Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over verhuizen

Ghetto Pulomas (Verbasterd in Pulau Mas wat cynisch Gouden Eiland betekent).

Na niet al te gek lange tijd, ongeveer een weekje stappen met mijn nieuwe maat Domingues de 'tijdelijke' taxichauffeur nam hij mij mee naar zijn gezin. Had deze boef een gezin? Jazeker en hij had met mij een week lang feest lopen vieren in de meest extreme zin van het woord. Ik stelde mij blozend voor en schaamde me rot des te meer omdat zijn vrouw van Manadonese afkomst was, welke trouwens de mooiste dames zijn in Indonesië want er zijn daar nogal wat verschillende rassen hoor. Maar de de dames van Manado zijn extreem aardig, ontzettend knap en bovenal heel erg lief en zeker niet waard zo erg of eigenlijk helemaal niet te besodemieteren wat mijn 'vriend' Domingues de afgelopen twee weken gedaan had. Zij werkte achter de Balie in het Hilton van Jakarta. Ik was weer eens op slag verliefd. Gelukkig was zij sinds kort in blijde verwachting en nog iets anders wat veel essentiëler is: ik ben geen matennaaier. Hij bleek vlak achter de woonwijk kampong Ambon te wonen waar ik heel erg kort bij mijn vader verbleven had, in Oost Jakarta (Jakara-Timur).
Domingues' woonwijk heette Pulomas wat op het bord was doorgestreept met behulp van een fel lichtgevende verf uit een spuitbus, met daaronder de tekst iets veranderd in: Pulau Mas, 'Golden Island'. Het geheel bestond uit drieëndertig flatjes die dan ook genummerd waren als belok één, belok twee enzovoort. Domingues woonde in belok zevenentwintig. Ik had al iets van mijn vader gehoord over deze buurt en dat was in zijn ogen niet veel goeds en zelfs zo erg dat één van zijn zakenpartners en voormalig Generaal van Indonesië en tegenwoordig Politiecommissaris van heel Jakarta met zijn vijfenvijftig miljoen inwoners, wilde het liefst de hele boel plat bombarderen. Zo, wat had die man een hekel aan Pulomas. Er bleek voor een Islamitische staat (tweeënnegentig procent) geen ruimte te bestaan voor een in zijn ogen Sodom en Gomorra gebied.

En ik had het naar mij zin zeg daar, elk flat bleek zijn specialiteiten te bezitten. Er woonde acteurs, actrices, fotografen, fotomodellen, hoeren, flikkers, alles wat met showbizz te maken had en vooral heel belangrijk in die dagen pillen, vreemde exotische cocktails en een wietdealer. Het was net of ik thuis was maar dan stinkend rijk en alles heel dichtbij de hand behalve de Heroïne en Coke was niet te krijgen en dat was perfect want daar zat ik tenslotte niet om verlegen. Sterker nog daar was ik juist voor op de vlucht. Dat het niet zo werkt kwam ik later natuurlijk ook wel achter. Het was daar iedere avond feest bij iemand anders thuis. En ik zei het gelijk. "Ik wil hier ook wonen!” “Zoek alsjeblieft een leegstaande flat voor me mensen!"
Het duurde dan ook niet lang, één dag en het was geregeld. Ik ging eerst indekos wat in de kost betekent voor omgerekend negen euro per maand (v.e. kamer) tot er een flatje leeg kwam te staan voor dertig euro per maand en daar had ik drie kamers en een kleine badkamer voor. Het duurde niet lang voordat ik in blok drieëndertig op mijzelf woonde en ik was ingeburgerd tot een echte bewoner en een lid van 'the gang' van de blokken zesentwintig tot en met drieëndertig. De vooral Ambonese bevolking heersten hier.
Mijn status was gelijk gesetteld want Domingues bleek de districtsdealer van wiet te zijn waar hij erg veel respect mee afdwong. Hier in Nederland stelt dat geen moer voor, Daar echter krijg je de strop voor een jointje roken dus dat is geen vergelijking. Laat staan verkopen. En ik was zijn rechterhand want ging de spullen ook samen met hem inkopen bij ene waar ik de naam niet van noemen zal maar zijn codenaam was TBM (bijna dan).
Zo waren er iedere avond feesten in flats met veel drank, wiet, pillen en orgiën en was het een beetje mat en ongezellig dan gingen we op stap met de oude Cherokee Jeep van een half blinde bestuurder, Jaya genaamd. Dat was altijd spannend, vooral 's nachts met die blinde achter het stuur, niemand durfde dan ook naast hem te zitten maar gingen ze allemaal keihard lachend in de laadbak zitten. Ik was bijrijder tot ik haast frontaal opgevouwen besefte dat hij echt blind was. Zo was het elke avond feest op onze parkeerplaats met de jongens en soms meiden maar niet te vaak, want dat hadden de jongens liever niet te dicht bij huis want ze gingen wel allemaal vreemd maar allemaal twintig kilometer verderop dus wilden ze ook geen slapende honden wakker maken. Ik was niet getrouwd en had geen vaste vriendin en begreep het probleem in het begin dan ook niet.
Over honden gesproken, de pillen met de straatnaam Bekka waar we iedere avond twee rolletjes van tien tabletten per persoon van opvraten, vijfentwintig cent. per rol, bleek achteraf 'obat anging gila' te zijn, wat pillen tegen hondsdolheid zijn. Na maanden later begreep ik mijn bijnaam De Witte Hond dan ook beter. Ik dacht dat ze dat zeiden omdat ik overal opkroop volgens de overdreven geruchten van de getrouwde vrouwen. Uit jaloezie dus. Maar het moge duidelijk zijn dat als je uit een stad moet vluchten die net zo groot als Zuid-Holland is je het wel een beetje bont hebt gemaakt oftewel een beetje hondsdol gedrag vertoond gehad moet hebben. Nu vijfentwintig jaar later zag ik in een documentaire dat ik verslaafd aan de ketamine ben geweest (oftewel an horsetranquillizer volgens Discovery channel). Vandaar dat we die hondenpillen van iemand kochten die op de manege werkte. Maar is echt wereldspul. Heerlijk, je weet alleen de volgende dag niets meer. Dat heeft zijn na- maar toch ook zijn voordelen.Ik schaamde me rot de volgende dag en hoorde vol ongeloof de extreme avonturen aan die er weer gebeurd waren. Langzaam kwamen de beelden dan weer terug.

Schrijver: Franciscus Borst, 18 januari 2015


Geplaatst in de categorie: verhuizen

3.7 met 3 stemmen 151



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)