Érezée
Dat moet het zijn, het kleine witte huisje aan de rivier. Rivier? Eigenlijk meer beek, maar goed, het ligt er mooi. Maar wat zou er verder moeten in dit godverlaten oord, dat vijftien accommodaties moet kennen, maar niet hier.
Goed, zomers zal het er drukker zijn, mooi ook misschien. Maar nu, in die natte blubber en restanten van late sneeuw. Thomas beseft dat hij misschien beter had moeten wachten, waarom niet ook? Tijd zat nu, nu zijn baas hem hem definitief bij het oud vuil heeft geparkeerd. Met ene mooie medaille voor bewezen diensten, dat dan weer wel, en een ouderwetse receptie met teveel drank en sigaretten. Mannen met dezelfde zwakheden. Allen had zijn baas er dan nog een derde bij: vrouwen. Gelukkig heeft Thomas daar nooit last van gehad. behalve die ene dan. Die ene.
Is het omdat Nicky hem ergens aan haar doet denken? in die bijna feilloze manier waarop ze beweegt, waarop ze lacht en liegt dat ze van Jorrit houdt. Altijd gehouden heeft. Maar dat ze tegelijkertijd, op haar manier dan, ook van haar man gehouden heeft. Thomas is ervan overtuigd dat ze hem vermoord heeft, of in ieder geval opdracht gegeven, of misschien nog sluwer, alleen maar iemand heeft opgezet om dat te doen. Jorrit. De arme stumper, de Heer hebbe zijn ziel. dat is dan de tweede man die ze ze de dood heeft ingejaagd beseft hij.
Of de Bosniër dan. Zo onwaarschijnlijk, van de kale kip die haar enige wettige echtgenoot uiteindelijk was, ondanks zijn royale villa in het Bloemendaalse en zijn hem uiteindelijk noodlottig geworden zwembad, was het moeilijk veren plukken. En de kanker die zijn lichaam nu zo zoetjes aan wel eens verwoest moet hebben maakt het bezit van een miljoentje of wat tamelijk zinloos.
Ook al niet dus. Thomas zit op een dood spoor. En er is een ding is waar hij, Jurgen Thomas niet van houdt: op een dood spoor zitten.
Of hij niet liever in Durbuy of Rendeux zit wil het mooie meisje van het toeristenbureautje weten. daar zijn nu, in deze tijd van het seizoen heel mooie woningen te vinden. Maar Érezée? Dat wordt behelpen. dan maar behelpen, hij wil in de buurt van die vrouw zitten, haar kunnen volgen, en uiteindelijk overvallen met alles wat hij weet, of denkt te weten. Niemand niet heeft nooit aan het speurwerk van Thomas kunnen ontsnappen. Niemand niet.
Vanuit zijn kamer in het smoezelige logement ziet Jurgen de rivier. En het witte huisje. Het moet het zijn, het kan niet anders. Hij hoort een hond blaffen.
Een vrouw, diep weggedoken in een donkere sportieve jas glibbert zich een weg naar beneden. Hij ziet de hond, een onmogelijk beest met te korte pootjes, zo'n Basset of wat het ook mag zijn, op haar afrennen. En hij ziet de man in deuropening. Een man, het zal niet. had die arme Jorrit toch gelijk.
Hij ziet hoe hij haar hoofd bevrijd uit haar jas, en in een liefdevol gebaar haar haar naar achteren trekt. Ze lacht naar hem. Dan slaat hij een arm om haar heen en steekt een sigaret op. samen staren ze over de rivier die half verborgen is door de dampige mist.
En even lijkt het of ze zijn kant op kijkt. Onwillekeurig doet hij een stap opzij. Ze kan hem niet zien, dat is eigenlijk onmogelijk. Maar toch. Het is nog te vroeg voor een confrontatie. Laat haar nog maar even onbezorgd gelukkig zijn.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: misdaad
Nicky
121
Geef je reactie op deze inzending: