Janneke walgde van zijn onderbroek
(fictie)
Wout had net met een emmer water een hondendrol weggespoeld, die vlak voor de buitendeur lag. Janneke zat in de huiskamer zijn lange onderbroeken te verstellen toen ze ontdekte, dat één broek nog vuil was, er zat nog een plak stront in. De telefoon rinkelde toen Wout weer binnen kwam.
''Ik neem wel op, darling'' en hij slofte naar het toestel. Nam de hoorn, en zei: ''Met Jansen.''
''Ja Wout, ik herken je stem. Hier met Krelis, je burgemeester. Moet je horen beste kerel. Morgen is het weer nieuwe maan en hebben we feest, maar er is een probleem. We krijgen hoog bezoek uit Den Haag. De Minister President en die van Justitie komen op bezoek vanwege de vele inbraken hier. Wil jij en je vrouw mij komen helpen met het verzorgen van het eten en de drankjes. De president wist nog, dat Janneke heel lekkere stamppot van andijvie met spekkies kon bereiden. Ik reken op jullie.''
De volgende morgen stonden ze al vroeg op. Wout had al pretlichtjes in zijn ogen, weer feest vandaag en lekker zuipen. Na het ontbijt trok hij zijn butlerpak aan, een zwart kostuum, een vlinderdasje en glimmende zwarte schoenen.
''Trek jij maar die nieuwe spijkerbroek aan met het rode jumpertje.''
''Kan ik wel doen, maar heb ik dan geen dikke reet in die broek?''
''Welnee, trouwens ze hebben daar allemaal een dikke reet van het zitten. Kom we gaan, het is bijna tien uur.
De burgemeester begroette Wout en Janneke zeer hartelijk en gaf haar een handkus. ''Ik heb een nieuwtje'', zei de burgemeester. Wout keek nieuwsgierig naar hem. ''Ik heb mijn secretaresse een andere baan gegeven op het stadhuis. Na de scheiding van mijn vrouw deed Chantal het huishouden in mijn woning. Ik werd gek van dat mokkel. Iedere avond kwam ze spiernaakt naast me liggen en wilde ze aangehaald worden. Ik kreeg zwaar slaaptekort en functioneerde niet naar behoren op mijn werk.
Ik heb nu een gezellige dikkerd, een vrouw van in de vijftig in huis. Ze heet Sjaan en kan heel lekker koken. Op mijn werk heb ik nu een andere secretaresse. Toen ik bij het sollicitatiegesprek vroeg of ze van seks hield, begon ze ineens te kokhalzen. Ze is een beetje stijfjes en altijd in het donker gekleed. Kijk, daar komt Annemarie toevallig aan.''
Wout keek zijn ogen uit, ze leek wel een gravin, zo statig liep ze daar. Ze knikte naar ons.
Wat de burgemeester niet zag, maar Wout wel, dat Annemarie een andere medewerker van het stadhuis in zijn bil kneep. Wout moest inwendig lachen en dacht, daar heb je het gesodemieter al.
Opeens het geluid van een helikopter.
''Daar zullen ze zijn'', zei de burgemeester. Zijn wethouders en raadlieden en het volk keken in volle verwachting naar de dalende helikopter op het gedeeltelijk afgezette terrein. De Minister President was de eerste die uit het toestel stapte, gevolgd door de andere minister. Het volk begon al te joelen. Een aantal linkse rakkers schreeuwden:
''Waar blijft onze koopkrachtverbetering, we hebben juist minder in onze portemonnee.''
De minister president wuifde naar het volk, weer het ouwe jongens krentenbrood gedoe.
Eindelijk werd het gezelschap hartelijk begroet door de burgemeester en de wethouders. Een boerenorkest speelde melodieën van Johan Strauss. Toen hij een toespraak hield en beloofde wat te doen aan de verbetering van het openbaar vervoer, werd hij weer steeds onderbroken door gejoel, waarom er een voedselbank hier kwam. Moest nog besproken worden in het kabinet, zei hij. Opeens een enorm geluid van sirenes. Een lange stoet politieauto's kwam het plein oprijden. Kennelijk had de politievakbond kennis ervan gekregen, dat de minister van Justitie hier was gearriveerd.
De veldwachter, gezeten op een geleend paard van boer Harmsen, wist de orde met moeite te handhaven. De agenten wilden de minister spreken, want hij weigerde de politie een loonsverhoging te geven. Wout had het allemaal in de smiezen en sprak de minister aan, en zei:
''Hé, geef de jongens van de politie wat meer loon, ze lopen al jaren achter en zoveel verdienen ze niet. Dag en nacht moeten ze er zijn om de veiligheid van de burgers te waarborgen. Ze komen bij de meest nare dingen, zoals vechtpartijen, ernstige aanrijdingen, zelfmoorden en dat voor zo'n laag loontje.
Deze minister keek Wout met een arrogante blik aan en verzocht de veldwachter dat sujet te verwijderen.
''Dat kan niet geachte minister, hij is in dienst van de burgemeester als butler en zorgt ook voor u. Straks krijgt u een lekker stamppotje andijvie met spekkies en een gebraden worst en gortepap toe. Zijn vrouw maakt het al klaar.''
''O, dat verandert de zaak, maar ik word krankjorum van die sirenes. Geef die gasten wat te vreten en te drinken op mijn kosten'', zei de minister tegen de burgemeester.
De minister president keek intussen met een schuin oog naar de sexy geklede Chantal en knipoogde naar haar en zij knipoogde natuurlijk terug naar hem. Wout was gereed met het vullen van de glazen jenever, bier en limonade voor de kinderen en Janneke verscheen met grote schalen heerlijke dampende kroketten. De burgemeester floot op zijn fluit en daar kwam de meute aangerend. Toch waren de ministers de eersten die een kroket hadden bemachtigd.
Eindelijk namen de hoge pieten afscheid en stapten weer in de helikopter, nagewuifd door de burgemeester en zijn gezelschap. Het volk en de politieagenten waren nergens meer te bekennen. Stonden allemaal in de vertrekken van het stadhuis lekker te smikkelen en te drinken. Het was daar een gezellige boel met de piratenmuziek van de boerenkapel. De plaatselijke banketbakker kwam nog honderd gebakjes brengen. Tegen één uur in de nacht was het feest afgelopen en gingen de oudjes vermoeid naar huis.
''Heb je nog wat gevangen Wout?''
''Ja, de burgemeester gaf voor ieder 150 euro, we kunnen weer drank inslaan.''
''Dat is niet gek, van mij mag hij meer van die feestjes organiseren.''
''We nemen nog een afzakkertje, ook een borrel?''
''Graag.''
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: algemeen
onderbroek
87
Geef je reactie op deze inzending: