Onheil en oproer in de Nassaustraat in Tilburg.....
Op een nog koude februarimorgen waarop een bleek zonnetje de wereld overspoelde werden wij opgeschrikt door luide kreten van onze buurvrouw en medebewoonster van de tweede verdieping.
De moeder houdt in het trapportaal het kindje, het lieflijke, speelse en mooie meisje als een slappe pop in de armen en krijst: "Buurvrouw!, buurvrouw!"
Het meisje dat zij onder haar hart gedragen heeft, het dierbaarste voor haar op deze wereld is op een ondefinieerbare, onachterhaalbare manier bewusteloos, krachteloos en schijnbaar levenloos.
De buurvrouw van boven is aan komen snellen, de grijze, velours ochtendjas losjes omgeslagen. Eén één twee is snel gebeld "Een ambulance! een ambulance!"
De arts verklaarde dat het een gevaarlijke koortsstuip was geweest....De moeder kan het kind weer in de armen nemen, weer in bezit nemen, heroveren en vaak nog zal ik moeder en dochter begroeten. Het meisje zal al te snel een stralende jonge vrouw zijn die de moeder evenaart in eclatante schoonheid.....
Geplaatst in de categorie: emoties
Dit verhaal beschrijft levendig twee uitersten in een notendop.