Feuilleton 14 A state of Trance
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton dat zich onweerstaanbaar opdringt)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar de focus op kernprocessen kwam te liggen), lag uitgeteld in de woonkamer op de driezitsbank en hoorde de buitendeur opengaan en met een klap weer sluiten.
‘Pa kijk eens.’
Joris stormde met zijn jas aan de huiskamer binnen. Hij had een wolk ozon met zich meegenomen die aangenaam om hem heen bleef hangen.
‘Het is niet te geloven.’
Zelden had Otto zijn zoon zo enthousiast gezien. Meestal stommelde hij als een zombie door het huis, op totaal tegengestelde tijden wakker of op weg naar bed. Alsof hij aan een andere kant van de aardbol leefde.
‘Kijk.’
Joris opende zijn rugzak en haalde er een affiche uit en rolde het uit op de berber.
Het was de aankondiging van ‘A State Of Trance’ een dance festival
in de Brabanthallen in Den Bosch.
Het plakkaat stond vol met namen die Otto niet herkende, behalve de in enorme letters gedrukte naam van Armin van Buuren de bekende dj.
‘Ik sta erop Pa, ik ga daar draaien!’
Joris wees met zijn wijsvinger naar de klein gedrukte namen die in bijzalen van het complex op zouden treden.
‘Daar!’ En jij dacht dat het niks zou worden met de muziek.
Otto ging op zijn knieën naast hem zitten en boog zich voorover.
‘Hard House Heaven, Joris Berendsen 23.00- 00.30.’
‘Maar wist je dat dan nog niet’, vroeg Otto.
‘Tuurlijk, maar het moest voor jullie een verrassing blijven.’
‘Zo’, zei Otto.
‘Ja pa,dat kun je wel zeggen, dit is de grootste gig van het jaar in Holland. Dit kan mijn doorbraak worden!’
‘Nou, fantastisch’, zei Otto, die de carrière van Joris op zolder van heel nabij had kunnen volgen, in de jaren dat die tot diep in de nacht zijn martelende bassen net binnen gehoorsafstand door het huis liet klinken.
Regelmatig was hij rond drie uur witheet in zijn nakie de zoldertrap opgevlogen om zijn zoon te sommeren de zaak te dimmen en nou eindelijk eens naar bed te gaan.
Het had telkens maar heel even geholpen.
En weet je wat het mooiste is?’
Joris keek hem geheimzinnig aan.
‘Ik heb VIP kaarten, twee. Voor jou. Mama wou niet. Of … die wou met Marieke.’
Joris aarzelde even. ‘Maar dat vond ik niet leuk voor jou. Want ik wou eigenlijk dat jullie samen … maar dat wou zij weer niet en nu geef ik ze maar aan jou. Ik moest kiezen.
Je komt toch?’
Hij keek Otto verlegen vragend aan.
Het dilemma van zijn zoon schrijnde Otto door zijn ziel. Dat had je er nou van. Hoe oud kinderen ook werden ze waren altijd slachtoffer van het gerommel van hun ouders.
Eigenlijk stond zijn hoofd niet naar mensen en uitjes, hij wentelde zich al een week in zijn eenzame bestaan en vond onder een provisorisch opgetuigde kerstboom troost bij een voorraad stevige Chileense Merlot.
Het was bijna Kerstvakantie en hij had zich de laatste dagen naar zijn werk moeten slepen. De leerlingen waren zoals altijd in deze periode van het schooljaar druk en slurpten energie. Otto kon zich voor de klas met zijn licht ironische houding goed staande houden tegenover de vele verbale uitdagingen die op hem werden afgevuurd.
Het was een voorstelling zo’n les, je moest ze pakken en normaal genoot hij daarvan. Hoewel hij ze volgens het nieuwe lesplan van Heiko veel te vaak naar zijn zin in kleine groepjes uiteen moest laten gaan. Otto geloofde dat een docent met een goed verhaal en liefde voor dat jonge spul meer bereikte dan alle didactische vernieuwingen die op het onderwijs werden losgelaten.
Nu stond hij echter regelmatig met een hoofd vol watten voor de klas.
Eva, die aan de laatste week van haar stage bezig was zijn en veel begeleidingsgesprekken overnam, was zijn redding.
Toch kwam hij aan het eind van de middag telkens uitgewoond in het donkere huis, waar het leven uit verdwenen was.
‘Natuurlijk kom ik’, zei Otto en deed zijn best om zijn stem een enthousiaste uithaal mee te geven, ‘lijkt me fantastisch.’
‘En weet je al wie je meeneemt’, vroeg Joris gretig.
‘Oh, daar denk ik nog wel over na, er is vast wel iemand die zin heeft.’
‘Ik ben benieuwd joh, het wordt vast geweldig.’
Otto hief zijn hand op en Joris gaf hem een high five.
‘Ik vind het zo te gek, maar ik moet nog wel een paar mixen maken.’ Joris rolde de affiche weer zorgvuldig op, pakte zijn rugzak en verdween naar boven.
Otto staarde naar de weerkaatsende kerstboom in het vensterglas.
‘Bas?’, nee dan werd het een lange alcoholische survivaltocht. Bovendien wie hield er in zijn kringen nou van dit soort muziek?
Als je collega’s weleens over de jeugdcultuur hoorde was het altijd badinerend en op het cynische af. Consumentisme, niet lezen, en altijd en eeuwig Facebook en die smartphones. Hij vroeg zich weleens af wat hun drijfveren waren om met jongeren om te gaan. Wie dan?
Otto wreef in zijn ogen, plotseling ging hem een licht op.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
feuilleton
63
Geef je reactie op deze inzending: