De Kracht van de Dolfijn

Een lange zomer ging voorbij. Met zon, storm en regen. De dikke donkere mist van voorbijgaande jaren trok langzaam op. Na het pikzwarte duister, en de daarop volgende schakeringen van donkergrijs tot lichter wordend grijs, verschenen nu enkele witte lichten aan een verre horizon. In het aarzelende licht probeerde de vrouw een nieuw evenwicht te vinden. De herfst van haar leven had onaangekondigd en onomkeerbaar zijn intrede gedaan. Alsof ze wakker werd in een nieuw land met heimwee naar wat ooit zo bekend was. Het jonge, het energieke, de onuitroeibare levenslust, het was niet meer. Diep in zichzelf zocht ze naar nieuwe redenen voor haar bestaan. Een najaarszonnetje leek te willen helpen. Ze verlangde naar de schuimende golven van de zee. Te lang had ze haar geliefde zee en strand niet meer gezien. Zou het haar nog lukken die reis te maken? Na vele jaren nauwelijks buiten de deur te zijn geweest, snakte ze naar de ruimte van het water, de warmte en de koelte van het zand, en de rust van een kopje thee op een terras in de duinen van haar geliefde eiland.

De vrouw aarzelde niet langer en pakte haar koffer. Er was nog een kamer vrij die ze meteen reserveerde. Haar laatste verblijf, jaren geleden, had er voornamelijk uit bestaan dat ze op bed had gelegen, te moe om iets te ondernemen. Ze calculeerde deze keer in dat een deel van de tijd ook nu niet anders ingevuld zou zijn. De tijd van acceptatie was een pijnlijk proces geweest, maar ze had nu eenmaal de energie niet meer die bij een gezonde vrouw van haar leeftijd hoorde. Haar herfst voelde soms als een winter zo koud, zo oud, maar ze nam zich voor om te blijven genieten van de warme kleurenpracht die het najaarsseizoen haar bracht. De tijd die naast het rusten overbleef, zou voldoende zijn om haar te verenigen met haar geliefde zee en zand. En zelfs maar een enkel moment in tijd, waarin de golven om haar enkels en kuiten zouden dansen, haar voeten zich in het diepe zand konden begraven, en haar tenen wiebelend tussen de schelpen zich weer thuis wisten, zelfs maar één zo'n moment op haar geliefde eiland, zou de lange reis erheen, en het lange uitrusten daarna, de moeite meer dan waard maken.

De vrouw liet haar bezemsteel thuis, en pakte het moderne vervoer van trein en boot. De mensenmassa zou haar vermoeien, maar haar vertrouwde bezem had ook de energie van zijn jonge jaren niet meer, en was voor de lange tocht over land en zee, niet langer meer het meest geschikte reismiddel. De trein bracht haar naar een haven, waar een grote boot op haar wachtte. Haar koffer werd naar het bagageruim gebracht, en samen met vele andere liefhebbers van de rust en de ruimte, liep ze de veerboot op, die haar over het water naar haar bestemming brengen zou. Het binnenruim bood gelegenheid voor een kopje koffie, wat na de treinreis een welkome versterking was. De zon lokte de vrouw naar het bovendek, waar ze verlangend over de railing naar het water keek. De blauwe diepte had een enorme aantrekkingskracht op haar, alsof ze op de bodem van het water eindelijk thuis zou zijn. Naast de boot zag ze haar dolfijn meezwemmen, wat haar verlangen nog vergrootte om zich aan het water over te geven. Ze boog voorover en liet zich met een zachte plons in het opspattende zeewater glijden.

Meteen voelde ze haar dolfijn naast zich, die zijn vin in haar handen duwde en haar veilig van de boot wegvoerde, naar de diepte van het water. Het leek of iedere meter dieper de vrouw vele kilo's lichter maakte, alsof alle bagage van jaren met het zout van de zee meestroomde naar het wateroppervlak. Op de donkerblauwe bodem van de zee zag de vrouw een van haar zusters en begroette haar warm. Haar zuster, de watervrouw, zat naast een houten kist, waarvan het leek dat die er vele jaren had gestaan. De dolfijn zwom om de watervrouw, en de vrouw van de boot ging naast haar zuster zitten, met een zee-eenhoorn naast zich die zijn hoorn op haar schoot legde en zijn vissenstaart naast haar benen. "Het is te zwaar", zei de watervrouw. De bootvrouw knikte. Er was geen uitleg nodig. "Hij moet eerst naar boven", was haar antwoord. "Daar hebben we hulp bij nodig", zei de watervrouw. In het antwoord van de zee naderden drie vrouwen als zeemeerminnen. De twee vrouwen herkenden hun zusters vuurvrouw, aardevrouw en luchtvrouw, met hun krachtdieren, die onder water hun zeegedaanten toonden als waterslang, waterwolf en waterdraak. De kist moest naar boven en daar waren alle mens- en dierkrachten voor nodig.

Aan de kist zaten tien handvatten. Iedere vrouw en dier nam er een in de hand, bek, poot, vin of staart. Het was een zware waterklim die alleen met de vereende krachten voltooid worden kon. Eenmaal aan het wateroppervlak, nam de dolfijn de zware kist op zijn rug en zwom ermee naar het eiland. De vrouwen en dieren zwommen met hem mee, als een beschermende magische cirkel. Aangekomen op het land, droegen de vrouwen gezamenlijk de kist het strand op. Naast de kist ontstaken zij een vuur van sprokkelhout, waar ze rondom gingen zitten, met hun krachtdieren, in landgedaanten, aan hun zij. De watervrouw opende de kist. Geuren, kleuren, geluiden, beelden en vormen van een ver verleden stegen op uit de kist. De vrouwen gingen staan, namen elkaars handen en staken hun armen omhoog. Met vaste aarde onder hun voeten, het helende water van de zee, en het zuiverende vuur dat opsteeg in de helderheid van de lucht, wisten zij zich verbonden in de geestkracht van de zielsgenezing die het ritueel brengen zou. Eeuwenoude spreuken brachten woorden van verleden naar heden, om op te lossen in een toekomst van bevrijdende lichtheid.

Het zware werk was gedaan. Een tijd van ontspanning brak aan. Een tijd van rust en ruimte.

... Het verhaal behoort tot een serie van verhalen eerder op deze site gepubliceerd - De sneeuwwitte stad, Het geheim van de eenhoorn, De dans van de ijsdraak, De schaduw van de slang - maar kan ook als een alleenstaand verhaal worden gelezen. ...

Zie ook: http://www.muurschildering-kunst.nl/

Schrijver: Gabriëla Mommers, 3 oktober 2015