BLIJKBAAR EEN GEWELF

Het groepje dromde angstig samen. Wat was er in ‘s hemelsnaam gebeurd?
Er was lawaai geweest, ontzettend veel lawaai en vreselijke angst, doodsangst en pijn, hevige pijn en een geschreeuw dat door merg en been ging.

In hoge snelheid hadden ze de planeet verlaten, waren ze opgestegen, dwars door de atmosfeer, dwars door de kosmische energie, alsof ze opgestraald werden gelijk kapitein Kirk in de series van Star Trek: ‘Beam me up, Scotty.’
Nu stonden ze daar, met transparante lichamen in een hen totaal vreemde wereld die vol liefde scheen en lichtere geluiden. ‘We hebben het gehaald’, zei een van hen en een ander zei: ‘Het is volbracht; de hele groep heeft zijn karma afgemaakt.’ Ze herkenden elkaar. Langzaam werden ze zich er weer van bewust al heel lang met elkaar vertrouwd te zijn. Nu was het zaak het Opperwezen dank te zeggen voor Zijn Goddelijke Bijstand tijdens hun hachelijke avonturen.

Ze liepen, nog enigszins verward, richting een gebouw dat van goud leek en veel weg had van een Griekse tempel uit de Oudheid. Het leek van dat edelmetaal, maar was dat niet. Er waren geen menselijke woorden voor het onbekende materiaal waaruit de tempel was opgetrokken.
Binnen werden ze opgewacht door de aartsengel Michael. Iedereen knielde neer op de manier zoals hij dat had gedaan tijdens zijn leven op aarde, zoals hij dat in kerk of moskee had gedaan. Men ging vanzelf door de knieën bij het aanschouwen van het onwereldse licht rondom ontroerende klanken. Daarna was het tijd voor bezinning en verwerking van het gebeurde.

Michael troonde hen mee naar een ander bouwsel. Een soort hospitaal, maar ook weer niet. Hij projecteerde hun levens op een van de wanden. Oorzaak en gevolg toonde hij hen.
Alles wat je bij leven deed, kwam als een boemerang naar je terug, al kon dat soms eeuwen duren. Zo zag de hele groep in, welke gevolgen de Kruistochten eeuwen later hadden. Hoe zij daar hun aandeel in hadden gehad. Hoe ieder zijn taak had vervuld, teneinde evenwicht te brengen in een wereld vol dualiteit. Een wereld die nog een lange weg te gaan had, voor deze
die zou overstijgen. Nee, de mensheid was er nog lang niet.

Onder Michaels leiding werden herinneringen, gevoelens, indrukken en gedachten verwerkt en losgelaten om daarna uiteen te vallen. Slechts de opgedane wijsheid bleef. Hun kern resteerde. Het is niet te zeggen hoe lang het proces duurde, er bestonden geen tijd en ruimte zoals op aarde. Het was na de fysieke ontbinding, dat de persoonlijkheid en de psyche tot ontbinding over moesten gaan. Pas als dat was geschiedt, werd het tijd voor de volgende fase. Voor zover je dat in woorden uit kon drukken. Elke letter was in wezen een symbool voor het raadsel van na de dood. Het was alles een kwestie van vergeten en vergeven om daarna op te gaan in gelukzaligheid.

Toen de zielen van de groep er helemaal klaar voor waren, bracht Michael hen naar dat wat nog het beste vergeleken kan worden met een poort bedekt met diamanten. Toen deze openging viel alles en iedereen met elkaar samen. Er wachtte een nieuwe taak, in een totaal andere dimensie, die van de non-dualiteit. Een schijnbaar gewelf bleek echt te bestaan.
Alles was er van een dermate fijne materie, dat het voor aardbewoners niet of nauwelijks is te bevatten.