Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het begin - Liselore - Hoe het begon (3)

Toen Liselore zes jaar was, voltrok zich een groot drama in haar jonge leventje. Haar lieve grootvadertovenaar ging dood. Hij was de liefste tovenaar van Lelaland en het heksje was ontroostbaar. Ze huilde aan één stuk door, maar niet alleen van verdriet. Ze was ook boos. Want hij was zomaar zonder haar weggegaan. Hij had niet eens afscheid genomen. En ze wist dat waar hij heen was gegaan ook nog eens een mooiere plek was dan Welawereld. Hij had niet zonder haar mogen gaan. Ze had toch al niet geboren willen worden. Dat had ze duidelijk aangegeven toen ze nog bij Nana in de buik zat. Want ze hield zich stil. En de doktertovenaar had gezegd dat ze dood was. Nana had gezegd dat ze zeker wist dat het heksenkindje in haar buik leefde, maar daar moesten eerst allerlei onderzoeken naar gedaan worden. Want ze hield zich heel stil. Doodstil.

Nadat ze ontdekt hadden dat ze toch nog leefde, moest Nana naar een groot huis met doktertovenaars. Want Liselore, die toen nog 'Promesse' heette, bleek niet goed te liggen. Ze lag dwars. Ze wilde niet draaien. De doktertovenaar probeerde haar uit alle macht te draaien en Nana's buik werd bont en blauw. De doktertovenaar was boos en zei: "Dat moet een kreng van een heksje zijn, want een tovenaartje doet zoiets niet." De 'Belofte' zat namelijk rechtop in de buik van haar moederheks, met gevouwen beentjes, lotuszit. Knappe doktertovenaar die haar eruit kreeg. Ze was niet van plan om mee te werken. Ze zat daar lekker. Warm en veilig. Buiten was het koud en ze voelde dat het ook niet zo veilig zou zijn. Ze zou wel gek zijn met haar hoofdje naar beneden te gaan hangen. Mooi niet! Die doktertovenaar bekeek het maar!

Uiteindelijk hebben ze haar er toch uitgekregen. Dat was een pijnlijk verhaal. Voor Nana. En gevaarlijk ook. Voor Liselore. Eerst moest de dokter in de buik van Nana de beentjes van Liselore ontwarren en ze recht langs haar lijfje leggen. Toen kon ze naar beneden glijden, op haar bipsje. Heksjes werden altijd geboren op hun hoofdje. Maar Liselore kwam eerst met haar bipsje. Haar hoofdje kwam het laatst, en dat was gevaarlijk voor haar nekje. Misschien dat ze daarom haar hele leven zoveel hoofdpijn had. Of misschien was dat omdat de oppas haar liet vallen van een hoge tafel, een paar maanden later. Hoe dan ook, Liselore werd tegen wil en dank en dwars geboren. En nu ging ook nog haar lieve grootvadertovenaar Gerald dood! Ze had een boze stiefopatovenaar die wel bleef leven. Dat was niet eerlijk. Dat had andersom gemoeten!

De boze stiefopatovenaar, Doland, was een nare man die altijd dronken was. Hij had het heksje betast tussen haar benen toen ze in bad zat. Ze was nog maar vijf jaar geweest. Grootmoederheks Malira, die hem even gevraagd had een paar minuten op te letten, had hem betrapt toen ze terugkwam. Ze was erg geschrokken en had tegen Nana gezegd dat ze er allemaal op moesten letten dat de kinderen niet meer met Doland alleen zouden zijn. "Want hij drinkt zoveel", had Malira gezegd. Ze had de ware reden niet durven vertellen. Want als Herald of Gerald de echte reden geweten zouden hebben, dan had Doland het vast en zeker niet overleefd. Want Liselore had wel mensen om haar heen die haar hadden willen beschermen. Maar ze wisten niet wat er aan de hand was geweest.

Malira had Doland op late leeftijd uit eenzaamheid getrouwd, nadat ze vele jaren alleen was geweest na het sterven van haar geliefde Jenald, die de vadertovenaar van Nana was. Een half jaar voordat Gerald doodging, stierf Malira. Ze waren er allemaal van overtuigd dat ze stierf omdat ze met Doland zo ongelukkig was. Hij maakte Nana en de andere kinderen van Malira het leven nog zuur door ze niets te gunnen wat van Malira geweest was. En alsof de hele familie nog niet genoeg verdriet daarvan had, ging nu ook nog Gerald naar de heksenhemel. Niet alleen Liselore was ontroostbaar. Ook haar lentebroertovenaar Berald had het zwaar. Naast Malira en Gerald waren in korte tijd meer heksen en tovenaars gestorven in de familie. Berald had er schoon genoeg van. "Als nu nog iemand doodgaat, ga ik nooit meer naar school", had hij gezegd. En dat meende hij. Dat hadden ze in de heksenhemel gehoord, want daarna ging er lange tijd niemand meer dood.

Nadat grootvadertovenaar Gerald overleden was, voelde Liselore zich nog meer alleen. Want hij kwam drie keer per week op visite, dan mocht ze bij hem op schoot zitten en was ze veilig. Niemand kon haar dan iets doen. Niet alleen Doland niet, maar ook haar lentezusheks Myra niet. Myra was bijna ruim vijf jaar ouder dan Liselore. Nana vroeg Myra regelmatig om op Liselore te letten. Vaak ging Liselore naar Malira toen die nog leefde, waar dus ook Doland was. Maar als Myra er was dan bleef ze thuis, en lette Myra op haar. Haar lentezusheks vond het leuk om de kleine Liselore te plagen. Daar ging ze ver in. Ze ging net zolang door totdat Liselore huilde. Dan pas was Myra tevreden en liet ze het kleine winterheksje weer met rust.

Als grootvadertovenaar Gerald op visite kwam, dan was Liselore veilig voor Myra. Want Gerald doorzag Myra. Hij was de enige die doorzag hoe ze ook in het bijzijn van anderen toch steeds Liselore treiterde. Daar kwam Myra meestal mee weg, want Nana en Herald hadden niet in de gaten dat hun oudste dochterheks gemeen was tegen hun jongste dochterheksje. Gerald had dat wel door. Dus als hij er was, was Liselore veilig. En toen hij dood ging, werd Liselores wereld een stuk onveiliger.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...


Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 18 december 2014


Geplaatst in de categorie: familie

4.7 met 3 stemmen 258



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Lilith de Wit
Datum:
19 december 2014
Leuk dat je mijn sprookje volgt!
Naam:
Han Messie
Datum:
18 december 2014
Email:
hmessielive.nl
Een heel hecht heksen- ten tovenaarsfamilie en ook stamboom!
We wensen Liselore maar een veilige toekomst toe, beschermd tegen haar stiefopatovenaar en haar oudste zus Myra.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)