Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over individu

JACOB VOL PLANNEN

Op een zonnige middag wandelde een jongen van ongeveer 12, 13 jaar de stad uit, kuierde rond in een mooi plantsoen.
Jacob snoof de geur van bloemen en bladeren op, keek naar boven. Wat was de hemel prachtig blauw, met enkele grote wolken van zuiver glanzend wit!
"Die wolken dragen mijn gedachten voor de toekomst," mijmerde Jacob. "Wat zouden ze met mij voor hebben? Zal ik later een moedige ontdekkingsreiziger zijn en tot in de onbekendste oerwouden doordringen? Zal ik als wetenschapper grote vraagstukken en ingewikkelde begrippen oplossen? Nou, misschien kom ik wel aan de regering als een levenswijze en daadkrachtige raadsman."

Thuis genoot Jacob van een stevige, smakelijke maaltijd. De krachtige voeding bracht hem ertoe om opnieuw een eind te lopen. Hij ging een heel eind, stond tenslotte op een wijd veld, waar hier en daar wat bomen en struiken stonden.
Donkere wolken trokken voorbij. Langzaam daalde het avondduister.
"Vanmiddag had ik van die prachtige denkbeelden," ging het door Jacob heen. Maar nu ben ik omgeven door sombere lucht, vol onaangename twijfel. Ik voel er niets voor om nog verder te lopen."
Neerslachtig ging Jacob zitten, probeerde alle gedachten uit zijn hoofd te verdrijven. Maar dat lukte niet. De twijfels gingen over in bange voorgevoelens. De geest van angst liet een ijzeren paaltje uit de grond komen. Spookachtige kettingen klonken hem vast aan dat stevige paaltje. Het was intussen stikdonkere nacht geworden.
"Ik wil naar huis!" riep Jacob hardop. Hij wrong zijn lichaam in bochten, rukte uit alle macht aan de kettingen. Maar de kettingen van het geestenrijk waren onverbiddelijk, sterker nog dan de kettingen van de mensenwereld.
Overal in het omringende duister hoorde de wanhopige Jacob dreigende fluisteringen. Geheimzinnige machten waren vast van plan om zijn wil, en ook hemzelf te vernietigen. Dat ruisende gevaar werd al heviger en heviger... Jacob meende pijlpunten met dodelijk gif op zich af te zien komen...
Het werd ook steeds donkerder. Een zwarte leegte, die wie weet wat voor verschrikkelijke verrassingen verborg...
Er kwamen vuurbollen aangevlogen. Al suizend en brommend naderden die oranje gevaartes Jacob.
"Die griezelige dingen willen mij onmiddellijk doden!" was Jacobs radeloze gedachte. De doodsbange jongen steigerde wild, maar viel daarna plat op de grond neer.
Een tierende vuurbol viel vlakbij Jacob neer. Vernielzucht brandde een gat in de grond. Het paaltje en de kettingen van de geest van angst werden daardoor gebroken. Met een kreet van pijn was Jacob opeens vrij!
Tegelijk waren al die vijandige vuurbollen verdwenen. De opgeluchte jongen stond helemaal alleen op het wijde veld.
"Ik ga meteen naar huis... Al dat griezelige heeft voor mij niets meer te betekenen!'
Opgewekt stapte Jacob naar de stad terug. De aangename schemer tussen nacht en dageraad bemoedigde zijn gedachten.
"Dit vale licht stelt mij tevreden om slechts de nabije toekomst te zien. Ja, de zeer nabije toekomst, die steeds een klein eindje naar voren schuift. Hierdoor zal de verre toekomst opgebouwd en gesterkt worden."

Schrijver: Han Messie, 4 februari 2016


Geplaatst in de categorie: individu

3.6 met 5 stemmen 1.312



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
16 februari 2016
da's een mooie parabel, beste Han
is dat je eigen conclusie geweest
die Jacob heeft getrokken?
toch hebben we sterke, dringende behoefte
aan visionaire geesten, die verder vorsen
dan hun eigen schaduw of lichtcirkeltje

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)