Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Suikerzoet

Door merg en been ging de deurbel. Richard opende verdwaasd zijn ogen en moest zich eerst oriënteren uit zijn slaap.
“Ik ga vandaag eerst iets aan die deurbel doen”, dacht Richard terwijl hij naar de voordeur strompelde.
Toen hij de deur opende zag hij Nikita in de portiek van zijn deuropening staan. In haar handen had zij een leeg glazenpotje met een zilveren deksel met een brede punt erop. Net zoals een punthelm wat soldaten droegen in de eerste wereldoorlog. Het zonlicht weerkaatste vanaf de zilveren deksel in Richard zijn ogen. Het leek wel of Nikita de deksel net had opgepoetst om deze te laten zien.
“Goedemorgen”, zei Richard. Met zijn ogen half open. Met zijn rechterhand wreef hij over zijn dicht geknepen ogen. Langs zijn wang liet hij deze op zijn rechterdijbeen vallen.
“Goedemorgen?”, vroeg Nikita verbijsterd.
“Man, het is vijf uur in de middag”, zei Nikita verbaasd.
“Soms heb je van die dagen dat niets hoeft”, vertelde Richard.
Zijn oogleden voelde zwaar. Hij zag dat hij nog zijn sokken van gisteren aan had.
“Nee! Dat heb ik nou nooit. Van die dagen!”, vertelde Nikita met haar schouders heen en weer op het woord “die”.
“Wat een prachtig leven heb jij dan”, reageerde Richard cynisch.
“Ik ben niet eens belangstellend naar wat jij gisteren hebt gedaan?”, zei Nikita met fronsende wenkbrauwen.
Richard keek met één dicht geknepen oog naar Nikita en zei: “dank je wel buurvrouw, ik hou ook jou”.
“Maar als je niet belangstellend naar mij bent! Wat sta je dan met dat oogverblindende voorwerp in je handen in mijn deuropening?”, mompelde Richard als een slaperig mens terwijl hij naar het glazenpotje wees.
“De haan heeft nog niet eens gekraaid! Moet je nagaan wat voor onmenselijk tijdstip je in mijn deuropening staat”, zei Richard.
Richard zakte op dat moment door zijn linker been en uit reflex greep hij zich vast aan de arm van Nikita.
Een harde klap galmde door de portiek.
Van schik deed Richard een stap naar achteren. En een harde schreeuw volgde.
“Een mooie manier om iemand wakker te maken . . . buurvrouw!”, vertelde Richard terwijl hij met zijn handen zijn rechtervoet optilde om de schade te bekijken van zijn bloedende voet.
“Klootzak!”
“Wat ben je toch een egoïstische klootzak!”, galmde zij emotioneel door het portiek.
“Dat glazenpotje heb ik geërfd van mijn oma”, schreeuwde Nikita.
Richard liet van schrik zijn voet los. Zo kon hij zijn oren bedekken, om tegelijkertijd het gebonk die hij al had in zijn hoofd te beperken.
Door zijn manoeuvre kwam Richard leunend tegen de wand in zijn hal te staan. Hij liet zich via de wand op de grond glijden.
In een flits bedacht hij dat hij iets moest zeggen om Nikita tot kalmte te brengen.
“Sorry”, riep Richard hard. Hij probeerde over het stem geluid van Nikita te komen.
“Sorry”, riep hij nog een keer met een accent.
“Ik begrijp dat het glazenpotje een emotionele waarde voor je heeft. Het spijt mij!”
Na één keer adem halen zei Richard: “Het spijt mij van mijn onhandigheid. Maar ik kan dit niet meer terugdraaien”.
Hij liet zijn handen van zijn hoofd glijden en sloeg op zijn bovenbenen.
Richard kleuterde overeind.
“Ik kan alleen mijn verontschuldiging aanbieden. En vandaag . . . ik bedoel morgen, aangezien het nu eind van de middag is. Dan wil ik voor jou een glazenpotje kopen”.
Het bleef even stil.
Voor Richard duurde de stilte wel vijf minuten.
Richard keek in rode waterige ogen. De glinstering uit haar blauwe ogen die hij wel eens zag waren nu omringd door een vurig rode kleur. Geen plekje wit van haar oogbol was nog te bekennen.
Op dat moment ging bij Richard zijn geweten spreken. Dat gevoel ging van top tot teen.
Richard doorbrak de stilte door te zeggen: “Nikita, ik zie aan je dat ik je ontzettend veel pijn heb aangedaan”.
Hij schoof zijn linker voet naar voren. Een rode streep ontstond op de vloer naar de drempel van de deur.
Nikita keek met haar hoofd schuin naar beneden toen Richard zijn verontschuldiging vanuit zijn hart deed. Ze zag de streep bloed.
Langzaam hief zij haar hoofd. En ze keek met haar waterige rode ogen met een zachte blik in Richard zijn groene ogen.
Nikita slikte één keer en zei zachtjes: “je bloed”.
“Ja, dat is wat ik heb verdiend”, zei Richard. En haalde zijn schouders op.
Hierna vroeg hij: “mag ik je uitnodigen om een frisse start tussen ons als buren in mijn tuin?”
Richard probeerde voorzichtig een lach tevoorschijn te halen en zei: “mijn tuin ligt aan het zuiden, dus we hebben nog de warmte van de namiddag zon”.
Nikita keek Richard recht in de ogen. En gaf met haar platte rechterhand een flinke tik tegen zijn wang.
“Zo! Dat wilde ik nog even kwijt”.
“En nu neem ik je uitnodiging aan om in je tuin na te kletsen”, zei Nikita met een glimlach en een diepe zucht.
“Kijk uit! Trap niet in het glas”, zei Richard terwijl Nikita naar binnen liep.
“Wat ben je toch ook een etterbak”, zei Nikita.
Ze liep de tuin in en ging zitten in de tuinstoel. Ze richtte haar gezicht naar de zon en slot haar ogen.
“Toch zit je aan de zuidkant niet verkeerd buurman”, zei Nikita met een glimlach.
“Ik geniet er elke keer weer van”, reageerde Richard.
“Kan ik je iets te drinken aanbieden, buurvrouw”.
“Ja buurman, graag een kopje thee”.
“Met suiker!”
Dat zei Nikita terwijl ze de rugleuning van de tuinstoel omlaag klapte.
Nikita keek omhoog naar de heldere lucht en zag de sluier deken van wolken in het westen.
Ze maakte een knipoog bewegen naar boven om haar oma stilletjes te bedanken.
Nikita richtte haar hoofd naar binnen waar Richard de thee klaar maakte en zei: “zeg buurman!”
“Ja”, klonk van binnen.
“Als ik de sluierwolken zo zie in het westen wordt het een mooie zonsondergang”, Nikita bleef twee seconden stil.
Cynisch zei ze: “dit moet je niet missen . . . Richard”.

Schrijver: Alexander v/d Zande, 18 februari 2015


Geplaatst in de categorie: vriendschap

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 232



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
18 februari 2015
Scherven brengen geluk en 'Nikita' van Elton John. Kwam Nikita zogenaamd wat suiker lenen? Is het een suikerzoete vrijpartij geworden?...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)