat de ouders tegen elkaar zeiden.

De moederheks van Liselore heette Nana. De vadertovenaar van het heksje heette Herald. Nana had het eerste kind in haar buik 'Lumine' genoemd. Ze wist niet of het een heksje of een tovenaartje worden zou, maar ze voelde het licht in haar buik groeien. Het tweede kind had zij tijdens de zwangerschap 'Soleil' genoemd. Ze wist zeker dat het een jongen zou worden, want ze had Herald bewust op haar vruchtbare dagen verleid. Heksen wisten dat de kans op een zoon dan het grootst zou zijn. De warme zonneschijn in haar buik vertelde haar, dat de magie had gewerkt. Toen Nana in verwachting was van Liselore, had ze het kind de naam 'Promesse' gegeven.

Toen Liselore begreep welke naam haar gegeven was vóór haar geboorte, en wat die naam betekende, voelde ze dat er blijkbaar iets van haar werd verwacht. Wat zou het zijn, dat zij zou moeten doen, om die belofte waar te maken, zo vroeg ze zich af. Ze begreep nog niet dat ze niets hoefde te presteren om er te mogen zijn. Dat het feit dat ze leefde, de waargemaakte belofte al was. Nee, zo wijs was het jonge heksje toen nog niet. En zo begon Liselore haar jonge leven met het idee dat ze een bijzondere taak te vervullen had, waar ze haar best voor moest doen. Ze wist alleen nog niet wat het was.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...


Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 16 december 2014


Geplaatst in de categorie: familie

4.8 met 4 stemmen 273



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Lilith de Wit
Datum:
19 december 2014
Er gaat nog een en ander gebeuren...
Naam:
Han Messie
Datum:
17 december 2014
Een klein heksje met de menselijke eigenschappen van jaloezie en veel verwachtingen voor de toekomst...
Benieuwd hoe Liselore het verder zal rooien.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)