Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het begin - De tienerheksjaren van Liselore (3)

Het was een paar maanden voor Liselores vijftiende verjaardag. Ze kamde haar haren en bekeek het resultaat in de spiegel. Haar aandacht ging van haar haren naar haar neus. Waarom had ze toch zo'n rechte kleine neus? Heksen en tovenaars hadden lange of scheve neuzen. Fedan had een lange neus die ook nog scheef was. Hij was heel erg knap. Ze zuchtte diep. Hij zou haar maar lelijk vinden. Iemand klopte op de deur van haar slaapkamer. "Liselore?" Ze herkende de stem van haar broertovenaar Berald. "Kom maar binnen." Berald stapte binnen en grijnsde wat verlegen. Hij wilde blijkbaar iets belangrijks zeggen en haperde even. Maar hij had er iets op gevonden om zonder haperen te kunnen spreken. Hij stampte met een voet op de grond en toen kwam het er in één keer uit: "Fedan zei gisteren dat hij je mooi vindt, en hij vroeg of ik je dat wilde zeggen." Hij keek haar breed lachend aan. Ze keek stomverbaasd terug. Stond hij haar nu voor de gek te houden? "Het is echt waar", zei Berald. Daarna liep hij naar de keuken.

Myra had gehoord wat Berald gezegd had, want de deur van de slaapkamer had open gestaan. Ze kwam in de deuropening staan en lachte gemeen. "Je gelooft toch niet dat het waar is wat Berald tegen je zei?" Ze bekeek Liselore afkeurend van top tot teen. "Je bent het lelijkste heksje van heel Lelaland, met je domme kleine neus." Ze wachtte even en toen ze Liselore in de spiegel naar haar neus zag kijken, glimlachte ze tevreden. "Die Fedan ziet jou echt niet staan hoor, die kan wel wat beters krijgen." Liselore keek verdrietig naar haar puntschoenen. Myra liep lachend de keuken in. Die ochtend sloeg Liselore het ontbijt over. Ze dronk alleen een kopje thee, dat Nana haar bij de deur nog in haar handen duwde. "Drink dan in ieder geval wat thee, Liselore." Dat deed ze alleen om haar heksmoeder een plezier te doen. Daarna ging ze snel op haar eenhoorn naar school, weg van die nare Myra.

Nog voordat Liselore op het schoolplein landde, zag ze dat er iets niet in de haak was. Een groepje toverhekskinderen had zich verzameld om een tovenaarsjongen heen, die met zijn rug letterlijk tegen de muur van de school stond. Hij was heel lang, veel langer dan andere tovenaars van zijn leeftijd. Liselore stapte van Hoorntje af en liep erheen. De kinderen stonden te lachen en te wijzen naar de tovenaarsjongen. Hij was niet alleen heel lang, hij had ook een wipneus. Ze riepen gemene dingen en scholden hem uit. Verdrietig keek de tovenaarsjongen de andere kinderen aan. Liselore liep door de halve kring van kinderen heen en ging voor de jongen staan. Ze was zo klein dat ze nog niet half zo groot was als hij, maar ze was zo boos dat ze zich even groot voelde. Haar ogen spuugden vuur toen ze de andere kinderen aankeek. Die deinsden allemaal een beetje achteruit. "Laat deze tovenaarsjongen met rust", siste Liselore, en haar stem klonk over het hele schoolplein. De schoolbel klonk en snel liepen alle kinderen de school in. "Je moet het je niet aantrekken wat ze zeggen", zei Liselore tegen de lange tovenaarsjongen. Hij knikte, en samen liepen ze naar het klaslokaal.

Na school ging Liselore met Spetter en Hoorntje bij het zilverglinsterende meer in het bos zitten. Ze dacht terug aan de gebeurtenissen van die dag. Opeens verscheen een dwerg naast haar. "Wat zit je te piekeren, Liselore?", vroeg de dwerg. Ze vertelde wat ze op haar hart had. "Als iemand anders gepest wordt, dan kom ik voor hem op. Als iemand aan mij komt, zoals die jongen laatst deed in het bos, dan kom ik voor mezelf op. Maar als Myra me pest, dan wordt ik verdrietig en weet ik niet wat ik doen moet." De dwerg had goed geluisterd en knikte. "Je gelooft wat Myra zegt, daarom wordt je er verdrietig van." Liselore dacht daarover na. "Waarom geloof ik wat zij zegt?" "Dat is een goede vraag, Liselore. Probeer daar het antwoord op te vinden." Even snel als de dwerg gekomen was, was hij weer weg. Het zou nog vele jaren duren, voordat Liselore de wijze les van de dwerg begrijpen zou. Ze stond op om naar huis te gaan. "Hallo Liselore." Ze draaide zich om en keek Fedan recht in zijn ogen.

Dit had ze niet verwacht! Ze voelde een blos naar haar wangen stijgen. "Hallo Fedan", zei ze zacht. "Mag ik met je meelopen naar huis?", vroeg Fedan. Liselore keek hem verbaasd aan. "Ja, dat mag", zei ze met een verlegen lach. Zou Berald dan toch gelijk hebben? Samen liepen ze door het bos, waar de late zomerzon de bomen en planten verlichtte. Bij de grote eik hield Fedan stil. Hij pakte haar hand en ze keek hem vragend aan. "Mag ik je zoenen, Liselore?" Ze kon haar oren niet geloven en knikte, want ze was niet in staat iets te zeggen. Zijn gezicht kwam dichterbij en ze sloot haar ogen. Ze voelde zijn lippen op de hare en ze dacht dat ze flauw ging vallen. Hij trok haar in zijn armen, waardoor ze niet viel.

Ze opende haar ogen en ze keken elkaar glimlachend aan. Hij kuste haar opnieuw en opeens voelde ze zijn tong tussen haar lippen. Ze schrok en deed een stap terug. "Wat doe je nu?" "Tongen", zei Fedan. "Heb je dat nog nooit gedaan?" Ze schudde haar hoofd. Nu zou hij haar vast dom vinden, omdat ze dat nog nooit gedaan had. "Wil je het met mij doen?", vroeg hij. Ze keek hem aan terwijl ze daarover nadacht. Toen keek ze naar haar puntschoenen en zei verlegen: "Misschien een volgende keer." Ze kon niet geloven dat ze dat gezegd had! "Oké", zei Fedan. "Ik mag toch wel nog steeds met je mee naar huis lopen?" Opgelucht keek Liselore haar tovervriendje aan en schonk hem haar liefste glimlach. "Ja, dat mag."

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...


Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 12 januari 2015


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 4 stemmen 220



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Lilith de Wit
Datum:
13 januari 2015
Dank je wel, Han. Ik hoop dat lezers zich herkennen in het verhaal, ondanks de magische wereld waarin het zich afspeelt. Maar misschien is in onze wereld wel veel meer magie dan we ons beseffen! Het is toch wonderlijk hoe de seizoenen ieder jaar weer wisselen. Dat is de magie van Moeder Natuur.

Fijn om te weten dat het verhaal je raakt, Joanan. De onschuld van beginnende liefde, ik denk dat die altijd in echte liefde aanwezig blijft. Onschuld verliezen we niet door lief te hebben. Wel door pesten, haat, oorlog, door alles wat het tegendeel van liefde is. In ieder leven krijg je met beide polen te maken. Dat geldt ook voor Liselore.

Leuk dat jullie mijn verhaal volgen!
Naam:
Han Messie
Datum:
12 januari 2015
Email:
hmessielive.nl
Lilith, wat fijn om weer eens een verhaal van jou te vinden.Dat ontdekken van eigen ik en persoonlijkheid in dit verhaal.... Het lijkt in grote lijnen op mensenkinderen en is toch ook weer anders... Ja, tegelijk kenmerkend voor de toverkinderen in jouw verhalen. De jaloezie van pubermeisjes beschrijf je ook zo treffend bij Liselore en Myra.
Fedan is zo bevallig bescheiden, ofschoon hij zich duidelijk weet te presenteren. Zo doorgaan Lilith!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
12 januari 2015
Nu heb ik de meest interessante, literaire liefdesgeschiedenissen gelezen, maar toch raakt dit liefdesepos mij evenveel tot meer. Het is waarschijnlijk de onschuld van de geliefden, die mij zo raakt. Het pestthema komt ook levensgroot aan bod en stemt tot bezinning. Waarom zou je pesters geloven? Ze reageren enkel hun eigen gepest-zijn af. Ze imponeren met hun gepeste, wrekende deel. Neem hun hete aardappelen in godsnaam nooit meer aan. Mooi hoe Liselore het tongen weet uit te stellen. Ik blijf je graag volgen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)